Connect with us

Impact

Ένας γιατρός από τη Γάζα μας μιλά για την απώλεια, τη μνήμη και το αδιαπραγμάτευτο «Δεν θα μισήσω»

Published

1 μήνα ago

on

Χριστίνα Κατωπόδη

Σε μια γωνιά του κόσμου όπου η φτώχεια, η βία και η απώλεια υφαίνουν το καθημερινό τοπίο, στη μέση μιας πολιτικής γενοκτονίας που ξεγυμνώνει καθημερινά την ανθρωπιά, ο Izzeldin Abuealsih δεν είναι απλώς ένας γιατρός από τη Λωρίδα της Γάζας. Είναι η ζωντανή μαρτυρία ενός κόσμου όπου η φτώχεια και η βία δεν είναι φυσικά φαινόμενα, αλλά προϊόντα πολιτικών επιλογών — και η ιστορία του είναι ένας καθρέφτης για όσα ο δυτικός κόσμος συχνά αγνοεί ή ξεχνά.

Με αφετηρία ένα προσφυγικό στρατόπεδο στη Λωρίδα της Γάζας, και έχοντας βιώσει το τραύμα της προσωπικής απώλειας των τριών θυγατέρων του σε ισραηλινό βομβαρδισμό, με τρόπο που διαλύει την ψυχή, δεν επιλέγει τον δρόμο του μίσους. Αντίθετα, καταθέτει μια βαθιά, οξυδερκή ματιά στον πόνο που μετατρέπεται σε φλόγα ελπίδας.

Η ιστορία του είναι ένα κάλεσμα για ανθρωπιά, για το δικαίωμα κάθε παιδιού να ονειρευτεί, και για την ανάγκη να ξεπεράσουμε τις πολιτικές ταυτότητες, αγκαλιάζοντας την κοινή μας ανθρώπινη μοίρα. Στον πυρήνα της συνέντευξης, το μήνυμα είναι καθαρό και ηχηρό: η αλλαγή ξεκινά από τη συγχώρεση και την εκπαίδευση, όχι από τη βία και το μίσος.

Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στη Γάζα, μέσα στη φτώχεια και τον περιορισμό. Ποιο ήταν το πρώτο σας παιδικό όνειρο;

Γεννήθηκα ως Παλαιστίνιος πρόσφυγας (στο στρατόπεδο Τζαμπάλια) στη Λωρίδα της Γάζας. Βλέπετε τι συμβαίνει σήμερα εκεί. Το όνειρό μου τότε ήταν το ίδιο με αυτό που έχουν πολλά παλαιστίνια παιδιά σήμερα: να σωθούν, να είναι ασφαλή, να έχουν αξιοπρέπεια, να έχουν ελευθερία. Δεν κατάφερα ποτέ να γευτώ την παιδική μου ηλικία. Θέλω ο κόσμος να δει την παιδική μας ηλικία, να την υποστηρίξει, να δημιουργήσει το περιβάλλον που θα μας βοηθήσει να πετύχουμε τα όνειρά μας. Γιατί τα παιδιά είναι η ελπίδα, είναι το μέλλον, είναι η ζωή. Αυτό ήταν το όνειρό μου, και είναι το όνειρό μου για κάθε παιδί στον κόσμο — ιδιαίτερα σήμερα, για τα παιδιά της Παλαιστίνης.

