Πέγκυ Τρικαλιώτη: “Η υποκριτική είναι πρωταθλητισμός” – Αποκλειστική συνέντευξη

Η Πέγκυ Τρικαλιώτη αποτελεί μια από τις πιο αυθεντικές και αγαπητές μορφές του θεάτρου, με μια μεγάλη πορεία τόσο “στο σανίδι”, όσο και στην τηλεόραση, ενώ τη χρονιά που μας πέρασε ξεχώρισε για την ερμηνεία της ως Μαρί Κιουρί.

Η ίδια σε μια αποκλειστική συνέντευξη στον Χ-τύπο και την Ιφιγένεια Μπελή αναλύει το “ρόλο” του ηθοποιού, ενώ αποκαλύπτει πώς αξιοποιεί τον χρόνο της εν μέσω του lockdown, αλλά και εάν θα ήταν θετική να επιστρέψει στη “μικρή οθόνη”.

Διανύουμε μια ιδιαίτερα περίεργη περίοδο λόγω της πανδημίας. Πόσο σας έχει επηρεάσει αυτό στην καθημερινότητα, αλλά και τη δουλειά σας;
Τη δουλειά μας την έχει επηρεάσει απόλυτα, εγώ και το 80% των ηθοποιών έχουμε να δουλέψουμε από το Μάρτιο. Ακυρώθηκαν τα πάντα, δεν κινείται τίποτα. Φυσικά τα χρήματα που έχουμε πάρει είναι αστεία. Χρειάζεται ένας από τους δύο στην οικογένεια να μην κάνει την ίδια δουλειά, δηλαδή σκέφτομαι τους συναδέλφους που και οι δύο ασχολούνται με το ίδιο αντικείμενο. Κάθε φορά προσπαθείς να βρεις το καλό στα πράγματα, γιατί αν βλέπεις το κακό υπάρχει θέμα. Αυτόν τον χρόνο τον αφιερώνω στην οικογένειά μου, το παιδί μου, τη γνωρίζω καλύτερα. Μέσω της τηλεμάθησης που αυτό
είναι πιο κακό μεν για τα παιδιά, αλλά πάλι προσπαθώ να βρω το καλό, για πρώτη φορά ακούω το παιδί μου πως συμμετέχει σε μια τάξη, τι ερωτήσεις κάνει, και έτσι να τη μάθω
καλύτερα.

Πηγαίνοντας πίσω στην τελευταία σας δουλειά με την παράσταση “Η απολογία της Μαρί Κιουρί”, υποδυθήκατε μια πολύ δυνατή προσωπικότητα. Βρήκατε κάποια σημεία ταύτισης μαζί της;
Πάρα πολλά. Είμαι πάρα πολύ κοντινή σε χαρακτήρα με τον χαρακτήρα της Μαρί Κιουρί. Είμαι ένας άνθρωπος πάρα πολύ αφοσιωμένος στη δουλειά μου. Ένας άνθρωπος πολύ “στοχοποιημένος” που πολλές φορές βάζω στην άκρη τα υπόλοιπα και προτεραιότητα έχει η δουλειά μου, με τα καλά και τα κακά του αυτό. Είμαι πάρα πολύ επίμονη, πολύ πειθαρχημένη, όλα αυτά τα είχε η Μαρί Κιουρί. Ο τρόπος που έβλεπε τη ζωή επίσης, ο τρόπος που αντιμετώπιζε τα χρήματα, την οικογένεια, τα παιδιά, έχω πολλά κοινά. Η αλήθεια είναι οτι σε πάρα πολλά σημεία που έλεγα κάποια λόγια, είχα κοινές αναφορές
στο κεφάλι μου.

Πιστεύετε αυτό βοηθάει έναν ηθοποιό;
Εγω γενικά προσπαθώ να βρίσκω κοινά στοιχεία σε όλους τους ρόλους. Και έναν κακό άνθρωπο να κάνεις, και έναν δολοφόνο, άμα ψάξεις θα βρεις κάτι να ταυτιστείς. Οπότε σε όλους τους ρόλους κάνω το ίδιο, βρίσκω σημεία ταύτισης για να μπορέσω για τους παίξω. Αν δεν μπορείς να δικαιολογήσεις και να αγαπήσεις τον ήρωά σου, το ρόλο που έχεις να παίξεις, δεν μπορείς στην πραγματικότητα να τον παίξεις σωστά κατά τη γνώμη μου. Πρέπει να τον αγαπήσεις και πρέπει να αγαπήσεις και τις κακές του πτυχές, τις σκοτεινές του πτυχές.
Η αλήθεια είναι ότι η Μαρί Κιουρί ήταν πολύ κοντά μου. Παρόλα αυτά ακριβώς επειδή ήταν πολύ κοντά μου, που μπορεί αυτό να είναι κάτι εύκολο, συγχρόνως είναι και δύσκολο, διότι όταν λες κάτι που δεν είναι και πολύ “καλό” και εσύ καθρεφτίζεις τον εαυτό σου μέσα από αυτό, την ώρα που παίζεις είναι σα να γίνεσαι πολύ “διάφανος”. Αν η αλήθεια του ρόλου ταυτίζεται πάρα πολύ με τη δική σου, εκείνη τη στιγμή είναι σα να βλέπει ο άλλος
πραγματικά εσένα.

