Ο Θοδωρής Ιακωβίδης στο Χ-τύπο: “Η άρση βαρών είναι το άθλημα των ψυχικά δυνατών”

Ολόκληρη η συνέντευξη που μας έδωσε ο μεγάλος αθλητής λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων

Αν πριν λίγα χρόνια ψάχναμε να βρούμε το “άθλημα των Ελλήνων”, ειδικά όσον αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το πιο πιθανό είναι ότι θα καταλήγαμε στην άρση βαρών. Κι αυτό δεν το λέμε μόνο εμείς, αλλά το επιβεβαιώνει και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της στη χώρα.

Ο Θοδωρής Ιακωβίδης μετά τους Ολυμπιακούς του Ρίο, επιστρέφει στη φετινή διοργάνωση του Τόκιο φορώντας για τελευταία φορά το εθνόσημο και έτοιμος να δώσει το 100% του. Ο Χ-τύπος και η Ιφιγένεια Μπελή μίλησαν με τον μεγάλο αρσιβαρίστα για τις πρώτες του μεγάλες στιγμές στο άθλημα, αλλά και για το τι επιφυλάσσει το μέλλον σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.

 

Πώς ξεκινήσατε στο άθλημα;

Στο άθλημα μπήκα το 2002. Γενικά η δεκαετία του ‘90 με 2000 είναι που η άρση βαρών είχε την “dream team” και ήταν το άθλημα των Ελλήνων ας πούμε. Εγώ έβλεπα από μικρός τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ήθελα να γίνω αθλητής, είχα αυτή την “καψούρα”. Όταν πήγαινα 6η Δημοτικού ήρθαν από το Αθλητικό Γυμνάσιο να κάνουν “αλίευση ταλέντων”. Εγώ ενδιαφέρθηκα, πέρασα τα πρώτα τεστ και μετά τις άλλες δοκιμασίες για την εισαγωγή μας στο Αθλητικό Γυμνάσιο, γνώρισα τα αθλήματα και από όλα – εκεί είναι που έπαιξε καθοριστικό ρόλο και η “dream team”, διάλεξα την άρση βαρών. Ήταν αυτό που μου κίνησε τη περιέργεια. Έτσι σιγά σιγά μπήκα στο χώρο.

 

Ποια ήταν η πρώτη μεγάλη στιγμή που ζήσατε ως αρσιβαρίστας;

Νομίζω είναι όταν ανέβηκα για πρώτη φορά στο βάθρο σε διεθνή αγώνα με την ανδρική ομάδα. Το 2013 στους Μεσογειακούς αγώνες της Τουρκίας. Το γεγονός αυτό συνδυάζεται και με μια ιστορία. Το 2008 ήμουν 17 χρονών και είχα προπονητή στο Πανελλήνιο τον Παναγιώτη Σπύρου, ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, ένας μεγάλος αθλητής, μεγάλος δάσκαλος για μένα, και σαν έφηβος που ήμουν τον ρωτούσα στο τέλος μιας καθημερινής προπόνησης, ποιοι θα πρέπει να είναι οι στόχοι μου, έναν στόχο δηλαδή που θα έπρεπε να βάλω στην καριέρα μου. Και μου είπε ότι ένας μεγάλος στόχος είναι οι Μεσογειακοί Αγώνες του 2013. Αυτό το 2007-2008 όπου τότε οι Αγώνες ήταν να γίνουν στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Λάρισα ή το Βόλο, αλλά κάτι προέκυψε δεν τηρήσαμε κάποιες συμφωνίες και έτσι έγιναν στην Τουρκία, με τα τότε δεδομένα όμως μου έλεγε ότι πρέπει να πάρεις ένα μετάλλιο στους αγώνες που θα γίνουν στην Ελλάδα. 4-5 μήνες πριν τους Μεσογειακούς τραυμάτισα τον μηνίσκο μου. Έπαθα ρήξη μηνίσκου και ήθελα να με βάλουν για χειρουργείο, και έτσι θα διακινδυνευόταν η συμμετοχή μου στους αγώνες. Μίλησα με το γιατρό μου, και τελικά αγωνίστηκα χωρίς να χειρουργηθώ και κατάφερα και πήρα μετάλλιο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κιόλας ότι έλεγα ότι “δεν θέλω να χειρουργηθώ γιατί εμένα ο κ. Παναγιώτης μου είπε να αγωνιστώ στους Μεσογειακούς Αγώνες και να πάρω ένα μετάλλιο και πρέπει να το κάνω”.