Αν ρωτήσεις ένα παλαιστίνιο παιδί σήμερα «Ποιο είναι το όνειρό σου όταν μεγαλώσεις;», ξέρεις τι θα σου απαντήσει;
Δεν μας επιτρέπεται να μεγαλώσουμε. Προοριζόμαστε να σκοτωθούμε στην παιδική ηλικία.
Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Ονειρευόμουν να γίνω γιατρός, επειδή ήμουν άρρωστος. Αλλά πώς να το καταφέρω; Ως παλαιστίνιος πρόσφυγας, έπρεπε να δουλέψω σκληρά, να έχω αυτοπεποίθηση, για να ξεφύγω από τη μιζέρια, γιατί η φτώχεια είναι ανθρώπινη κατασκευή. Κανείς δεν γεννιέται φτωχός. Έτσι ήθελα να σώσω την οικογένειά μου. Δούλεψα από μικρός, όλες τις δουλειές που αποκαλούμε “βρώμικες δουλειές”. Εμείς τα παιδιά στην Παλαιστίνη γινόμαστε ενήλικες από τα 6 ή τα 7 μας. Πρόσφατα στη Λωρίδα της Γάζας είδα παιδιά να φροντίζουν άλλα παιδιά επειδή έχασαν τους γονείς τους. Ένα παιδί 9 χρονών φρόντιζε το αδερφάκι του, που ήταν μόλις 1 έτους — το τάιζε, του άλλαζε πάνα. Πού είμαστε εμείς μέσα σε αυτό; Πού είναι τα δικαιώματα των παιδιών; Πού είναι ο κόσμος;

Τα παιδιά είναι η ομορφιά της ζωής και εμείς σκοτώνουμε τα όνειρά τους. Εγώ τα κατάφερα ξεκινώντας από το τίποτα, αλλά ποτέ δεν ξεχνώ από πού ήρθα. Η καρδιά και το μυαλό μου είναι στην Παλαιστίνη, στη Γάζα, σε κάθε παιδί στον κόσμο που υποφέρει.

Πρόσφατα, έγραφα ένα άρθρο γνώμης σε μια εφημερίδα στο Τορόντο. Σίγουρα παρακολουθήσατε την επίσκεψη του Προέδρου Τραμπ στον Κόλπο. Έφυγε νωρίς για να παρευρεθεί στη γέννηση του εγγονού του. Έγραψα:

«Ξέρει τι σημαίνει εγγονός. Του έδωσα συγχαρητήρια. Κάθε νέα ζωή είναι μία νέα στιγμή χαράς, μία γιορτή ελπίδας. Η πρώτη ανάσα του μωρού είναι μία υπόσχεση για το μέλλον. Το κλάμα είναι κραυγή ελπίδας και ζωής. Και αυτό θέλω να δει στη Γάζα. Πάνω από 1.000 νεογέννητα, μικρά, εύθραυστα, αθώα μωρά έχουν λάβει πιστοποιητικό θανάτου πριν πάρουν πιστοποιητικό γέννησης. Ορκίζομαι, ήταν παιδιά με δικαίωμα στη ζωή, στην αγάπη, στην ασφάλεια. Παιδιά που έπρεπε να ακούσουν παραμύθια και όχι εκρήξεις. Όχι εκτοπισμό. Όχι τη σιωπή του κόσμου και τους μαζικούς τάφους. Παιδιά πέθαναν από το κρύο σε σκηνές, στην παγωμένη νύχτα. Η ανάσα τους κόπηκε από το ψύχος και την εγκατάλειψη. Κάποια πέθαναν στην αγκαλιά των μανάδων τους, πεινασμένα. Άλλα συνθλίφτηκαν κάτω από ερείπια. Κάποια σκοτώθηκαν ακόμη δεμένα με τον ομφάλιο λώρο στις μανάδες τους. Κύριε Τραμπ, και ηγέτες του κόσμου, μιλάτε για μεγαλείο, για ανθρωπιά, για ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατία. Αλλά η αληθινή δημοκρατία, τα αληθινά ανθρώπινα δικαιώματα, το πραγματικό μεγαλείο, είναι ναανθρωποποιούμε, όχι να πολιτικοποιούμε. Δεν μετριούνται με λόγια, αλλά με πράξεις, με την ευσπλαχνία μας για τους ανήμπορους, για όσους δεν έχουν φωνή, προστασία, δύναμη.

