“Και όμως: Κάτι κινείται!”, του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα

Ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας βρίσκεται σε αμηχανία.

Από τη μια, η Συντηρητική παράταξη ανανεωμένη, εμπλουτισμένη, φιλελεύθερη, με πρωτοφανή για τα μέτρα της μετριοπάθεια και με πολλές επιτυχίες στην αντιμετώπιση μεγάλων κρίσεων στους 21 δύσκολους μήνες που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας.

Αυτά στη συγκυρία και στην επιφάνεια. Πόσο, όμως, θα κρατήσουν και τι βάθος έχουν; Άλλαξε δομικά και αμετάκλητα; Ή η παλιά Δεξιά καραδοκεί;

Οι ανησυχητικές ενδείξεις είναι πολλές. Η αντίδραση του – κατά φαντασίαν – μεγάλου Σιωπηλού στη συμφωνία του Ελσίνκι , ο κλεφτοπόλεμος – μέσω Βαξεβάνη! – , οι υπόκωφες εθνικιστικο-πατριωτικές εξάρσεις.

Από την άλλη, ένας σχηματισμός με πολιτικό προσωπικό «από το κάτω ράφι». Άγνοια, προπέτεια, μισαλλοδοξία, εμπάθεια, ψευδολογία, ανερμάτιστος και διχαστικός λόγος. Μοναδικός στόχος η ανάκτηση του «Απωλέσθέντος Παραδείσου» της εξουσίας με κάθε μέσο. Αυτός ο σχηματισμός αποτελεί την αξιωματική Αντιπολίτευση, δηλαδή, την εν δυνάμει επόμενη Κυβέρνηση, κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων!

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, δεν προκαλεί αμηχανία. Προκαλεί ανατριχίλα και τρόμο. Και για όσα ζήσαμε τα τεσσεράμισι χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και για την εκφρασμένη απειλή, «τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς», δηλαδή, ακόμα χειρότερα.

****

Οι συνέπειες της κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος στη δίνη της οικονομικής κρίσης, δεν έχουν ακόμα εξαλειφθεί. Η πολιτική αποκατάσταση, που συντελέστηκε με τις εκλογές του Ιουλίου 2019, παραμένει ατελής και εύθραυστη.

Ανάμεσα στους δύο πυλώνες του πολιτικού συστήματος, όπως διαμορφώθηκαν κατά την έξοδο από την κρίση, στέκεται αμήχανη και πελαγωμένη η ιστορική παράταξη της Κεντροαριστεράς, με την τεράστια συνεισφορά στην μεταπολιτευτική μας Ιστορία.

-Δέχτηκε ισχυρό πλήγμα από την κρίση και την επέλαση των έξαλλων ακραίων, που την εκμεταλλευτήκαν.

-Πλήρωσε ακριβό τίμημα για την υπεύθυνη και σωτήρια για τη χώρα στάση της.

-Υπέστη τις συνέπειες της υποχώρησης της Κεντροαριστεράς, σε διεθνές επίπεδο.

-Και αποδυναμώθηκε από την αμφίπλευρη πίεση που δέχτηκε. Τον -θετικό για τη χώρα- εκδημοκρατισμό της Συντηρητικής παράταξης και τη λεηλασία από τη ψευδοαριστερά, που εκμεταλλεύτηκε στυγνά τις φυγόκεντρες τάσεις των καιροσκόπων, που αντιλαμβάνονται την πολιτική κατά τις προσωπικές τους ανάγκες.

Οι αντικειμενικές, όμως, αυτές αιτίες, δεν αρκούν, για να εξηγήσουν το σημερινό τέλμα. Βαριά λάθη, παρεμπόδισαν την αποκατάστασή της στον Ιστορικό της ρόλο.

****

Θα σταθούμε στο πιο χαρακτηριστικό και κρίσιμο:

Στις ενδοπαραταξιακές εκλογές του Νοεμβρίου 2017, ψήφισαν 211.191 πολίτες.

Στις εθνικές εκλογές, του Ιουλίου 2019, ψήφισαν ΚΙΝ.ΑΛ, 457.623 πολίτες. Δηλαδή, μόλις διπλάσιοι (2,16) απ’ όσους είχαν ψηφίσει στις ενδοπαραταξιακές.

Μια σύγκριση είναι αποκαλυπτική: Στις εσωκομματικές εκλογές της Ν. Δημοκρατίας, ψήφισαν 404.078. Στις εθνικές εκλογές, ψηφίστηκε από 2.251.618. Πήρε, δηλαδή, πάνω από πεντέμισι φορές, (5,57), περισσότερες ψήφους.

Αν το ΚΙΝ.ΑΛ πετύχαινε ίδια επίδοση, θα είχε πάρει στις εθνικές εκλογές 211.191Χ 5,57=1.176.333 ψήφους και πιθανότατα θα ήταν σήμερα αξιωματική Αντιπολίτευση και σίγουρα η εν αναμονή Κυβέρνηση!

Το πώς και γιατί χάθηκε-πρωτίστως για τη χώρα– η ευκαιρία πλήρους αποκατάστασης, δεν είναι του παρόντος. Του παρόντος είναι τι γίνεται τώρα.

****

Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πραγματικό κόμμα, στην οποία προσβλέπουν διάφοροι αφελείς, είναι αδύνατη. Είναι σαν να περιμένεις αναστροφή νταλίκας, μέσα σε σήραγγα.

Επομένως, η μεγάλη ευθύνη ανήκει στην Κεντροαριστερά. Παρά την τεράστια πλέον δυσκολία, διαφαίνονται κάποιες ελπίδες.

Οι εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝ.ΑΛ το φθινόπωρο, η ολοένα αυξανόμενη επιρροή του «Κύκλου Ιδεών» του Ευ. Βενιζέλου, η νεοεμφανισθείσα «Δυναμική Κοινωνία» με τους «αξιοπρεπείς πολίτες» του Θ. Παπαθεοδώρου, συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτές.

Αν ξεπεραστεί η απογοήτευση του Δημοκρατικού-Προοδευτικού κόσμου, με την κατάλληλη καθοδήγηση, μπορούμε να αισιοδοξούμε.

Για λογαριασμό της Παράταξης αλλά και για το πολιτικό μέλλον της χώρας.