Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης στο Χ-τύπο: “Προσπαθώ να εκπλήσσω τον ίδιο μου τον εαυτό”

Ο δημοφιλής ηθοποιός αποκαλύπτει το νέο επαγγελματικό του βήμα

Δεν είναι μόνο ένας “χαμαιλέοντας” στο χώρο της ελληνικής υποκριτικής, αλλά έχει καταφέρει να καταξιωθεί ως ένας από τους πιο επιτυχημένους και αγαπητούς ηθοποιούς της γενιάς του. Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης είναι ένας καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης, που δεν μένει μόνο στο ταλέντο, αλλά δίνει έμφαση στη σκληρή δουλειά, ενώ δεν διστάζει να βγει μπροστά και να μιλήσει για όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Ο ίδιος μας συντροφεύει τα βράδια της Πέμπτης και Παρασκευής ως “Παύλος” στην πρωτότυπη κομεντί “Σ’ αγαπώ μεν αλλά…”, προσθέτοντας μια ακόμη απολαυστική δουλειά στο βιογραφικό του. Η νέα αυτή συνεργασία, η τρέχουσα κατάσταση του ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης, αλλά και ο ρόλος του “μπαμπά” εν μέσω πανδημίας είναι λίγα μόνο από τα οποία μιλά σε μια αποκλειστική συνέντευξη που δεν πρέπει να χάσετε.

Φέτος σας παρακολουθούμε στη νέα σειρά “Σ’ αγαπώ μεν αλλά…”. Πώς βιώνετε αυτή τη νέα δουλειά και πώς είναι η συνεργασία σας με το υπόλοιπο cast;

Η σειρά είναι μία πολύ χαριτωμένη κομεντί, ένα πολύ ωραίο concept, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Λάφη στο OPEN. Δουλεύουμε εδώ και πέντε μήνες για αυτή τη δουλειά. Έχουμε δέσει σαν ομάδα, χαιρόμαστε ιδιαίτερα που είμαστε σε αυτήν την κωμωδία, η οποία είναι πολύ ωραία και ιδιαίτερη σαν γραφή, σαν story από άλλες αντίστοιχες κωμωδίες. Μπορεί να μην αποτυπώνεται πολύ ισχυρά στα νούμερα τηλεθέασης, αλλά παρόλα αυτά κάθε δουλειά παίρνει την αξία της μέσα στο χρόνο. Χαίρομαι και για τη συνεργασία και με τους συναδέλφους μου και από εκεί και ύστερα κάνουμε το καλύτερο δυνατόν έτσι και αλλιώς. Το βασικό και το πρωτεύον αυτή τη στιγμή είναι το γεγονός ότι η μυθοπλασία είναι αυτή τη στιγμή κυρίαρχη στα κανάλια και σχεδόν όλα έχουν από μία σειρά. Eίναι πολύ σημαντικό για τη δουλειά όχι μόνο των ηθοποιών, αλλά και των τεχνικών, των σκηνοθετών και όλων των συντελεστών.

 

Είναι όντως η τρίτη σερί σειρά που συμμετέχετε τα τελευταία χρόνια. Θεωρείτε πως έχει αλλάξει το σκηνικό στο χώρο της τηλεόρασης και του θεάτρου σε σχέση με την περίοδο της κρίσης;

Συνεχίζει να υπάρχει κρίση. Το επάγγελμα το δικό μας είναι σε συνεχόμενη κρίση. Εμείς είμαστε μαθημένοι να ζούμε υπό αυτήν την κρίση και την κριτική, αλλά και την κρίση που υπάρχει, γιατί πάντα υπάρχει πληθώρα ανθρώπων που είναι μέσα σε αυτή τη δουλειά οπότε δημιουργούνται και κοινωνικές δυσκολίες. Αυτό που λέγανε παλαιότερα ότι πρέπει να έχεις πολύ γερό στομάχι. Δεν αρκεί να έχεις ένα ταλέντο ή οτιδήποτε άλλο. Το βασικό είναι ότι αυτήν την περίοδο και με τη βοήθεια των χρημάτων που δίνονται από το κράτος ουσιαστικά βοηθώντας τις παραγωγές, αρχίζουν και “ξεμυτάνε” παραγωγές πολλές, βλέπουμε και πολύ ωραίες σειρές αρκετά ακριβές πλέον για τα ελληνικά δεδομένα. Είναι σημαντικό για να μπορέσουμε και εμείς να δείξουμε τι κάνουμε σαν καλλιτέχνες και στο κομμάτι αυτό. Η τηλεόραση δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι φτηνό και άσχημο. Η ελληνική τηλεόραση έχει δείξει δείγματα γραφής υπέροχα όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στον αέρα. Για εμάς είναι σημαντικό για τους ηθοποιούς, για τους σεναριογράφους και για τους σκηνοθέτες και για όλους τους συντελεστές να δίνονται τα κατάλληλα εργαλεία. Αν δίνονται αρκετά χρήματα θα μπορέσουν να φτιαχτούν και καλύτερες τηλεοπτικές σειρές αντίστοιχα.