Λέω σε αυτόν, στον κόσμο, στον πρωθυπουργό της Ελλάδας και τους ηγέτες της Ευρώπης:

Θα δεχόσασταν έναν κόσμο που αφήνει τα παιδιά του να λιμοκτονούν; Θα μένατε σιωπηλοί αν τους αρνούνταν φάρμακα, θέρμανση ή στέγη; Θα παρακολουθούσατε ενώ βομβαρδίζεται το μαιευτήριο ή καταστρέφεται το σπίτι όπου μεγάλωσαν τα παιδιά σας;

Θέλω από τους πολιτικούς ηγέτες να βλέπουν κάθε παλαιστίνιο παιδί και κάθε παιδί στον κόσμο σαν το δικό τους παιδί. Κάθε παιδί έχει ίση αξία και το ίδιο δικαίωμα στη ζωή, στο παιχνίδι, στο όνειρο — όχι να το σκοτώνουμε πριν καν προλάβει να ονειρευτεί. Αυτή είναι η εμπειρία ζωής μου. Και τη νιώθω τώρα. Οι άνθρωποι είναι σαν νεκροί που αναπνέουν. Ζωντανοί πάνω στο έδαφος, και σε ένα δευτερόλεπτο μπορεί να γίνουν ένα με το χώμα της Παλαιστίνης — μαζί με τα όνειρά τους, τις ελπίδες  τους, τα σχέδιά τους. Και αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να καταλάβουν οι πολιτικοί ηγέτες του κόσμου και ο ελληνικός λαός. Πώς μπορούμε να το ανεχτούμε; Ως Παλαιστίνιος γιατρός, δεν θα ανεχτώ ποτέ να βλέπω μια γυναίκα σε τοκετό ή σε ανάγκη και να μένω άπραγος. Πρέπει να βλέπουμε τους άλλους σαν εμάς. Είναι και αυτοί άνθρωποι.

Πώς η ιατρική έγινε όχι μόνο το επάγγελμά σας, αλλά και ένας δρόμος προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια;

 Η ιατρική, είναι μια κοινωνική επιστήμη. Κοινωνικοποιεί, εξανθρωπίζει. Εμείς είμαστε άνθρωποι και μέσω της ιατρικής ασχολούμαστε με το πιο φιλόδοξο πράγμα στο σύμπαν: τον άνθρωπο. Το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο είναι ο άνθρωπος και η ελευθερία. Για μένα, όταν σώζεις μία ζωή, είναι σαν να σώζεις ολόκληρο τον κόσμο. Και όταν αφαιρείς μία ζωή, είναι σαν να καταστρέφεις ολόκληρο τον κόσμο. Όταν ασκώ την ιατρική, πιστεύω σε αυτήν. Σε κάθε νοσοκομείο, οπουδήποτε, υπάρχουν ασθενείς από διαφορετικά υπόβαθρα, διαφορετικές καταγωγές, ονόματα, εθνικότητες, χρώματα. Όλοι, όμως, είναι ίσοι. Η μόνη διαφορά είναι η διάγνωση, η ασθένεια. Και εμείς εξισώνουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Τους θεραπεύουμε με βάση μόνο την ασθένεια. Στόχος μας είναι η ίαση.

Η υγεία είναι άγγελος σε αυτό το ταξίδι προς την ανθρωπιά, την ειρήνη, την ισότητα. Οι γιατροί είναι αγγελιοφόροι της ανθρωπιάς. Η ιατρική και η υγεία είναι παράγοντες εξισορρόπησης, εξίσωσης, κοινωνικοποίησης, αρμονίας. Όλοι χρειαζόμαστε υγεία. Πρέπει να είμαστε υγιείς – σωματικά, ψυχικά, πνευματικά και κοινωνικά. Αν πάτε σε ένα μαιευτήριο και ακούσετε ένα μωρό να κλαίει, μπορείτε να ξέρετε από πού κατάγεται; Αν είναι αγόρι ή κορίτσι; Ποια είναι η μητέρα του; Όχι. Όλα τα μωρά γεννιούνται ίσα και ελεύθερα.

Μόλις, όμως, βγουν από το νοσοκομείο και δούμε το χρώμα του δέρματος, τα μάτια, τα μαλλιά, την εθνικότητα, αρχίζουμε να διακρίνουμε, να ξεχωρίζουμε. Αυτές οι διακρίσεις είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Ήρθε η ώρα να ζήσουμε όλοι ίσοι και ελεύθεροι, με αξιοπρέπεια.

