Η Βίκυ Διαμαντοπούλου στο Χ-τύπο: “Έχουμε ανάγκη το θέατρο να μας ξυπνάει”

Το ταλέντο και η αφοσίωσή της φάνηκε από τα πρώτα κιόλας βήματά της στα καλλιτεχνικά δρώμενα, κάτι που την οδήγησε σε μια μεγάλη επιτυχία, η οποία αποδεικνύεται ότι ήταν μόνο η αρχή για ένα μαγικό ταξίδι.

Η Βίκυ Διαμαντοπούλου μπήκε στο δρόμο της υποκριτικής “φυσικά” – όπως αναφέρει, και αυτός την οδήγησε στο πλατό των “Άγριων Μελισσών” όπου και υποδύθηκε υποδειγματικά τη “Σοφούλα”, κερδίζοντας τις καρδιές του κοινού.

Η ίδια την περίοδο αυτή πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Η Μαντόνα με το Γούνινο Παλτό”, μια ξεχωριστή ιστορία αγάπης του Σαμπαχατίν Αλί σε απόδοση της Έφης Βενιανάκης και σκηνοθεσία της Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη στο Alhambra Art Theater. Σε μια αποκλειστική συνέντευξη στην εφημερίδα μας, μιλά με αγάπη για το νέο αυτό εγχείρημα αλλά και για τις μέρες της στις “Μέλισσες”, ενώ μεταξύ άλλων αναφέρεται στο πώς προμηνύει το τοπίο στη χώρα μας για τους ηθοποιούς που βρίσκονται στο ξεκίνημά τους.

 

Φέτος πρωταγωνιστείτε στην παράσταση “Η Μαντόνα με το Γούνινο Παλτό”, μια “ιστορία αγάπης για τρία πρόσωπα”, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά. Πώς βλέπετε να ανταποκρίνεται το κοινό μέχρι στιγμής στην ιστορία αυτή; Ποιες είναι οι αντιδράσεις στην παράσταση;

Είναι μια ιστορία συμπτυγμένη από την Έφη Βενιανάκη που πολύ σοφά έβαλε μέσα τις πιο σημαντικές πληροφορίες για να ζωντανέψει το έργο επί σκηνής. Η σκηνοθεσία από την Ρουμπίνη δημιουργεί έναν κόσμο μακρινό και γνώριμο ταυτόχρονα. Είναι όμορφο για αρχή να σου λένε ότι ακούστηκε η ιστορία και σε συνέχεια ότι κατάφεραν να μπουν μέσα σε αυτόν τον κόσμο.

 

 

Διαβάζουμε ότι η ιστορία ξεκινά με την απόφαση ενός Τούρκου ο οποίος φεύγει μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, για να ζήσει στο Βερολίνο. Επομένως, πέρα από το κομμάτι του έρωτα, θα λέγατε ότι η παράσταση διεισδύει και σε πιο κοινωνικά ζητήματα όπως η μετανάστευση και ο πόλεμος;

Αυτές είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν και δρουν οι ήρωες. Σίγουρα κάθε τους επιλογή επηρεάζεται από τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα. Είναι νέα παιδιά που αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της δίκης τους εποχής. Βλέπεις ότι τα πράγματα δεν διαφέρουν τρομερά. Η ιστορία είναι σπείρα. Η κάθε γενιά προσπαθεί να υπάρξει για αρχή και ίσως να ζήσει. Δεν διεισδύει στα γεγονότα τόσο αλλά στον τρόπο που επηρεάζουν αυτά τους ανθρώπους σε όλα τα επίπεδα. Πώς αυτά διαμορφώνουν την καθημερινότητα και τις επιλογές σου. Πώς δημιουργεί φόβους και η ανάγκη να τους ξεπεράσεις. Όλα αυτά μας αφορούν και σήμερα. Όσα λέγονται και όσα υπάρχουν ως σκέψεις. Ο φόβος, η αμφιβολία, και η καχυποψία που σου δημιουργεί η εποχή που ζεις. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις από αυτά είναι η αγάπη, ο έρωτας και η επανάσταση σε όλα τα επίπεδα.

 

Υπήρχαν δυσκολίες που συναντήσατε στη μελέτη και τις πρόβες σας για το ρόλο ή η σύνδεση ήρθε “αβίαστα”;

Δεν έχω έρθει ξανά σε επαφή με λογοτεχνικό κείμενο που θα γίνει θεατρικό έργο. Υπάρχουν πολλές δυσκολίες για το τι σου χρειάζεται και τι όχι. Πληροφορίες που μπορεί να μην υπάρχουν στην θεατρική διασκευή, υπάρχουν όμως στους ήρωες και τους μετακινούν. Η γρήγορη αλλαγή που πρέπει να υπάρξει στις σκέψεις των ηρώων. Ο χρόνος που συμβαίνουν τα πράγματα σε ένα λογοτεχνικό έργο είναι ανοιχτός. Δημιουργεί το βιβλίο με τις περιγραφές το κατάλληλο κλήμα για να σε βάλει στην εξέλιξη της ιστορίας. Θεατρικά ο χρόνος είναι λίγος και μια από τις δυσκολίες του έργου είναι αυτή. Νομίζω σε αυτό βοήθησε αρκετά εκτός από την σκηνοθεσία της Ρουμπίνης Μοσχωχορίτη και η μουσική του Κώστα Νικολόπουλου που εκτελείται πολύ όμορφα από τον Ανδρέα Γυφτάκη , το τέταρτο μέλος του θιάσου. Είναι κάτι όμως που σκεφτόμαστε σε κάθε παράσταση και θα μας κινητοποιεί μέχρι το τέλος.

