Ο Γιώργος Α. Χριστοδούλου στο Χ-τύπο: “O πόλεμος είναι το τελευταίο στάδιο του πολιτισμού για τους ανθρώπους”

Φέτος το κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει πέντε νέα έργα του γνωστού θεατρικού συγγραφέα Γιώργου Α. Χριστοδούλου: «Όταν η Φόνισσα συνάντησε τη Μήδεια», «Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του… Θεόδωρος Κολοκοτρώνης», «Ξανθίππη, η γυναίκα του Σωκράτη» «Το ζεϊμπέκικο της Τζοκόντας» και τέλος «Αι γενεαί πάσαι… Νικηταράς!”

Εκτός από το πρώτο που ο συγγραφέας ένωσε μαγικά την λογοτεχνία με την μυθολογία, όλα τα υπόλοιπα ήταν προσωπογραφίες. Ο ίδιος μας μιλά για τους χαρακτήρες που τον έχουν σημαδέψει, τα αδημοσίευτα έργα του, αλλά και τη γνωριμία του με τον Μάνο Χατζιδάκι σε μια απολαυστική συνέντευξη.

 

Κύριε Χριστοδούλου, ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο σας έργο, που το σκηνοθετήσατε ο ίδιος. Τι σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με τη συγκεκριμένη προσωπικότητα της Επανάστασης; Τον Νικηταρά.

Τον Νικηταρά τον αγάπησα. Ήταν ο πιο αδικημένος ήρωας. Ο πιο ταλαιπωρημένος. Το Ελληνικό κράτος, τον κατάντησε ζητιάνο, του έβγαλε το καλύβι του σε πλειστηριασμό, τον φυλάκισε, και του αρρώστησε με τον τρόπο του την μία από τις κόρες του τη Σοφία. Αν δεν είχε αυτόν δίπλα του ο Κολοκοτρώνης, η επανάσταση δεν σωνόταν. Τρεις άνθρωποι έσωσαν την επανάσταση. Ο Νικηταράς, ο Κολοκοτρώνης, και ο Σολωμός!

 

 

Ποια είναι γενικά η αποδοχή του κοινού όσον αφορά τα έργα σας;

Πρέπει να ομολογήσω, πως η αποδοχή του κοινού, είτε δει θεατρική προσωπογραφία είτε όχι, είναι πάντα συγκινητική και του χρωστάω πολλά ευχαριστώ. Διότι, όταν το κοινό αποφασίσει να πάει να δει έργο μου, γνωρίζει πλέον πολύ καλά, δύο πράγματα. Πρώτον πως δεν είναι κωμωδία και δεύτερον, ότι είναι λίγο δύσκολο να μαντέψει με ακρίβεια το τέλος του. Στο σημείο αυτό, ομολογώ πως μου αρέσει να ταράζω το μυαλό των ανθρώπων. Θέλω να πω, πως στο θέατρο, δεν μου αρέσει να διασκεδάζω τον κόσμο, μου αρέσει να συγκινώ τον κόσμο, να αφήνω κάτι στη ψυχή του. Έστω ένα μικρό γρέζι…

 

Αποκομίσατε κάτι σε προσωπικό επίπεδο μέσα από την αναζήτησή σας ειδικά στον Νικηταρά ως συγγραφέας, αλλά και ως σκηνοθέτης του συγκεκριμένου έργου;

Πάντα αποκομίζεις κάτι. Κυρίως γνώση, νέους φίλους, κι άλλα. Αυτό το έργο θέλησα να το σκηνοθετήσω γιατί μέσα σε αυτό «χάθηκα». Έπρεπε λοιπόν, να χαθούν και οι ηθοποιοί αλλά και όλοι οι συντελεστές. Και πράγματι έτσι έγινε. Ξεκινήσαμε από την θεατρική σκηνή της Γκαλερί Δημιουργών στην Κηφισιά στον φίλο μου τον επιχειρηματία Τάσο Ιωάννου, μετά πήγαμε στο Αλκμήνη, και του χρόνου βλέπουμε. Η παράσταση όπου κι αν παρουσιάστηκε, αν εξαιρέσουμε μια δυο φορές, όλες οι υπόλοιπες ήταν sold-out, τόσο στην Αθήνα, όσο και στην επαρχία.

