Μυριέλλα Κουρεντή: “Μου λείπει η τόλμη που είχα παλιότερα” – Αποκλειστική συνέντευξη

Αποτελεί μια από τις πιο χαρισματικές ηθοποιούς της γενιάς της και το ταλέντο της δεν σταματά μόνο εκεί.

 

Η Μυριέλλα Κουρεντή έχει αποδείξει πως έχει “όλο το πακέτο” για μια επιτυχημένη πορεία στον καλλιτεχνικό χώρο, είτε έχει να κάνει με την υποκριτική, είτε με το τραγούδι.

Η ίδια μιλά αποκλειστικά στον Χ-τύπο για όσα έχει καταφέρει και όσα (δεν) έχει μετανιώσει, όσα της έχει “στερήσει” η πανδημία, ενώ αποκαλύπτει τη νέα της δουλειά σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.

 

Πώς ήταν για σας τα πρώτα βήματα στο χώρο του θέαματος;

Γενικά τα πρώτα βήματα μου ήρθαν σαν “παζλ”. Έτυχε να έχω πάει σε ένα κάστινγκ για να στηρίξω μια φίλη μου ηθοποιό ενώ ήμουν δευτεροετής στη σχολή και με είδε ο Β. Θωμόπουλος, ο σκηνοθέτης στο διάδρομο της εταιρείας παραγωγής που είχα πάει σε έναν ψύκτη να πιω νερό. Εκεί έκανα κάτι “αστείο”, πάτησα πολύ δυνατά τον ψύκτη και έφυγε το νερό απ’ έξω και ήταν ο μόνος που το είδε. Με φώναξε και μου μίλησε και ήταν πολύς ευγενικός και φιλικός μαζί μου. Εγώ τότε δεν ήμουν καν ψαρωμένη δεν είχα προλάβει να μπω στη διαδικασία να έχω τελειώσει τη σχολή, οπότε να “ψαρώσω” με το ότι βρίσκομαι σε ένα τέτοιο χώρο, ήμουν παιδάκι ακόμα. Οπότε δεν είχα καμία συστολή, δεν είχα στο μυαλό μου ποιος μπορεί να είναι αυτός που έχω απέναντί μου. Κάπως έτσι με γνώρισε λοιπόν και μου πρότεινε να περάσω από κάστινγκ για να παίξω ένα μικρό ρόλο, ώστε να μάθω την τηλεόραση και πως λειτουργεί. Και έτσι ξεκίνησα τον πρώτο μου ρόλο στην τηλεόραση στο “Ένας μήνας και κάτι”. Αν και η πρώτη επαγγελματική μου δουλειά ήταν όταν ήμουν δευτεροετής πάλι στη σχολή που μου έκανε πρόταση η ίδια η δασκάλα χορού μας, η Ν. Ζάρπα που ήθελε να ανεβάσει μια παράσταση στο Booze. Έτσι η πρώτη μου επαφή με το θέατρο είχε να κάνει με χοροθέατρο, όπου πρωταγωνίστησα.

 

 

Δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι δεν πρόλαβα να “ψαρώσω” ποτέ γιατί μπήκα πολύ μικρή και πολύ θαρραλέα μέσα σε αυτό το χώρο, και δεν σκέφτηκα ποτέ αν θα αποτύχω. Είχα αυτή την άγνοια κινδύνου της ηλικίας στα πρώτα μου βήματα και ταυτόχρονα αυτή την ανεμελιά που δεν με “έκαιγε” κιόλας, γιατί είχα κι άλλα ενδιαφέροντα, οπότε ήρθαν όλα κάπως αλληλένδετα, η μία δουλειά έφερε την άλλη και ξαφνικά καταλήγω στο να με φωνάζουν για κάστινγκ για την τρίτη δουλειά που έκανα ουσιαστικά που ήταν το Γ4 του Λ. Λαζόπουλου, που ήταν για έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Μάλιστα ο Κ. Λαζόπουλος, ο αδερφός του που ήταν ο παραγωγός μας, μου έδωσε την ευκαιρία να επιλέξω ποιον από τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους θέλω, γιατί κατά την γνώμη τους ήμουν καλή και στους δύο. Αυτό για μένα ήταν τρελό γιατί ήμουν τριτοετής στη σχολή και απ’ ότι υπολόγισα από την audition πέρασαν γύρω στα 500-600 κορίτσια εκείνη τη μέρα, και αυτό που έγινε ούτε κι εγώ το κατάλαβα. Ούτε το πήρα πάνω μου. Ήταν στη φάση των 19-21 που είσαι ακόμα “μουδιασμένη” και είσαι ακόμα και λίγο έφηβη, οπότε δεν έχεις ακόμα ωριμάσει να καταλάβεις πόσο δύσκολη είναι η ζωή αργότερα, και ούτε έχεις κάτσει να σκεφτείς τι ευκαιρίες σου δίνονται και τι πόρτες ανοίγονται. Απλά ανοίγονται μπαίνεις αν είσαι θαρραλέος, κι αν δεν είσαι δεν τα καταφέρνεις. Τώρα δεν είμαι τόσο θαρραλέα. Είμαι πολύ πιο επιφυλακτική σε πάρα πολλά θέματα. Και μπορώ να πω ότι πολλές φορές μου λείπει η τόλμη που είχα σε εκείνη την ηλικία. Τη θυμάμαι και θέλω να την επαναφέρω.

 

Υπάρχει κάποια δουλειά σας που έχετε ξεχωρίσει;

Αν και δεν πολύ πέρασα καλά κατά τη διάρκειας αυτής της δουλειάς γιατί υπήρχε πολύ παρασκήνιο και πολλή ίντριγκα που εγώ δεν συμμερίζομαι και δεν καταλαβαίνω, ήταν ένας ρόλος μου στο θέατρο στις “Φυλακισμένες”, ένα ισπανικό έργο που έκανα την “Τσαρίτο”. Είχα προταθεί και για βραβείο Α’ Γυναικείου ρόλου στα Κορφιάτικα τότε και στην ίδια κατηγορία ήταν η κα Ράντου, η κα Τσιλύρα, η κα Δραγούμη, ηθοποιοί που εγώ τις έβλεπα και τις θαυμάζω παρά πολύ και μου έκανε τρομερή εντύπωση όταν μου ήρθε το μέιλ ότι είμαι υποψήφια. Ήταν για μένα μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή ότι ήμουν στην ίδια κατηγορία με αυτές τις γυναίκες. Δεν είναι μόνο αυτό βέβαια είναι όλο το έργο, η ίδια η επαφή μου με το ρόλο. Ήταν από τις στιγμές που από την πρώτη ανάγνωση έκλαιγα. Διάβαζα τα λόγια της και την ένιωθα. Αυτή η απόλυτη επαφή που μπορεί να έχεις με έναν ρόλο δε σου συμβαίνει τόσο συχνά. Οπότε ναι για μένα αυτή ήταν μια από τις πολύ έντονες και αξέχαστες στιγμές μου όσον αφορά την πορεία μου μέχρι τώρα. Μπορεί να έχω άλλες που κάποιος να τις θεωρεί μεγαλύτερες, για μένα συναισθηματικά και πως με επηρέασε μέσα μου ήταν η πιο ξεχωριστή απ’ όλες.

 

 

 

Αντίστοιχα, υπάρχει κάτι που έχετε μετανιώσει σε επαγγελματικό επίπεδο;