 

 

Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που σας ώθησε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Ήρθε κάπως φυσικά στην ζωή μου. Αλλά θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα ως παιδί θέατρο ήταν ο κύκλος με την κιμωλία του Μπέρτολτ Μπρέχτ. Από την στιγμή που έκατσα στις κόκκινες θέσεις και είδα την σκηνή χαμογελούσα. Δεν θυμάμαι πολλά και καταλάβαινα λίγα αλλά έβλεπα ανθρώπους να ζουν σε ένα άλλο σύμπαν και με προσκαλούσαν να μπω και εγώ. Θυμάμαι σε μια σκηνή να είμαι με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια γουρλωμένα. Νομίζω αυτά τα παράλληλα σύμπαντα που δεν είναι και τόσο μακριά μας με ελκύουν. Εκεί τολμάνε, επαναστατούν, αλλάζουν. Για αυτό το έχουμε ανάγκη το θέατρο. Να μας ξυπνάει.

 

Το ευρύτερο κοινό σας γνώρισε καλύτερα μέσα από τη συμμετοχή σας στις “Άγριες Μέλισσες”. Πώς σας επηρέασε η τόσο μεγάλη επιτυχία της σειράς;

Ήταν η πρώτη μου δουλειά μετά την δραματική. Μόλις είχα τελειώσει και ένιωθα μεγάλη χαρά που κατάφερα να μπω μέσα σε αυτή την ιστορία. Λατρεύω τις σειρές εποχής. Και επιτυχία να μην είχε αγαπούσα πολύ αυτή την δουλειά και τους ανθρώπους της. Ήταν σοκ στην αρχή να βλέπω ανθρώπους να μιλάνε για μένα ή να με αναγνωρίζουν. Είναι περίεργο να βγαίνεις έξω και να σε κοιτάνε και είχα μια περίοδο που νόμιζα ότι κάτι έχω πάνω μου, ξεχνούσα ότι έμπαινα στα σπίτια των ανθρώπων. Είναι πολύ συγκινητικό που ο κόσμος το αγάπησε όσο εμείς. Οι δυσκολίες όμως στο επάγγελμα μας είναι μεγάλες και σε κρατάνε καθημερινά κάτω στην γη.

 

 

Τι κρατήσατε εσείς από αυτή τη δουλειά;

Πάντα θα την σκέφτομαι με ένα χαμόγελο. Μια μεγάλη αγκαλιά κρατάω και από τους συναδέλφους μου και από τον κόσμο. Φωτεινοί άνθρωποι. Τεράστια αγάπη και έρωτας αυτή η δουλειά.

 

Με ποιον θεατρικό χαρακτήρα θα λέγατε ότι ταυτίζεστε, και θα θέλατε να υποδυθείτε μια μέρα;

Δεν ξέρω αν ταυτίζομαι αλλά με γοητεύουν πολλοί χαρακτήρες και όχι απαραίτητα γυναικείοι. Από Έλληνες και ξένους συγγραφείς. Αν πρέπει να επιλέξω έναν (δύσκολο) θα πω την ποντικοκυρά από τον Μικρό Έγιολφ του Ίψεν. Έρχεται ξαφνικά βγαλμένη από παραμύθι μέσα σε ένα έργο που καθόλου παραμυθένιο δεν το λες. Θα ήθελα να το γνωρίσω αυτό το πλάσμα.

 

Είστε τύπος του “streaming”; Πιστεύετε ότι φέρνει πιο κοντά το κοινό με την τέχνη ή το απομακρύνει κατά βάθος;

Μέσα στην καραντίνα μου δόθηκε η ευκαιρία να δω παραστάσεις από όλο τον κόσμο. Σε επίπεδο έρευνας είμαι ευγνώμων για αυτό. Αλλά η γοητεία του θεάτρου είναι αυτή η κοινή συνομωσία μεταξύ συντελεστών και θεατών. Στον ίδιο χώρο να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.

 

 

Πιστεύετε ότι είναι αισιόδοξο το τοπίο στη χώρα μας για τους νέους ηθοποιούς που βρίσκονται στο ξεκίνημά τους ώστε να χαράξουν τη δική τους καριέρα;

Σίγουρα όχι. Και γενικά για τους νέους δεν είναι εύκολο να ξεκινήσουν το οτιδήποτε. Αλλά ειδικά στον χώρο των τεχνών δεν δίνεται χώρος και χρόνος. Δεν αναγνωρίζεται όχι μόνο ως δουλειά αλλά πλέον και ως σπουδή. Είναι θλιβερό και εξοργιστικό ταυτόχρονα. Μόνο παρελθοντολαγνεία υπάρχει και καμία ανάγκη να δημιουργηθεί ένα καλύτερο αύριο από το χθες. Τόσα χρόνια σπουδών όμως μας έμαθαν πως να ακούγονται όλες οι φωνές σαν μια. Και έχω εμπιστοσύνη σε αυτές τις φωνές.