Την ημέρα του 2009  χάσατε τρεις κόρες και μία ανιψιά σε ισραηλινό βομβαρδισμό, πού βρίσκεται το όριο ανάμεσα στον πόνο και το μίσος και πώς επιλέξατε να μην το διασχίσετε;

Στις 16 Ιανουαρίου 2009, ισραηλινά άρματα μάχης βομβάρδισαν το σπίτι μου και σκότωσαν τις τρεις μου κόρες και την ανιψιά μου. Άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά. Ζούσαμε κάτω από συνεχή βομβαρδισμό για τρεις εβδομάδες. Καθόμουν με τα παιδιά μου και περιμέναμε το χειρότερο, όπως τώρα οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα, που ζουν και δεν ξέρουν αν θα καταλήξουν κάτω από το έδαφος.

Όταν χτύπησαν το σπίτι μου, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήταν οι κόρες μου: η Μπεσσάν, η Μαγιάρ, η Άγια και η ανιψιά μου Νουρ. Καθεμία από αυτές ήταν ένας ξεχωριστός κόσμος.

Η Μπεσσάν ήταν 20 ετών. Δεν ήταν μόνο κόρη μου – ήταν ο θησαυρός μου, η φίλη μου, η ελπίδα μου. Έβλεπα τον εαυτό μου μέσα της. Ήταν στο πανεπιστήμιο, λίγο πριν αποφοιτήσει. Της είχα υποσχεθεί ότι θα τη στείλω στο London School of Economics για να κάνει το μεταπτυχιακό της. Η Μαγιάρ ήταν 15, η πιο επιτυχημένη μαθήτρια, και ήθελε να γίνει γιατρός. Είχα πει: “Θέλω τουλάχιστον ένα από τα παιδιά μου να γίνει γιατρός και να συνεχίσει το μήνυμα.” Η Μαγιάρ αποκεφαλίστηκε. Η Μπεσσάν κειτόταν στο πάτωμα. Η Άγια, 14 ετών, ήθελε να γίνει δημοσιογράφος – η φωνή των αδυνάμων. Ή ίσως δικηγόρος, για να υπερασπίζεται τους άλλους. Πνίγηκε στο ίδιο της το αίμα. Η ανιψιά μου, η Νουρ, 17 ετών, ήθελε να γίνει δασκάλα. Δεν μπορούσα καν να τις αναγνωρίσω. Τα σώματά τους είχαν διαμελιστεί, ανακατεμένα με τα πάντα μέσα στο δωμάτιο. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Σε τι κόσμο ζούμε;

Αν μπορούσα τώρα να πάω στη Γάζα, το πρώτο πράγμα που θα έκανα θα ήταν να επισκεφθώ τους τάφους των κοριτσιών μου. Τώρα όμως, ακόμα κι αυτοί οι τάφοι έχουν καταστραφεί.

Οι κόρες του γιατρού Izzeldin Abuelaish, που χάθηκαν σε Ισραηλινό βομβαρδισμό

Πώς μπορώ να τολμήσω να περπατήσω στη Γάζα, στον καταυλισμό της Τζαμπαλίγια, όταν το έδαφος είναι αναμειγμένο με το αίμα των ανθρώπων, με τα κόκκαλα, με τη σάρκα δεκάδων χιλιάδων που δολοφονήθηκαν, που τραυματίστηκαν. Είναι ιερός τόπος, όπως μια εκκλησία, όπως ένα τζαμί. Πώς να περάσουμε από εκεί; Δεν περπατάμε σε άμμο – περπατάμε πάνω σε ιερό αίμα, σαν της Αγίας Γραφής.

Λέω στους ανθρώπους: αφήστε την αγάπη και τη συμπόνια να ανοίξουν τα μάτια σας στο μαρτύριο των παιδιών της Γάζας, των γυναικών… Αφήστε τους πολιτικούς ηγέτες, που είναι αλαζόνες και σιωπηλοί, να αφήσουν την υπερηφάνειά τους – ως άνθρωποι, όχι ως πολιτικοί – να τους οδηγήσει στο καθήκον τους ως ανθρώπινα όντα. Και λέω σε κάθε ηγέτη, σε κάθε άτομο με εξουσία ή φωνή: μην τους ζητάτε απλώς οίκτο, αλλά σκοπό. Γιατί εμείς έχουμε αίσθηση σκοπού. Όχι απλώς για συμπόνια, αλλά για δράση.