 

Είχατε έρθει αντιμέτωπος με διλήμματα όπως π.χ. να σκεφτείτε αν θα αφήσετε πίσω τις σπουδές σας, ή κάποια δουλειά;

Διλήμματα όχι, γιατί όταν ξεκινούσα είχαμε τα προνόμια που έλεγε ότι αν ασχοληθείς και πετύχεις θα έχεις κάποιο αντάλλαγμα. Βέβαια εγώ έκανα το μεγάλο λάθος και τα παράτησα όλα για να ασχοληθώ αποκλειστικά με τον πρωταθλητισμό. Αυτό είναι ένα λάθος που άμα γύριζα το χρόνο πίσω δεν θα το έκανα. Δηλαδή παράτησα το πανεπιστήμιο για να πηγαίνω για προπόνηση και το ξεκίνησα τελικά στα 24 μου. Άφησα πολλά πράγματα πίσω και τα έκανα πιο μετά. Από την άλλη βέβαια ήμουν πιο συνειδητοποιημένος γιατί μπήκα και το τελείωσα κατευθείαν. Ίσως αν έμπαινα στα 18 που ήμουν λίγο πιο “ανώριμος” να μην τελείωνα και στην ώρα μου.

 

Η πρώτη επαφή με τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήρθε στο Ρίο το 2016. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Θυμάμαι όταν έμαθα πως πήρα την πρόκριση ότι έκλαιγα και δεν μπορούσαν να με συνεφέρουν. Ήταν η αυτοπραγμάτωση. Αυτό που ήθελα να γίνω το κατάφερα. Ήθελα να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς αγώνες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να μπαίνει αγωνιστικά στην άρση βαρών. Έλεγα ότι ήθελα να παίξω στην Ολυμπιάδα. Με αυτή τη σκέψη άνοιγα και έκλεινα κάθε φορά τα μάτια μου.

 

Ισχύει το ίδιο και για τους φετινούς αγώνες;

Τώρα είμαι λίγο πιο συνειδητοποιημένος, φυσικά και πάλι έχω χαρεί, αλλά τώρα ξέρω τι πάω να κάνω, είναι λίγο διαφορετικά. Ξέρω τι θα αντιμετωπίσω, ξέρω πως να διαχειριστώ κάποια πράγματα όσον αφορά το στρες, το άγχος.

 

Πώς διαχειρίζεστε αυτό το άγχος;

Το άγχος είναι καλό να υπάρχει. Aπλά πρέπει να το ελέγχεις. Ακόμα και να μην έχεις καθόλου, η απάθεια δηλαδή δεν κάνει καλό, ούτε το υπερβολικό άγχος κάνει καλό. Ένα άγχος σε μέτριο βαθμό είναι καλό, γιατί βοηθάει και στην απόδοση.

 

Έχετε δηλώσει ότι θα είναι η τελευταία φορά που θα αγωνιστείτε για την Ελλάδα. Τι σας οδήγησε σε αυτή την απόφαση;

Ήταν δύσκολη απόφαση. Δεν ήταν στο χέρι μου να πω τώρα το αντίο, δεν το κάνω με “ελαφρά την καρδία”, αλλά οι ανάγκες της ζωής με οδηγούν σε αυτή την απόφαση. Είμαι 30 χρονών, σχολάω από τη δουλειά και πηγαίνω κατευθείαν στο γυμναστήριο. Κι αυτό γίνεται καιρό τώρα και έτσι δεν μπορώ να αποδώσω στην προπόνηση όσο θα ήθελα. Οπότε για να κάνω την προπόνηση όπως θα ήθελα στο 100% θα έπρεπε να μην κάνω τίποτα άλλο. Αυτό δεν γίνεται στη δεδομένη περίπτωση. Μακάρι να γίνει κάτι, να επανέλθουν τα προνόμια για να μπορέσουμε κι εμείς να κάνουμε πρωταθλητισμό όπως πρέπει κι όπως κάνουν σε άλλες χώρες.