Γενικά θεωρώ ότι δεν πρέπει να μετανιώνουμε και ότι απλά αν δεν μας αρέσει κάτι στην επιλογή μας πρέπει να την αλλάξουμε, χωρίς να καθόμαστε μετά και να “κλαίμε”. Πρέπει να στηρίζουμε κάθε φορά την επιλογή μας κι αν δεν μας αρέσει κάτι το αλλάζουμε και συνεχίζουμε, χωρίς να κοιτάμε πίσω. Ας πούμε πέρσι δεν περνούσα πολύ καλά στο “Έλα στη θέση μου” για δικούς μου λόγους. Για άλλους λόγους που δεν αφορούν το σκηνοθετικό κομμάτι ή το ρόλο, στο τέλος της χρονιάς αποφάσισα να λήξω τη συνεργασία μου. Θα μπορούσα να δουλεύω τώρα γιατί με ήθελαν και για αυτή τη σεζόν, αλλά προσπαθώ να στηρίξω την επιλογή μου και να σκεφτώ ότι θέλω όσο μπορώ να υπάρχω και να δουλεύω σε δουλειές που νιώθω ότι με εξελίσσουν. Θέλω να πηγαίνω ευτυχισμένη στο γύρισμα ή στην πρόβα. Όταν αυτό το πράγμα δεν συμβαίνει, πλέον έχω φτάσει σε μια ηλικία που αν μπορώ θα το τερματίσω ή θα κάνω μια συζήτηση να το φτιάξω. Δεν μπορώ πλέον να τα υπομένω χωρίς να υπολογίζω τις συνέπειες είτε ψυχολογικές, είτε οικονομικές κ.λπ.

 

Ασχολείστε και με το τραγούδι. Ποιο θα λέγατε ότι είναι το μεγαλύτερο πάθος σας;

Δεν μ’αρεσει να χρησιμοποιώ τη λέξη πάθος γιατί εν τέλει έχω καταλήξει ότι μ’ αρέσει να πορώνομαι, αλλά όχι να παθιάζομαι. Δηλαδή μ’ αρέσει όταν ασχολούμαι με κάτι να είμαι εκεί 100% στη στιγμή και να το κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα μπορώ, αλλά δεν θέλω να παθιάζομαι γιατί μετά αυτό το πράγμα το “κουβαλάς” συνέχεια. Είμαι στη φάση που όσον αφορά το τραγούδι μπορώ να πω ότι με ικανοποιεί και σε συνδυασμό με το ότι γράφω στίχους και μουσική και κάποια στιγμή σκοπεύω να τα κάνω όλα αυτά κάτι, αυτό το πράγμα με γεμίζει με άλλο τρόπο. Εκφράζω πράγματα δικά μου, σκέψεις δικές μου, οπότε ουσιαστικά εκφράζει ένα κομμάτι του εαυτού μου εντελώς δικό μου. Η υποκριτική είναι μια διαφορετική ανάγκη μου και πλέον επειδή δουλεύω τόσα χρόνια ως ηθοποιός, περισσότερο απ’ ότι ως τραγουδίστρια, έχει γίνει περισσότερο κομμάτι της καθημερινής μου ανάγκης. Έχει γίνει η ρουτίνα μου. Είναι μια τέτοια αγάπη, μια καθημερινή συνήθεια. Και τα δύο τα αγαπώ το ίδιο και μου φέρνουν μια ισορροπία.

 

 

Άρα μπορούμε να περιμένουμε κάποιο δίσκο ενδεχομένως στο μέλλον;

Το δουλεύω. Δεν ξέρω αν θα ήταν δίσκος ή αν κάποια στιγμή γράψω απλά ένα άλμπουμ και το βγάλω στο YouTube, ελεύθερο να το ακούσει όποιος θέλει χωρίς δισκογραφικές, μόνο με φίλους παραγωγούς. Έχω πολλά στο μυαλό μου θέλω όλα να γίνουν ισορροπημένα.

 

Η τηλεόραση έχει επιτρέψει “δυναμικά” φέτος με πολλές παραγωγές. Υπάρχει κάτι που παρακολουθείτε εσείς;

Προσωπικά αν και έχω δει κατά καιρούς στην τηλεόραση ελληνικές σειρές, αυτή τη στιγμή είμαι σε ένα σπίτι που δεν έχω ούτε κεραία, ούτε αποκωδικοποιητή. Έχω μια μεγάλη οθόνη που παίρνει μόνο Netflix, Amazon και τέτοια οπότε έχω “λιώσει” σε αυτά. Εμένα μ’ αρέσει να βλέπω διαφορετικές σειρές οπότε θα έχω πολλά “ανοιχτά μέτωπα” ταυτόχρονα. Θα έχω μια σειρά φουτουριστική, μια άλλη κοινωνική, μια άλλη εντελώς “παιδική” και τα αλλάζω ανάλογα με τη διάθεση μου. Δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι και πολλά όταν τις τελειώνω, αλλά αυτές που είναι καλές θα σου μείνουν. Επίσης αυτή την περίοδο που είμαστε έγκλειστοι πιστεύω ότι δεν πρέπει να βλέπουμε ό,τι να’ ναι γιατί επηρεάζει πολύ πιο εύκολα την ψυχολογία μας.