 

Βρίσκεται σημεία ταύτισης με τον χαρακτήρα του “Παύλου”;

Πάντα εμείς κάνουμε τους ρόλους. Από εμάς φιλτράρονται τα πράγματα θέλοντας και μη. Εμείς φέρνουμε το δικό μας σώμα, τη δική μας ψυχή, το δικό μας μυαλό, τη δική μας φαντασία στις συνθήκες που υπάρχει ο ήρωας. Οι συνθήκες του ήρωα είναι μία παιδικότητα που έχει συνεχόμενη και μία ανωριμότητα, αφέλεια που έχει ο “Παύλος”, η οποία δημιουργήθηκε στην έκρηξη με τον χαρακτήρα της γυναίκας του, που υποδύεται η Ευσταθία Τσαπαρέλη, όπου είναι το άλλο άκρο. Και αυτό το στοιχείο του είναι κάπως γοητευτικό. Κάνοντας τη δουλειά καταλαβαίνετε ότι έχω φουλ παιδικότητα και ανεμελιά, ελπίζω όχι τόσο ανωριμότητα. Από εκεί και ύστερα είναι ένας πολύ χαριτωμένος ήρωας και τον “γλεντάω” στο γύρισμα.

 

 

Γενικά σας έχουμε δει να παίζετε σε πάρα πολλά είδη, από μιούζικαλ μέχρι Επίδαυρο. Πιστεύετε είναι κάποιο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό σας που σας βοηθάει να “μεταμορφώνεστε” και δεύτερον, υπάρχει κάτι θέλετε να δοκιμάσετε και δεν είχατε την ευκαιρία;

Δεν προσπαθώ να μεταμορφωθώ, προσπαθώ να μπω σε συνθήκες κάθε φορά της κάθε δουλειάς που καλούμαι να υποστηρίξω. Δεν αντιμετωπίζω μία τηλεοπτική δουλειά λιγότερο σοβαρά από μία δουλειά που θα παρουσιαστεί ας πούμε στο φεστιβάλ Επιδαύρου. Οι δουλειές χαρακτηρίζονται από τους ανθρώπους και όχι από το είδος από μόνο του, αν αυτό λέμε ότι είναι μία “σοβαρότητα”. Γιατί πολλές φορές πέφτουμε και σε αυτήν την ταμπέλα των πραγμάτων και χάνουμε την ουσία. Προσπαθώ να εκπλήσσω τον ίδιο μου τον εαυτό, να αντιστέκομαι λέγοντας αρκετά “όχι” για να μην επαναλαμβάνομαι, γιατί από τη στιγμή που προχωράς στη δουλειά και πετυχαίνεις κάποια πράγματα συνήθως σου ζητάνε να τα επαναλάβεις. Στο θέατρο ίσως τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα γιατί οι επιλογές είναι περισσότερες, αλλά και εκεί χρειάζεται αρκετή σκέψη για το πώς θα προχωρήσεις στη δουλειά. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό ως ένα σημείο αλλά από εκεί και ύστερα η τύχη δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα, δεν μπορεί να την έχεις συνέχεια δίπλα σου, χρειάζεται πολλή δουλειά, αφοσίωση για να μπορέσεις να πετύχεις κάποιους στόχους και από εκεί και ύστερα να μη σταματάς να ονειρεύεσαι το οτιδήποτε μπορεί έρθει στη δουλειά. Συνήθως εγώ έκανα πράγματα που ούτε θα μπορούσα να τα είχα φανταστεί τελειώνοντας τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτό. Από την άλλη υπάρχουν κάποιοι στόχοι ειδικά στο θέατρο, αλλά καλύτερα να μη τους πω γιατί θα τους “κάψω”.