 

Με τον Παναθηναϊκό θα συνεχίσετε;

Έχω πει ότι ο Παναθηναϊκός μου στάθηκε πάρα πολύ τον τελευταίο χρόνο. Έχω χρέος ειδικά στο φετινό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που θα γίνει το Νοέμβριο να αγωνιστώ και γενικότερα όποτε με χρειαστεί και αν με χρειαστεί στο μέλλον σε κάποια αγωνιστική δραστηριότητα θα είμαι διαθέσιμος. Δηλαδή μπορεί να αποσυρθώ από την Εθνική ομάδα αλλά η προπόνηση δε σταματάει. Η προπόνηση είναι φυσικοθεραπεία. Σίγουρα θα κάνω δηλαδή, απλά δεν θα κάνω στην ίδια συχνότητα και στην ίδια ένταση. Οπότε σίγουρα θα είμαι σε μια υποτυπώδη φόρμα και αν χρειαστεί οποιαδήποτε στιγμή ο Παναθηναϊκός τη βοήθειά μου αγωνιστικά, εννοείται ότι θα τη δώσω απλόχερα και χωρίς δεύτερη σκέψη.

 

Το lockdown επηρέασε τις προπονήσεις;

Προφανώς και μας επηρέασε. Ειδικά στην πρώτη καραντίνα που μας έκλεισαν τα γυμναστήρια δεν είχαμε χώρο να κάνουμε προπόνηση και αναγκαστήκαμε να βρούμε λύσεις πρόσκαιρες. Πήρα εξοπλισμό, τον έβαλα κάτω στο γκαράζ του σπιτιού μου, και θυμάμαι που έκανα προπόνηση και έπεφταν τα κιλά και ο από πάνω νόμιζε ότι γινόταν σεισμός.

 

 

Προπονείτε και νεότερα παιδιά; Βλέπετε ενδιαφέρον προς το άθλημα;

Ναι προπονώ και δείχνω το άθλημα της άρσης βαρών σε ένα γυμναστήριο στην Αγία Παρασκευή. Γενικότερα κοιτάω με το πέρας της καριέρας μου να ασχοληθώ με την προπονητική. Πολύ νέα παιδιά δεν έχουμε πάρα πολλά και αυτό είναι η μεγάλη πληγή. Έχουμε κυρίως μεγαλύτερες ηλικίες. Ο κόσμος την αγαπά την άρση βαρών, του αρέσει παρόλο που δυσκολεύεται στο να γνωρίσει το άθλημα, να έρθει κοντά του, γιατί νομίζει ότι είναι κάτι το οποίο αφορά “αγριάνθρωπους”. Δεν ακούγεται και το πιο φιλικό πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος, αλλά μόλις γνωρίσει το άθλημα πραγματικά κολλάει.

 

Υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις που θα πρέπει να πληροί κάποιος για να ασχοληθεί με αυτό εκτός από τις σωματικές;

Γενικά άρση βαρών μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε. Όσον αφορά το κομμάτι του πρωταθλητισμού είναι ένα άθλημα το οποίο είναι το άθλημα των “ψυχικά δυνατών”. Δεν μιλάμε για σωματική δύναμη, μιλάμε για ψυχική. Μπορεί να γυμνάζεσαι ένα χρόνο και μέσα σε 2 λεπτά πρέπει να βγάλεις τη δουλειά αυτού του ενός χρόνου. Αυτό θέλει αυτοσυγκέντρωση, να διαχειρίζεσαι το άγχος και ψυχική δύναμη.

 

Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το μέλλον;

Όσον αφορά τους Ολυμπιακούς αυτό που ήθελα να πετύχω το πέτυχα. Ο στόχος μου ο μεγάλος ήταν η δεύτερη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το οποίο με έβαλε σε ένα “γκρουπ” αθλητών το οποίο είναι κλειστό. Είναι λίγοι αυτοί που έχουν καταφέρει να πάνε από δύο φορές και παραπάνω σε Ολυμπιακούς. Τώρα από θέση δεν με ενδιαφέρει, εγώ πάω να κάνω τον αγώνα μου, να δώσω το 100% και ό,τι είναι να έρθει ας έρθει.