Όχι επισκέψεις “να δούμε τι γίνεται εκεί” – δεν είναι ζωολογικός κήπος. Η ιστορία μπορεί να ξεχάσει τι έκαναν, αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσει τι επέτρεψαν να γίνει. Και ακόμη πιο επώδυνα, δεν θα συγχωρήσει ποτέ αυτό που άφησαν να συμβεί με τη σιωπή τους.

Γιατί αν οι νεκροί, οι δολοφονημένοι, οι τραυματίες δεν μπορούν να μιλήσουν, είναι ευθύνη των ζωντανών να μιλήσουν και να δράσουν. Και μια μέρα λέω σε αυτούς πως κάθε κόκκος γης της Γάζας θα σηκωθεί, κάθε σπυρί χώματος θα σηκωθεί και θα καταθέσει μαρτυρία εναντίον τους. Γιατί κάθε παιδί για μένα είναι ιερό, κάθε παιδί είναι το μέλλον. Και αυτή είναι η αποστολή μου – να μιλώ για τα παιδιά μας, τις γυναίκες μας, τον λαό μας σε αυτόν τον κόσμο.

“Δεν θα μισήσω” δεν είναι απλώς ο τίτλος ενός βιβλίου – είναι δήλωση. Είναι μια απόφαση που την παίρνει μια φορά στη ζωή του κάποιος  ή είναι μια καθημερινή πειθαρχία;

Είναι το όραμά μου και η πίστη μου. Λέω στους ανθρώπους: «Δεν θα μισήσω», γιατί το μίσος για μένα είναι ασθένεια. Είναι μια μεταδοτική ασθένεια, είναι δηλητήριο, είναι φωτιά που καίει, είναι ένα βαρύ φορτίο. Δεν μπορείς να κινηθείς όταν κουβαλάς κάτι τόσο βαρύ. Εμείς θέλουμε να προχωρήσουμε στη ζωή με νόημα, και να μην βλάπτουμε τον εαυτό μας. Με το μίσος βλάπτουμε τον εαυτό μας. Το μίσος είναι δηλητήριο και δεν θα το επιτρέψω ποτέ. Γιατί αν το επιτρέψω να εισχωρήσει μέσα μου, να με καταλάβει, είμαι τελειωμένος. Είμαι κατεστραμμένος, είμαι αδύναμος, διαλυμένος, ηττημένος.

Είμαι θυμωμένος, ναι, αλλά ο θυμός είναι κάτι διαφορετικό. Πρέπει να είμαστε θυμωμένοι για όσα βλέπουμε τώρα στην Παλαιστίνη και στον κόσμο, ώστε να μας παρακινήσει θετικά σε δράση. Όχι όμως μίσος.

Ήσασταν ο πρώτος Παλαιστίνιος γιατρός που εργάστηκε ποτέ σε ισραηλινό νοσοκομείο. Πώς σας αντιμετώπισαν οι δικοί σας άνθρωποι; Σας αποκάλεσαν ποτέ προδότη;

Όχι. Βλέπετε, αυτή είναι μια λανθασμένη αντίληψη που έχουν κάποιοι. Ο παλαιστινιακός λαός είναι ανοιχτόμυαλος και συνειδητοποιημένος. Εμπιστεύεται τους δικούς του ανθρώπους. Ακόμη κι όταν εξασκούσα την ιατρική στο Ισραήλ, ως Παλαιστίνιος, πάνω από το 30% των γιατρών στο Ισραήλ είναι Παλαιστίνιοι/Ισραηλινοί. Το 40% των νοσηλευτών είναι Παλαιστίνιοι. Το σύστημα υγείας στο Ισραήλ είναι μικτό – Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί. Δεν είναι κάτι τόσο ξένο όσο φαντάζεται κάποιος. Και αυτό πρέπει να κατανοήσουμε – είναι περήφανοι για τους ανθρώπους τους. Είναι παρεξήγηση να πιστεύει κάποιος το αντίθετο.