 

Θεωρείτε τις σπουδές ένα απαραίτητο κομμάτι για αυτή τη δουλειά;

Για μένα οι σπουδές και η συνεχόμενη εκπαίδευση είναι το Α και το Ω. Ο ηθοποιός καλείται να εκπαιδεύεται, να μαθαίνει και να μη σταματά να εξελίσσεται, αλλιώς φτάνει σε ένα επίπεδο όπου γίνεται μία επανάληψη και μία “μανιέρα” όπως λέμε στη δουλειά μας. Προσπαθώ και να εκπαιδεύομαι και να μαθαίνω μέσα από τις συνεργασίες και από παλαιότερους και επιτυχημένους συντελεστές και από τα πιο νέα παιδιά. Και παράλληλα για μένα μαθητεία είναι και όταν κάνω διάφορα σεμινάρια υποκριτικής ή βρίσκομαι σε δραματικές σχολές, όχι μόνο να διδάσκω, αλλά και να διδάσκομαι. Είναι πάρα πολύ σημαντικό και οι σπουδές και δεν σημαίνει ότι κάποιος ο οποίος έχει ένα έμφυτο ταλέντο πρέπει απλά να ανέβει στη σκηνή και να μας το παρουσιάσει. Θεωρώ δηλαδή ότι η επιστροφή στην άδεια ασκήσεως επαγγέλματος θα είναι ένα πολύ καλό σημάδι ώστε να μπορέσουμε να εξαλείψουμε φαινόμενα τα οποία δεν νομίζω ότι μας αρμόζουν σαν κλάδος. Πάντα βέβαια υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που κατά καιρούς βλέπουν τη μεγάλη δυσκολία στο επάγγελμα και στο θέατρο ειδικά, και συνήθως τα παρατάνε, αλλά από την άλλη δίνονται και ευκαιρίες σε ανθρώπους που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσαν να τις εκμεταλλευτούν κάποια παιδιά που έχουν σπουδάσει και έχουν “ιδρώσει για τη φανέλα”.

 

 

Όντως την περίοδο αυτή πραγματοποιείτε κάποια σεμινάρια στη Θεσσαλονίκη…

Ναι, θα πάω στη Θεσσαλονίκη για δύο τριήμερα. Συνεργάζομαι με τη δραματική σχολή του Ανδρέα Βουτσινά και παράλληλα θα βρεθώ στο θέατρο Σοφούλη και στη σχολή θεάτρου του χορού “Let’s Dance” παρουσιάζοντας ένα 4ωρο μάθημα το οποίο έχει σαν βάση του το λόγο και τη φωνή, το τραγούδι. “Τραγουδάω μιλώντας και μιλώντας τραγουδάω” το ονομάζω. Ελπίζω όλο αυτό το πράγμα να καταφέρω να το παρουσιάσω όσο καλύτερα μπορώ στους ανθρώπους που θα έρθουν να με τιμήσουν με την παρουσία τους στη Θεσσαλονίκη.

 

Έχετε δει όρεξη από τα νέα παιδιά ή υπάρχει μια απογοήτευση λόγω της δυσκολίας του επαγγέλματος;

Κανείς δεν πρέπει να απογοητευτεί και να σταματήσει να πραγματοποιεί τα όνειρα του και δεν πρέπει. Σίγουρα άλλες ήταν ίσως οι δυσκολίες όταν εγώ ξεκινούσα στα 18 μου κι άλλες συνθήκες ζωής, και άλλες τώρα. Αλλά ένας άνθρωπος ο οποίος είναι ταλαντούχος και θα δουλέψει, θεωρώ ότι θα βρει το δρόμο του. Μπορεί να δυσκολευτεί αλλά θα τον βρει το δρόμο του, γιατί το θέατρο στο τέλος και η υποκριτική θα τον αγκαλιάσει. Έχω δει περιπτώσεις μαθητών που μπορεί στην αρχή να μην μπορούσαν να ανταποκριθούν αλλά στη συνέχεια κατάλαβαν ότι με την πολλή και τη σκληρή δουλειά μπορεί να πετύχουν πολλά. Και άλλα παιδιά που μπορεί να είχαν απλά ένα έμφυτο ταλέντο μπορεί να χάθηκαν. Είναι λίγο σαν τους αθλητές.