 

 

Το καλοκαίρι ήσασταν σε περιοδεία με το “Δεν ακούω, δε βλέπω, δε μιλάω”. Πώς είναι να κάνει κανείς περιοδεία εν μέσω πανδημίας;

Το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν ο παροξυσμός ο ίδιος. Ήταν πολύ περίεργο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είσαι λίγο σε σοκ . Δηλαδή όταν συμβαίνει κάτι καλό χαίρεσαι πολύ έντονα, όταν πάλι δεν συμβαίνει αυτό που περιμένεις, ανάλογα με το ποιος είσαι και πόση δουλειά έχεις κάνει με τον εαυτό σου αντιδράς. Όλο το καλοκαίρι εγώ το ένιωσα πολύ σπασμωδικό όσον αφορά το τι συνέβαινε. Υπήρχαν στιγμές που είχαμε πολύ κόσμο και υπήρχαν άλλες που δεν είχαμε καθόλου σχεδόν. Όταν είσαι σε περιοδεία τον βλέπεις τον άλλο συνέχεια, οπότε το βιώνεις μαζί με τους υπόλοιπους όλο αυτό και αυτοί βιώνουν τη δική σου αγωνία και το δικό σου άγχος. Ενώ είχαμε πάρα πολύ ωραίες στιγμές και πολύ αστείες, γιατί όταν σου συμβαίνουν απανωτά χτυπήματα σε κάποια φάση αρχίζει και “μουδιάζει” ο εγκέφαλος σου και αρχίζεις και τα παίρνεις όλα στην πλάκα, συνέβη και αυτό σε κάποια φάση αρχίσαμε και τα παίρναμε όλα στην πλάκα. Και αυτό βοήθησε πολύ στο να τελειώσει πιο ανώδυνα η περιοδεία. Αλλά υπήρχαν και πολύ έντονες στιγμές, πολύ άγχος, πολλή ανασφάλεια.

 

Προσωπικά τι σας έχει λείψει μέσα από αυτή την κατάσταση;

Σίγουρα θα ανθρώπινη επαφή. Το να μπορείς να κοιτάς τον άλλο στα μάτια και να σου λέει τα δικά του και να βγαίνεις από το “εγώ” σου. Γιατί εγώ το έχω πάρα πολύ αυτό, όταν επικοινωνώ με τους ανθρώπους μπαίνω στα “παπούτσια” τους, οπότε λίγο ξεχνιέμαι. Η δουλειά που κάνουμε, η πρόβα πάρα πολύ δεν το συζητώ. Όχι η παράσταση, η πρόβα. Να είσαι εκεί και να δημιουργείς από το μηδέν πράγματα, να έχεις αυτή την αλληλεπίδραση με το συνάδελφό σου. Όλη αυτή η δημιουργικότητα και η εκτόνωση. Τα παιδιά εκτονώνονται όταν παίζουν και εμείς οι ηθοποιοί “παίζουμε”, δεν λέμε “πάω να δουλέψω”, λέμε “πάω να παίξω”. Είναι μια οργανική δουλειά, οπότε σου λείπει. Όχι ότι δεν μου λείπει και η επαφή με το κοινό. Δηλαδή, φέτος δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε με το κοινό όταν τελείωναν οι παραστάσεις και φεύγαμε και δεν επιτρεπόνταν οι αγκαλιές, οι φωτογραφίες. Σε κάποια θέατρα  επειδή ήταν ανοιχτά από πίσω και μπορούσαν να μας δουν, μας φώναζαν “ευχαριστουμε παρά πολύ”, “δεν φαντάζεστε πόσο καλό μας κάνατε”, γιατί είναι μια παράσταση που το 95% των θεατών κρατάνε την κοιλιά τους απ’τα γέλια. Εδώ εγώ κρατιέμαι να μη γελάσω στη σκηνή με τους άλλους (Σπ. Πούλη, Σπ. Σπαντίδα, Στ. Νικολαΐδη) και με τα τεχνάσματά τους. Επειδή εγώ έκανα κυρίως δράμα δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο εύκολο είναι να γελάσεις και όταν φέτος δούλεψα σε δύο κωμωδίες, και στα δύο με έπιαναν τα γέλια. Ανυπομονώ να ξανανοίξουμε και να συνεχιστεί η παράσταση, γιατί δεν έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της.