Ακόμη και Παλαιστίνιοι ασθενείς αντιμετωπίζονται σε ισραηλινά νοσοκομεία – πληρώνουμε για να μεταφερθούν εκεί. Η Παλαιστινιακή Αρχή πληρώνει για την παροχή αυτών των υπηρεσιών, κάτι που αποκαλούμε “out sourcing” από το Ισραήλ.

Είμαι περήφανος γι’ αυτό – και εκείνοι είναι περήφανοι. Θέλω να είμαι πρεσβευτής για τους Παλαιστίνιους ασθενείς και τους Ισραηλινούς ασθενείς. Γιατί για μένα δεν υπάρχει “ο Ισραηλινός” ή “ο Παλαιστίνιος” ασθενής. Υπάρχει μόνο ο ασθενής.

Ιδρύσατε το ίδρυμα “Daughters for Life” στη μνήμη των θυγατέρων σας. Τι αλλαγή ελπίζετε να φέρει στη Μέση Ανατολή;

Ναι, ίδρυσα το “Daughters for Life” γιατί σκεφτόμουν: «Τι μπορώ να κάνω για να κρατήσω τις κόρες μου ζωντανές;» Πάντα πίστευα ότι σε κάθε κακό υπάρχει και κάτι καλό. Εξαρτάται από εμάς πώς θα επενδύσουμε μια τραγωδία προς το καλό. Το βλέπουμε ως τραγωδία – αλλά είναι στο χέρι μας να το μεταμορφώσουμε σε κάτι θετικό. Και τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τη φιλανθρωπία. Να τις κρατήσω ζωντανές μέσω της εκπαίδευσης νέων γυναικών. Να πραγματοποιήσουν τα όνειρα και τα σχέδια των θυγατέρων μου.

Πιστεύω πως η εκπαίδευση κοριτσιών και νεαρών γυναικών είναι κρίσιμη για τη σταθερότητα στον κόσμο μας. Χρειαζόμαστε γυναίκες. Οι γυναίκες, από τη φύση τους, δεν είναι μέρος της λήψης αποφάσεων που οδηγούν σε πολέμους – είναι μόνο τα θύματα, και πληρώνουν το υψηλότερο τίμημα. Ήρθε η ώρα οι γυναίκες να είναι λήπτες αποφάσεων, να κάθονται στο τραπέζι – όχι στην κουζίνα μαγειρεύοντας. Η βία δεν πρέπει να απαντάται με βία. Ο θάνατος των θυγατέρων μου δεν μπορεί να απαντηθεί με περισσότερους θανάτους. Πρέπει να μετατραπεί σε φλέβα ελπίδας. Και τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από τη φιλανθρωπία και την εκπαίδευση των νέων γυναικών.

Βλέπω τα όνειρα των θυγατέρων μου να υλοποιούνται από άλλα κορίτσια. Ελπίζω τα ελληνικά πανεπιστήμια να έρθουν και να συνεργαστούν με το “Daughters for Life” και να προσφέρουν υποτροφίες σε νέες γυναίκες. Γιατί το Daughters for Life δεν είναι μόνο για Παλαιστίνιες – είναι για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Δεν έχουμε πολιτική ταυτότητα, ούτε θρησκευτικές. Είναι για όλες τις νέες γυναίκες: Παλαιστίνιες, Ισραηλινές, Ιορδανές, Σύριες, Μουσουλμάνες, Χριστιανές, Εβραίες, Άθεες. Είναι για όλες. Η πολιτική διχάζει – το Daughters for Life ενώνει και εξισώνει.

Θέλω τα ελληνικά πανεπιστήμια να γίνουν μέρος αυτής της προσπάθειας.