 

Η περίοδος τους εγκλεισμού λόγω της πανδημίας πώς σας επηρέασε; Δεδομένου ότι είχατε και το παιδί, πώς βιώσατε την όλη κατάσταση;

Έχουμε ένα παιδί “της καραντίνας”. Ήταν έγκυος η γυναίκα μου στην καραντίνα και ζούμε την πανδημία μαζί με αυτό. Είναι πολύ μικρό για να συνειδητοποιήσει ακριβώς τι έχει συμβεί, αλλά θέλοντας και μη του έχουμε περάσει εικόνες και συναισθήματα από αυτό που έχει ζήσει. Άλλωστε περάσαμε και κορωνοϊό οικογενειακά, οπότε το ζήσαμε φουλ. Έχει δυσκολίες και θέλει πολύ κουράγιο και υπομονή και να στηρίζει ο ένας τον άλλο σε μια τέτοια δυσκολία. Κι αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Άλλες φορές το πετυχαίνουμε, άλλες όχι, και προσπαθούμε να μην μας πάρει από κάτω. Είναι μια συγκεκριμένη συνθήκη και δεν μπορούμε να “πετάμε στα σύννεφα”. Πρέπει να την αντιμετωπίζουμε κατάματα, ελπίζοντας ότι δεν θα αργήσουμε πάρα πολύ να φύγουμε από αυτό το “τούνελ”.

 

 

Γνωρίζουμε ότι ζήσατε σε λίγο πιο προσωπικό επίπεδο το ζήτημα των καταγγελιών στο χώρο σας. Υπάρχει κάτι που αποκομίσατε εσείς μέσα από αυτή την κατάσταση;

Το μόνο θετικό είναι ότι οι άνθρωποι αποφάσισαν να βγουν και να μιλήσουν. Δυστυχώς έχει γίνει μόνο στο χώρο το δικό μας. Βέβαια ξέρω και άλλους σε άλλους χώρους, γιατί μας πλησιάζουν και τη γυναίκα μου και εμένα και μας μιλάνε για τις εμπειρίες τους από άλλους επαγγελματικούς χώρους και μας λένε ότι τους έδωσαν κουράγιο όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βγήκαν μπροστά. Κι από ανθρώπους που είναι σε νοσοκομεία, σε δικηγορικά γραφεία, σε δικαστήρια. Βέβαια είναι φυσιολογικό να πάρουν έκταση τα γεγονότα που αφορούν τους αθλητές και τους καλλιτέχνες γιατί είμαστε άνθρωποι που καλώς ή κακώς υπάρχει μια προβολή στη δουλειά μας. Από εκεί και ύστερα νομίζω το μήνυμα είναι αυτό: να μη φοβόμαστε, να μιλάμε, να καταγγέλλουμε και να προσπαθούμε να φτιάχνουμε συνθήκες εργασίας – γιατί από εκεί ξεκινάνε τα πάντα, που να είναι αν μη τι άλλο ανθρώπινες. Όταν κάποιος εκμεταλλεύεται τις συνθήκες που υπάρχουν, εκμεταλλεύεται και την εξουσία. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Όχι μόνο από έναν κακό ή “άρρωστο” χαρακτήρα. Αυτά οδηγούν σε αρρωστημένες συμπεριφορές, αλλά βοηθούν και οι συνθήκες. Μόνο βαθιά υπόκλιση μπορώ να κάνω στους ανθρώπους που βγήκαν μπροστά και μίλησαν, όπως έκανε και η γυναίκα μου και τα υπόλοιπα θύματα. Και στα θύματα που έχουν υποστεί πολύ μεγάλη βία, όχι μόνο λεκτική ή σεξουαλική παρενόχληση, αλλά βία σε μεγάλο βαθμό.

 

Το μέλλον τι επιφυλάσσει; Θα σας δούμε στο θέατρο;

Υπάρχει ένα σχέδιο αλλά δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο. Είναι μια μεγάλη παραγωγή στο Μέγαρο Μουσικής, απλά δεν μπορώ να το ανακοινώσω εγώ ακόμα. Χαίρομαι που θα συμμετάσχω, είναι ένα εμβληματικό έργο που έχει καιρό να παιχτεί και θα επιστρέψω ουσιαστικά μετά από πάνω από 2 χρόνια.