O Μένιος Σακελλαρόπουλος στον Χ-τύπο: “Οι αληθινές ιστορίες έχουν τεράστια δύναμη”

Μπορεί να τον ξέρουμε και να τον θαυμάζουμε για την πολυετή παρουσία του στο χώρο της δημοσιογραφίας, όμως είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια την καρδιά του Μένιου Σακελλαρόπουλου εκτός από τη “στρογγυλή θεά”, έχει κλέψει η συγγραφή. 

Ο Χ-τύπος και η Ιφιγένεια Μπελή μίλησαν μαζί του σε μια απολαυστική συνέντευξη με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο “Τα δεκαέξι γράμματα”.

Μόλις ένας χρόνος πέρασε από το “Πικρό Γάλα”, και επιστρέψατε με ένα ακόμη ξεχωριστό έργο. Πώς κύλησε για σας η διαδικασία συγγραφής για “Τα δεκαέξι γράμματα” δεδομένων και των συνθηκών που επικρατούν τον τελευταίο καιρό;
Όταν κυκλοφόρησε πριν ένα χρόνο το “Πικρό Γάλα”, η αληθινή ιστορία-δυναμίτης των παιδιών στα ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης, είχα μια τεράστια ικανοποίηση αλλά κι έναν μεγάλο φόβο. Ότι πιθανόν δεν θα μπορέσω να ξεπεράσω αυτή την όντως συγκλονιστική και μοναδική ιστορία που με συντάραξε κι είχε τεράστια απήχηση στο κοινό. Όλοι μου μιλούσαν γι’ αυτήν, πήρα –και παίρνω ακόμα- χιλιάδες μηνύματα, ήταν κάτι μοναδικό. Κι εκεί που ήμουν προβληματισμένος για την επόμενη ιστορία, ήρθε μια ακόμα αληθινή, σαν δώρο. Η ιστορία με τα “Δεκαέξι Γράμματα”, απολύτως αληθινή επίσης, με τεράστια δύναμη και συγκλονιστικά μηνύματα! Τελικά ναι, η ζωή ξεπερνάει κάθε φαντασία! Δεν επηρεάστηκα καθόλου από τις «ειδικές συνθήκες». Αντιθέτως με όπλισαν με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη στη διάρκεια του εγκλεισμού. Είχα στα χέρια μου έναν θησαυρό!

Όπως και στο “Πικρό Γάλα”, έτσι και εδώ αναφέρεστε σε αληθινή ιστορία. Πώς νιώθετε όταν έχετε να διαχειριστείτε ιστορίες που έχουν συμβεί; Πόση ελευθερία θεωρείτε ότι έχετε κατά τη συγγραφή;
Έχοντας πειραματιστεί με διάφορα είδη ιστοριών, ανακάλυψα τα τελευταία χρόνια ότι οι  αληθινές ιστορίες –όχι απλώς οι στηριγμένες σε αληθινά γεγονότα- έχουν μια τεράστια δύναμη! Οι αληθινοί κι όχι οι χάρτινοι ήρωες έχουν να πουν πράγματα που αγγίζουν απευθείας την ψυχή. Κι έχει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη όταν ξέρεις ότι ο ήρωας του βιβλίου ζει ανάμεσά μας κι είναι παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή. Έχει βάρος και οντότητα, έχει να δώσει ισχυρά μηνύματα. Άλλωστε η ίδια η ζωή ξεπερνάει κάθε φαντασία. Γι’ αυτό κι οι μεγάλοι σκηνοθέτες αναζητούν αληθινές ιστορίες, γνωρίζοντας ότι μπορούν να απογειώσουν το κοινό.
Δεν νιώθω «ανελεύθερος» έχοντας να διαχειριστώ αληθινούς ήρωες. Πατάω στα χνάρια τους και προχωράω μόλις έχω τη συναίνεσή τους.