Υπάρχει κάποιος ρόλος ή έργο που έχετε ονειρευτεί να παίξετε και δεν είχατε μέχρι στιγμής την ευκαιρία;
Είμαι απ’ τους τυχερούς να έχω παίξει πάρα πολύ ρόλους που έχω αγαπήσει. Υπάρχουν πολλοί ρόλοι που μου αρέσουν, σχεδιάζω πράγματα. Προτιμώ να φαντάζομαι και να σχεδιάζω από το να ονειρεύομαι. Τα όνειρα τελειώνουν όταν ξυπνήσεις, ενώ τα σχέδια και η φαντασία πάνω σε αυτά είναι πιο σημαντικά.

Έχετε σκεφτεί ποτέ εσείς η ίδια να γράψετε ή να σκηνοθετήσετε κάποιο έργο;
Δεν έχω σκεφτεί ούτε να γράψω, ούτε να σκηνοθετήσω. Το να σκηνοθετήσω είναι πιο κοντά μου, από το να γράψω. Δεν θεωρώ ότι έχω κάποια ιδιαίτερη έφεση στο γράψιμο. Οπότε αυτό είναι σίγουρα κάτι που δεν βλέπω τον εαυτό μου να το κάνει. Η σκηνοθεσία δεν είναι κάτι που ακόμα με έχει “καλέσει” κοντά της. Αυτό όμως θα μπορούσε να μου βγει κάποια στιγμή. Το να σκηνοθετήσεις ένα έργο θέλει πολλά. Θέλει να βρεις ένα έργο που να θες να πεις κάτι μέσα από αυτό, να έχεις σκεφτεί περίπου τι θες να κάνεις σε σχέση με αυτό και με τους υπόλοιπους ηθοποιούς να βρεις τον τρόπο που θα γίνει. Το να σκηνοθετήσεις ένα έργο “κατά παραγγελία” για μένα δεν είναι σκηνοθεσία. Πρέπει να βγει από μέσα σου.

Τι θυσίες απαιτεί η δουλειά του ηθοποιού;
Για μένα η υποκριτική είναι πρωταθλητισμός. Θέλει απόλυτη αφοσίωση. Φυσικά αν το αγαπάς χαίρεσαι και νιώθεις πλήρης μέσα από αυτό. Αλλά η ετοιμότητα που χρειάζεται να έχει ένας ηθοποιός για να βρεθεί πάνω στη σκηνή και να παίζει ένα ρόλο κάθε μέρα επί 2,5-3 ώρες, η σωματική, η ψυχική, η εγκεφαλική ετοιμότητα είναι ατελείωτη. Δεν μπορείς να έχεις τη ζωή που θες όταν παίζεις κάθε μέρα στο θέατρο. […] Δεν είναι θέμα θυσίας, είναι θέμα αν αγαπάς κάτι ή όχι. Αν δεν το αγαπάς πάρα πολύ είμαι σίγουρη ότι δεν μπορείς να το κάνεις. Πιστεύουν ότι πάμε πάνω στη σκηνή και κάνουμε πλάκα. Καθόλου πλάκα δεν κάνουμε, δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό. Είναι δύσκολο είναι επώδυνο, αλλά όταν το αγαπάς πάρα πολύ δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Μέσα από αυτό νιώθεις ολοκληρωμένος, νιώθεις ότι εκπληρώνεις το σκοπό σου.

Η τηλεόραση φαίνεται να έχει επιστρέψει “δυναμικά” με μεγάλες παραγωγές. Θα ήσασταν θετική να επιστρέψετε κι εσείς στη “μικρή οθόνη”;
Φυσικά θα ήμουν, αν είχα στα χέρια μου ένα καλό σενάριο, εάν οι συντελεστές είναι αυτοί που εγώ θα ήθελα να βρεθώ μαζί τους, από τον σκηνοθέτη μέχρι τους ηθοποιούς, και ότι η παραγωγή δεν θα είναι “άρπα-κόλλα”. Εάν όλα αυτά συνέβαιναν μαζί δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Το μοναδικό πρόβλημα του να κάνεις τηλεόραση είναι ότι κάνεις 10-11 ώρες γύρισμα τη μέρα και μετά πας και παίζεις θέατρο το βράδυ. Μπορεί να δουλεύεις επί ολόκληρους μήνες 14-15 ώρες την ημέρα χωρίς να κάνεις ένα ρεπό. Άρα για να κάνεις τηλεόραση θα πρέπει να το θες πάρα πολύ και να αποφασίσεις ότι η ζωή σου θα σταματήσει για ένα διάστημα.