 

 

Παλιά κάνατε και πρωταθλητισμό. Μετανιώσατε που το εγκαταλείψατε;

Όχι, ουσιαστικά αυτό ήταν ένας κύκλος που έκλεισε. Όταν ήμουν πολύ μικρή είχα δει στην ΕΡΤ συγχρονισμένη κολύμβηση και “χτυπιόμουν” να το κάνω. Πήγα πολύ μικρή οπότε ξεκίνησα κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ όταν το έβλεπα. Όταν όμως συνέχισα και έγινε και πρωταθλητισμός σταμάτησε να είναι για μένα τόσο ωραίο. Άρχισε να γίνεται πολύ δύσκολο, πολύ έντονο και εγώ ήμουν ακόμα παιδί τότε ήθελα να ζήσω την παιδική μου αθωότητα και αργότερα την εφηβεία μου. Οπότε όταν αυτό το πράγμα άρχισε να γίνεται αναγκαστικό για μένα, το σταμάτησα. Αν ήταν κάτι που όντως ήθελα να ακολουθήσω στη ζωή μου δεν θα το είχα σταματήσει. Δεν ήμουν “ερωτευμένη” με αυτό και ουσιαστικά είχε γίνει μια συνήθεια μετά. Κατάλαβα ότι με άγχωνε. Μάλιστα τα χρόνια που έκανα εγώ τις αθλήτριες τις ήθελαν πάρα πολύ αδύνατες. Τώρα έχει αλλάξει το πρότυπο του σώματος γιατί κατάλαβαν – δυστυχώς αργά – ότι οι αθλήτριες πρέπει να είναι δυνατές. Εγώ τότε είχα το τέλειο σώμα για συγχρονισμένη, αλλά γι’ αυτές ήμουν “χοντρή”. Όταν σταμάτησα έχασα μέσα σε ένα μήνα 7 κιλά, χωρίς να κάνω τίποτα, απλά μου έφυγε άγχος. Και εκεί κατάλαβα ότι είχα πάρει τη σωστή απόφαση.

 

Τώρα ασχολείστε με κάποιο άθλημα;

Τώρα κάνω ένα είδος kung fu που λέγεται  “wing chun”. Είναι η τεχνική που έκανε και ο Μπρους Λι. Ειδικά αυτή η πολεμική τέχνη επειδή δουλεύεις ίσα και τις δύο σου πλευρές, πρέπει και η δεξιά και η αριστερή να είναι τέλειες, φέρνει μια φοβερή ευθυγράμμιση και στον ίδιο σου τον εγκέφαλο και στην συγκέντρωσή σου. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ ώστε όταν πάει το μυαλό μου να κάνει κάποιες σκέψεις που δεν θα έπρεπε, να συγκεντρωθώ και να το αλλάξω.

 

Ετοιμάζετε κάποια δουλειά αυτό τον καιρό;

Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έκανα μια ταινία μικρού μήκους πολύ απρόβλεπτη
όσον αφορά το είδος της. Δεν έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο, ούτε ξέρω κάποιον να έχει ξανακάνει κάτι τέτοιο. Η ταινία ήταν συνεργασία Ελλήνων και ξένων και με άλλον έναν Έλληνα ηθοποιό, αλλά δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω μέχρι να βγει η ταινία στο YouTube.