Μετά τον κορονοϊό τι; Ερωτήματα – σοκ για την επόμενη ημέρα της κρίσης

Αντιμέτωπη με κρίσιμα διλήμματα βρίσκονται ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση, καθώς είναι άγνωστο πότε θα τελειώσει και κυρίως τι θα αφήσει πίσω της η κρίση του κορονοϊού.

Σ την παρούσα φάση άπαντες στρέφουν το βλέμμα τους στην πληροφόρηση της κοινωνίας και την ενίσχυση του ΕΣΥ προκειμένου η μάχη που δίνεται να έχει τις μικρότερες δυνατές απώλειες σε ανθρώπους.
Ο Απρίλιος άλλωστε χαρακτηρίζεται ως ο πλέον κρίσιμος μήνας, καθώς ειδικά μετά το δεύτερο 15θήμερο αναμένεται κορύφωση του κορονοϊού, κάτι που οδηγεί σε κόκκινο συναγερμό.
Η επιβολή γενικής καραντίνας που αποτυπώνεται στο σλόγκαν «μένουμε στο σπίτι» αποδίδει καρπούς, καθώς η συντριπτική πλειονότητα έχει αντιληφθεί ότι είναι ο μόνος τρόπος για να μη γίνει η Ελλάδα Ιταλία.
Μέσα σ’ αυτό το εξαιρετικά βαρύ κλίμα, ουδείς μπορεί να προσδιορίσει τη διάρκεια της κρίσης, καθώς ο πλανήτης το μόνο που μπορεί να περιμένει είναι ένα κοκτέιλ φαρμάκων.
Το εμβόλιο άλλωστε που θα έβαζε οριστικά τέλος στον εφιάλτη, είναι ακόμη πολύ μακριά και οι επιστήμονες χρειάζονται τουλάχιστον 12 έως 18 μήνες για την παραγωγή του.
Η αίσθηση που επικρατεί είναι πως η κάθε χώρα είναι μόνη της απέναντι στην υγειονομική και οικονομική κρίση, λόγω του ότι οι μεγάλες δυνάμεις αρνούνται να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες.
Εάν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση θα κυριαρχήσουν λογικές για δυναμική επιστροφή του έθνους κράτους που θα εντείνει τα αδιέξοδα, καθώς δεν μπει τέλος στην παγκόσμια ενότητα για τη νίκη επί του κορονοϊού.
Οι εφιαλτικές αυτές σκέψεις γεννούν πολλά ερωτήματα για πως θα πορευτεί η Ελλάδα όταν με το καλό τελειώσει η κρίση της πανδημίας και η ζωή θα αρχίσει σταδιακά να επιστρέφει σε κανονικούς ρυθμούς.

Ας δούμε κάποια από αυτά για να γίνει σαφές πόσο δύσκολη είναι η επόμενη ημέρα:

• Πόσο εύκολο είναι να ξεπεραστεί το σοκ του εγκλεισμού ιδίως για τους νέους ανθρώπους που αποτελούν το αύριο της πατρίδας;
• Τι θα γίνει με τις επιχειρήσεις που υποχρεώθηκαν να βάλουν λουκέτο και πόσο εύκολο είναι να ανοίξουν ξανά;
• Πώς θα επιστρέψουν οι εργασιακές σχέσεις στην κατάσταση που ήταν πριν από την κρίση του κορονοϊού;
• Ποιες λύσεις θα δοθούν για την είσπραξη φόρων όπως ο ΕΝΦΙΑ, μετά τη στάση πληρωμών στην αγορά;
• Πόσο εύκολο είναι να υπάρξει ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ στην ΕΕ, όταν η Γερμανία αρνείται να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες.

Δολοφόνος αθώων
Τα ερωτήματα αυτά επιβεβαιώνουν ότι ο μεγάλος κίνδυνος για την Ελλάδα είναι να αντιμετωπίσει μια δεύτερη χρεοκοπία, που θα είναι πολύ χειρότερη απ’ αυτή που βίωσε με τα μνημόνια.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι εάν συνεχιστεί η κρίση, η χώρα θα μοιάζει με αυτή μετά τον πόλεμο του 1940, όπου υπήρχαν μόνο συντρίμμια, που άφησαν πίσω τους οι Ναζί εγκληματίες.
Εξηγούν μάλιστα ότι ο κορονοϊός συμπεριφέρεται όπως οι ναζί, καθώς το μόνο που ξέρει είναι να «δολοφονεί» αθώους, αφού δεν λογαριάζει ούτε ηλικίες, ούτε κάνει ταξικές διακρίσεις.

Βαριά βιομηχανία
Το μεγάλο πλήγμα που θα δεχτεί η χώρα μας από τον κορονοϊό έχει σχέση με τη βαριά της βιομηχανία -δηλαδή τον τουρισμό-, που ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες έφερνε «ζεστό» χρήμα.
Τα δεδομένα πλέον είναι τελείως διαφορετικά, καθώς άπαντες γνωρίζουν ότι η τουριστική σεζόν χάθηκε, κάτι που σημαίνει τεράστια απώλεια σε έσοδα και θέσεις εργασίας.

Φόβος φτωχοποίησης
Η απογοήτευση είναι διάχυτη και δεν είναι λίγοι αυτοί που εκφράζουν φόβους για μια νέα χρεοκοπία, που θα οδηγήσει σε νέα βίαιη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.
Ο ιδιωτικός τομέας βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κατάρρευση και οι μόνοι που θα μπορούσαν να δώσουν ανάσες στην αγορά είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, λόγω του ότι έχουν σταθερό εισόδημα.
Ωστόσο, οι εφιαλτικές εξελίξεις έχουν ως αποτέλεσμα να βλέπουν το φως της δημοσιότητας εφιαλτικά σενάρια, τα οποία κάνουν λόγο για μείωση ως και 50% στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων.
Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, η κατανάλωση θα περιοριστεί στο ελάχιστο, η ύφεση θα βαθύνει ακόμη περισσότερο και είναι άγνωστος ο χρόνος που θα χρειαστεί για να έρθει η πολυπόθητη ανάκαμψη.

Εθνική συστράτευση
Υπό το πρίσμα αυτών των εξελίξεων, η χώρα θα χρειαστεί νέα εργαλεία για να μπορέσει να αντιμετωπίσει ακραίες συνθήκες, κάτι που σημαίνει ενότητα και εθνική συστράτευση.
Εάν κάτι διδαχτήκαμε από τα μνημόνια είναι ότι «κανένας δεν μπορεί μόνος του», με αποτέλεσμα να διατυπώνεται η άποψη ότι οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να βρουν κοινό βηματισμό.
Τα δείγματα γραφής παρά την αντιπαράθεση που υπήρξε στο μεγάλο θέμα των εργασιακών σχέσεων είναι θετικά, αλλά ουδείς και πάλι μπορεί να πει εάν θα κυριαρχήσουν μικροπολιτικές λογικές.