Τυχαίνει γενικά να ταυτίζεστε με τους ήρωές σας;
Μόλις εντοπίζω τους ήρωές μου, τους ακολουθώ κατά πόδας, πηγαίνω στα μέρη τους, τους κουβαλάω όλη μέρα, κοιμάμαι και ξυπνάω μαζί τους! Για χάρη τους έχω κάνει… ακρότητες! Βρέθηκα γι’ αυτούς σε φυλακές, ψυχιατρεία, δικαστήρια και αστυνομικά τμήματα και νεκροτομεία, στον Οίκο τυφλών ακολουθώντας την εκπαίδευση, ορφανοτροφεία, οίκους ευγηρίας. Και στα δεκαεπτά βιβλία μου ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται. Δεν είναι εύκολο να μπαίνεις σε χώρους που μυρίζουν πόνο. Όμως αυτή η επιτόπια αυτοψία έδωσε μια άλλη διάσταση στις σελίδες. Είναι ο δρόμος της έρευνας που δεν θα εγκαταλείψω ποτέ. Είναι ο δρόμος μου. Αλλά οι εμπειρίες που μου προσφέρουν είναι ανεπανάληπτες όλες, δώρο ζωής. Γιατί με τους ήρωες ζει κανείς κι άλλες ζωές!

Εκτός από το συγγραφικό, όλοι σας ξεχωρίζουν και για το δημοσιογραφικό έργο σας. Πώς “συμβιώνουν” αυτές οι δύο ιδιότητες σε σας; Βοηθάει κατά κάποιο τρόπο η μία την άλλη;
Μα φίλες είναι, κι επίσης συγγενείς! Και οι δύο ιδιότητες βασίζονται στο παιχνίδι των λέξεων, αυτό που παίζω δεκαετίες ολόκληρες. Νιώθω ότι κολυμπάω μέσα στις λέξεις, ότι είμαι κομμάτι τους. Άρα λύσαμε το θέμα των λέξεων. Κατά τα λοιπά, η πρώτη μου ιδιότητα, αυτή του ενεργού ρεπόρτερ, με βοηθάει αφάνταστα στη συγγραφή. Ανοίγει πόρτες, μου δίνει κλειδιά για ν’ ανοίξω και να εισχωρήσω σε άδυτα. Και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων. Η επαγγελματική μου ιδιότητα μου δίνει επίσης μια άλλη ματιά, μια οπτική γωνία που βοηθάει τη συγγραφή. Πρώτα ζω μια ιστορία και μετά τη γράφω. Αυτό με απογειώνει. Πιθανόν και την ίδια την ιστορία.

Κλείνοντας, τι μπορούν να περιμένουν όσοι σκοπεύουν να διαβάσουν για πρώτη φορά  “Τα δεκαέξι γράμματα”;
Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος σε μια δυνατή οικογενειακή ιστορία με τέτοιες προεκτάσεις; Πρόκειται για μια ανατριχιαστική ιστορία πατέρα και γιου, με τον τελευταίο να εγκαταλείπει τον γηραιό πατέρα του και να καταλήγει μόνος κι έρημος σε γηροκομείο, μία από τις πληγές της εποχής. Όταν άκουσα την αφήγηση του γιου, που κρατούσε τα γράμματα του πατέρα του όταν εκείνος έφυγε από τη ζωή, ένα ρίγος διαπέρασε την ραχοκοκαλιά μου! Κι έπρεπε να τον πιέσω πολύ για να μου επιτρέψει να τη δημοσιοποιήσω. Γιατί τα μηνύματα που βγαίνουν είναι πολύ δυνατά. Κι απαντούν στο αέναο ερώτημα: σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν; Τις απαντήσεις δίνουν πατέρας και κυρίως γιος. Αυτό το βιβλίο ήταν πρώτα απ’ όλα για μένα τον ίδιο ένα μάθημα ζωής. Μια συνειδητοποίηση ότι οι γεννήτορες μας, γονείς και παππούδες, χρειάζονται τη φυσική παρουσία μας, την αγάπη και τη στοργή μας. Κάποτε μάτωσαν για μας. Η ανταπόδοση με ένα απλό χάδι, χωρίς λόγια καμιά φορά, είναι το απλούστερο που μπορούμε να τους προσφέρουμε. Κι είναι ισχυρότατο. Γράφοντας αυτό το βιβλίο ένιωσα να με πλημμυρίζουν συναισθήματα. Τότε κατάλαβα ότι τα “Δεκαέξι Γράμματα” θα έχουν ισχυρή απήχηση.