 

 

Γενικά υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που ζωντανέψατε μέσα από τα έργα σας και μέσα σε αυτόν βλέπετε τον εαυτό σας;

Αυτή είναι πράγματι μια περίφημη ερώτηση για κάθε συγγραφέα. Ναι. Στην «Γκιλοτίνα» είδα τον Εμμανουήλ και στον «Ομφάλιο Λώρο» τον Ιβάν. Η τύχη τους κοινή. Στο φινάλε των έργων, τους «σκότωσα» και τους δύο! Οι προσωπογραφίες όμως, ή τα ιστορικά γραπτά, είναι μια άλλη υπόθεση. Εκεί χρειάζεται ωκεάνια προσοχή. Ποιους ακριβώς ζωντανεύεις; Αξίζει ο τάδε να τον ζωντανέψεις θεατρικά; Μα όταν τελικά το αποφασίζεις, οφείλεις να ταυτιστείς απόλυτα με τον ήρωά σου. Ειδεμή άστο να πάει… Ξέρετε, ο σεβασμός προς έναν άνθρωπο που τον «ζωντανεύεις» ενώ έχει πεθάνει, είναι το «ΟΛΟΝ». Για σκεφτείτε το λίγο… Δεν είναι τρομερό αυτό; Ε, λοιπόν εκεί, μόνο τρία πράγματα χρειάζονται: Μελέτη, μελέτη, μελέτη!

 

 

Θυμάστε την πρώτη φορά που σας γεννήθηκε η επιθυμία να γράψετε;

Ήμουν στα 14. Καθόμουν δίπλα σε μια παλιά σόμπα. Μόλις είχαμε φάει σαν οικογένεια με παππού, γιαγιά, κλπ και ακούγαμε ραδιόφωνο. Μουσική… Χατζιδάκις. Τότε μου ήρθε να γράψω. Αργότερα βέβαια με τον Μάνο γνωριστήκαμε και προσωπικά. Ήμουν στα 20. «Να ξέρεις νεαρέ, πως ο νυχτοφύλακας και το γράψιμο έχουν κάτι κοινό.» Αυτό μου είπε. Αργότερα όταν δούλεψα και σα νυχτοφύλακας κι έγραφα, κατάλαβα τη μοναξιά του συγγραφέα και τον θυμήθηκα!

 

Υπάρχουν έργα σας που δεν έχετε δημοσιεύσει ποτέ;

«Το βαλς της κόκκινης βροχής», «Η Δίκη του Καραϊσκάκη» και η «Ανεμώνη». Όλα τα υπόλοιπα έργα μου έχουν παιχτεί, και κάποια καινούργια κάνουν ήδη πρόβες. Ξέρετε, είμαι ευτυχής που ότι σχεδόν έγραψα έχει καταφέρει να ανέβει στη σκηνή. Ακόμα πιο ευτυχής δε, που μερικά έχουν ανέβει και περισσότερες από μία φορά! Η ευτυχία μου μεγαλώνει περισσότερο, γιατί σε κανένα όμως έργο μου, δεν έχει υπάρξει επιχορήγηση από το Υπουργείο Πολιτισμού. Αυτό, διότι δεν ανήκω σε κανένα χρωμο-κόμμα και έτσι μπορώ άνετα κι ωραία να τους τα “χώνω” απ΄όπου κι αν βρίσκομαι…και κυρίως μέσα από τα γραπτά μου!

 

 

Προσωπικά τι σας αρέσει να διαβάζετε περισσότερο;

Μελετώ με μανία o,τιδήποτε έχει σχέση με τον θάνατο, εκτός από τους πολέμους στην ανθρωπότητα. Θεωρώ πως ο πόλεμος είναι το τελευταίο στάδιο του πολιτισμού για τους ανθρώπους. Είμαι οπαδός του Παλαμά, του Καβάφη και του Καρούζου. Και σπουδαίων συγγραφέων βεβαίως. Διαβάζω λίγα πράγματα, αλλά συγκεκριμένα. Πιστεύω πως το μέλλον της ανθρωπότητας πια, θα είναι φρικτό. Το πόσο, θα το καθορίσουν τα τρία «Φ»: Φόβος, Φαίνομαι και Φαγητό. Όσο για την τεχνολογία μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα, πως όσο αυτή ψηλώνει, τόσο ο άνθρωπος θα κονταίνει.

 

Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που ζητάτε σε έναν ηθοποιό ή σκηνοθέτη όταν καταπιάνονται με έργα σας;

Να έχουν πάθος! Να «χάνονται» μέσα στην ομορφιά μιας θεατρικής τραγωδίας και όχι να χάνονται και να σκορπίζονται με στόχο να παίξουν κάποιους ρόλους για να φανούν ντε και καλά σε οτιδήποτε κυκλοφορεί στην θεατρική πιάτσα. Όσο για τους σκηνοθέτες, τους ζητώ να μελετούν άριστα το κείμενο και να με ρωτούν στις απορίες που τυχόν έχουν.