Ζούμε σε μια εποχή όπου ο πόλεμος στην περιοχή σας έχει προκαλέσει όχι μόνο θλίψη και οργή, αλλά και κύματα μίσους. Συχνά βλέπουμε αυτό το μίσος να στρέφεται όχι μόνο ενάντια σε πολιτικές ή κυβερνήσεις, αλλά και σε ανθρώπους απλώς λόγω της εθνικότητας ή της καταγωγής τους, ανεξάρτητα από τη στάση τους απέναντι στη σύγκρουση. Πιστεύετε ότι μπορούμε –και πρέπει– να χαράξουμε μια καθαρή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην καταδίκη των κυβερνητικών πράξεων και στη στοχοποίηση ενός λαού; Πώς μπορούμε να υπερασπιστούμε τη δικαιοσύνη χωρίς να πέσουμε στην παγίδα του μίσους;

Χρειαζόμαστε δικαιοσύνη. Χρειαζόμαστε τον ρόλο του νόμου. Υπάρχουν συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πρέπει να τις τηρούμε. Όλοι είναι ίσοι ενώπιον του νόμου – κανείς δεν είναι υπεράνω του. Κανείς δεν πρέπει να παίρνει τον νόμο στα χέρια του, ούτε να τον χρησιμοποιεί και να τον κακοποιεί για δική του πολιτική ατζέντα βασισμένη στη δύναμη.

Ο νόμος υπάρχει για να προστατεύει τους ανθρώπους – όχι για να κάνει διακρίσεις. Αυτό που συμβαίνει τώρα στη Γάζα είναι παραβίαση του διεθνούς δικαίου.

Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στη διεθνή κοινότητα – το τελευταίο που μας απομένει είναι ο νόμος. Αλλά τι κάνει η διεθνής κοινότητα; Έχει παραλύσει από τις ισχυρές χώρες. Είναι ώρα να σταθούμε υπέρ της δικαιοσύνης και να ξαναχτίσουμε την εμπιστοσύνη προς τη διεθνή κοινότητα.

Πρέπει να ζούμε με βάση τις αξίες μας – αυτά που ονομάζουμε δημοκρατία και αξιοπρέπεια για όλους.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να επηρεάσουμε την καθημερινότητα αυτών που υποφέρουν στην Γάζα;

Μπορείτε να κάνετε πολλά – πρώτον, μην υποτιμάτε τον εαυτό σας.

Αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη και ακόμη και στο Ισραήλ – αυτό που κάνει η ισραηλινή κυβέρνηση – είναι καταστροφικό για τους Ισραηλινούς, για τους Παλαιστινίους, για όλο τον κόσμο.

Πρέπει να αναλάβουμε δράση για να σταματήσει αυτή η γενοκτονία – λέγοντας την αλήθεια και υπερασπιζόμενοι την αλήθεια.

Εσείς στην Ελλάδα μπορείτε να συμμετέχετε σε οργανισμούς, να υπερασπιστείτε τη δικαιοσύνη, να γράψετε, να έρθετε στη Γάζα. Όλοι πρέπει να έρθουμε στη Γάζα. Όχι απλώς για να τη δούμε ως Παλαιστίνιοι. Είναι ο κόσμος μας. Αν δεν το κάνουμε τώρα, ποιος θα το κάνει; Είναι δική μας υπόθεση. Δείχνοντας συμπόνια, αναλαμβάνοντας ευθύνη, ενεργώντας, γράφοντας στους πολιτικούς ηγέτες: «Αυτό δεν είναι αποδεκτό» – και δείχνοντάς τους ότι δεν είμαστε μακριά, ότι είναι υπόλογοι σε εμάς.

Είναι στο χέρι μας. Μην υποτιμάτε τη δύναμή σας. Οι πολιτικοί ηγέτες δεν είναι το πεπρωμένο. Οι άνθρωποι είναι το πεπρωμένο.

Ήρθε η ώρα να δείξουμε στους πολιτικούς ηγέτες ότι είναι υπηρέτες του λαού, ότι είναι εκεί για να εκπροσωπούν το συμφέρον μας, όχι τις δικές τους πολιτικές φιλοδοξίες.

Πρέπει να αναβιώσουμε την ελπίδα και να πούμε “Ποτέ ξανά.”

 

Related Topics:
Continue Reading
Click to comment

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