 

Το lockdown λόγω της πανδημίας σε τι βαθμό σας επηρέασε; Ήταν μια περίοδος περισσότερο δημιουργική ή κατασταλτική;

Δεν έχω ουδεμία σχέση με αυτά τα πράγματα. Συνέχισα κανονικά τη ζωή μου. Έγραφα, έβγαινα κοιμόμουν…. και δεν πολύ-πρόσεχα. Έκανα αυτό που ήθελα τέλος πάντων. Αυτά τα ελεεινά πράγματα που μας κυνηγούσε η Αστυνομία τις νύχτες, τις ακόμα πιο ελεεινές δήθεν απόψεις των ανθρώπων της τηλοψίας, με έκαναν να αποστασιοποιηθώ από όλο αυτό που λέγεται covid. Τα εμβόλια τα έκανα επειδή δεν χαλάω τα χατίρια στην κόρη μου που είναι γιατρός..Αδυναμίες βλέπετε! Η ιστορία μας διδάσκει πάντως, πως όπου δεν επήλθε επιστήμη, επήλθε μεσαίωνας. Εν τούτοις, δεν έχω άποψη για τα εμβόλια και ούτε για την επιστήμη. Γιατί απλά, δεν είμαι γιατρός, μα ούτε και επιστήμονας. Είμαι ένας απλός θεατρικός συγγραφέας, ζω πλέον από αυτό, παλεύω γι’ αυτό συνεχώς και θεωρώ πως έχω σωστή άποψη μόνο για τα θεατρικά έργα. Για τα δικά μου δε, έχω και άποψη και θέση!

 

 

Την περίοδο αυτή ανακοινώσατε ότι ετοιμάζετε κάτι σε συνεργασία με την κα Πηγή Λυκούδη. Θα θέλατε να μας πείτε δύο λόγια για αυτό;

Είναι μια μουσικο-θεατρική παράσταση με τίτλο «Σμύρνης Θυμιάματα» με την εκπληκτική μουσική της καταξιωμένης στο χώρο, κας Πηγής Λυκούδη. Πρόκειται για 5 μουσικούς, 4 τραγουδιστές, και 2 ηθοποιούς. Τα κείμενα ετοιμάστηκαν και σιγά-σιγά έχει ξεκινήσει και η σκηνοθεσία. Το άλλο νέο είναι πως ανέβηκε στο θέατρο Τζένη Καρέζη, «Το Ζεϊμπέκικο της Τζοκόντας» σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόρτζου με την Γιούλη Ζήκου και τον Μάριο Τζανακάκη και είμαι πολύ ευτυχισμένος γι αυτό. Επίσης η «Λέλα Καραγιάννη» σε σκηνοθεσία της Γιώτας Κουνδουράκη θα συνεχιστεί με τη Μαίρη Βιδάλη, όπου θα κάνει αρκετές εμφανίσεις μέσα στο Φθινόπωρο, καθώς και η «Ξανθίππη, η γυναίκα του Σωκράτη» σκηνοθετημένη από την Εύα Μπενέτα με Ξανθίππη αυτή τη φορά, την Όλγα Πρωτονοταρίου. Τέλος, τον Σεπτέμβριο στα Μενάνδρεια στη Κηφισιά, θα υπάρξει συναυλία με την τρομερή μουσική και τραγούδια της Πηγής Λυκούδη όπου θα συμμετάσχω ως αφηγητής με προσωπικά κείμενα.

 

Έχετε άλλα σχέδια για τη συνέχεια;

Η συνέχεια για όλους, είναι το επόμενο πρωινό να μας βρει καλά. Είναι αναγκαίο να γελάμε. Α-να-γκαί-ο! Η ζωή γενικά είναι ένα παιχνίδι χαράς. Προσέξτε, οι άνθρωποι γεννιούνται, (μια πιθανότητα στο 1 δις!) και μετά σκοτώνονται μεταξύ τους σε πολέμους… Φανταστείτε λοιπόν, πόσο ανολοκλήρωτος ακόμα είναι ο άνθρωπος ε; Οφείλω λοιπόν να έχω για πρωινό στον Γιώργο, ψωμί, τυρί, 7 ή 11 ελιές, μέλι, τυρί κ χυμό! Ξεκινώ από κει ακριβώς. Σχέδια δεν κάνω ποτέ. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να έχει σχέδια. Πρέπει να έχει ένα όραμα, τυλιγμένο ερωτικά, με τον μανδύα μιας παγκόσμιας καλοσύνης! Μόνο αυτός ο τρομερός, ο ασύλληπτος μανδύας εξελίσσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο.