Ελάτε στην παρέα μας

Πολιτισμός

Ο Τζώρτζης Παπαδόπουλος στο Χ-τύπο: “Το θέατρο παραμένει η μεγάλη μου αγάπη” – Από μια σχολική θεατρική ομάδα… στις Κάννες

Δημοσιεύθηκε

στις

Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από όταν όλα τα βλέμματα στράφηκαν στο Φεστιβάλ των Καννών και στο επιτελείο της ταινίας “Dodo του Πάνου Χ. Κούτρα, που έκανε πρεμιέρα στο πλαίσιο του θεσμού.

Μεταξύ των ταλαντούχων ηθοποιών που βρέθηκαν εκεί, ήταν και ο Τζώρτζης Παπαδόπουλος, ο οποίος αποτελεί δικαιωματικά έναν από τους ηθοποιούς που θα μπορούσε κανείς να πει ότι συνθέτουν το μέλλον της υποκριτικής στη χώρα. Με ταλέντο και όρεξη για την τέχνη αυτή, έχει ήδη παρουσιάσει σπουδαία δείγματα δουλειάς, ακόμα κι αν βρίσκεται στην αρχή της καριέρας του.

Σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση ο νεαρός ηθοποιός μας μεταφέρει το κλίμα του Φεστιβάλ και της εμπειρίας του εκεί, ενώ εκφράζει τις σκέψεις του γύρω από τον κινηματογράφο και το θέατρο αντίστοιχα, αποτυπώνοντας παράλληλα με πλήρη ειλικρίνεια την ανασφάλεια που διακατέχει όποιον κάνει το μεγάλο βήμα στο χώρο αυτό, χωρίς ωστόσο να διστάσει να μας αποκαλύψει το νέο επαγγελματικό του βήμα, αλλά και το μεγάλο του όνειρο.

 

Να ξεκινήσουμε από το highlight νομίζω των τελευταίων ημερών που είναι η παρουσία σας στο Φεστιβάλ των Καννών με το “Dodo”. Πώς ήταν καταρχάς η όλη εμπειρία εκεί;

Νομίζω ότι η σωστή απάντηση βρίσκεται μέσα στην ερώτηση σας. Η λέξη “εμπειρία” είναι η πιο κατάλληλη λέξη για να περιγράψει κάποιος αυτή την συνθήκη που έζησα εγώ και οι συνεργάτες μου στο φεστιβάλ. Ήταν μια εμπειρία που εγώ προσωπικά -μιας και φέτος κλείνω τα τρία χρόνια μου επαγγελματικά στο χώρο-, δεν είχα θέσει, ούτε καν φανταστεί ότι τόσο σύντομα θα ζούσα. Για μένα προσωπικά ήταν πρωτόγνωρο, νομίζω ότι όσες μέρες ήμασταν εκεί κυκλοφορούσα στη πόλη και γενικά στο φεστιβάλ, αποχαυνωμένος. Έχει σίγουρα θέση μέσα στις πιο τρελές, τολμηρές και όμορφα εξουθενωτικές εμπειρίες μου μέχρι τώρα στη ζωή μου. Θα το έκανα 100 φορές ακόμα.

 

Τι είναι αυτό που κρατάτε μέσα από τη δουλειά αυτή;

Θα γίνω τόσο γραφικός με αυτή την απάντηση. Είναι κάτι που με έχουν ξανά ρωτήσει και πάντα απαντάω τα ίδια με φόβο ότι θα κουράσω. Η παραγωγή που ανέλαβε τη συγκεκριμένη ταινία, ο σκηνοθέτης αυτής της ταινίας, οι συνεργάτες και όλο το επιτελείο που δούλεψαν για αυτό το αποτέλεσμα, είναι συγκινητικά. Ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου να ξέρετε, έχει ο κύριος Άγγελος Παπαδημητρίου. Όποιος τον γνωρίζει θα με καταλάβει.

 

 

 

Βέβαια έχετε και άλλη μια μεγάλη επιτυχία στο ενεργητικό σας καθώς οι “Μαθητές του Ουμπέρτο Πρίμο” βραβεύτηκαν σε μεγάλα φεστιβάλ. Αν δεν κάνουμε λάθος ήταν και η πρώτη σας δουλειά στο σινεμά. Πώς προέκυψε;

Μετά τη σχολή έκανα αρκετά θέατρο και ευτυχώς δηλαδή είμαι πολύ τυχερός για αυτό. Κάποια στιγμή άρχισε να με τρώει η περιέργεια της κάμερας. Έτσι λοιπόν άρχισα να κυνηγάω πολλά κάστινγκ για να κλείσω κάποια δουλειά είτε στη τηλεόραση, είτε στο κινηματογράφο. Κάποια στιγμή λοιπόν χτύπησε το τηλέφωνο μου και ήταν μια συνάδερφος από τον “Πέερ Γκύντ” που είχαμε παίξει στο θέατρο Oλύμπια, η Ευγενία Μαραγκού. Μου ζήτησε να περάσω ένα κάστινγκ για τους “Μαθητές του Ουμπέρτο Πρίμο”, μιας και εκεί η Ευγενία είχε κλείσει ως βοηθός σκηνοθέτη και η γλυκιά μου με θυμήθηκε. Δεν χρειάστηκε πολύ, πέρασα άμεσα τα κάστινγκ και τελικά προέκυψε αυτή η πρώτη μου εμπειρία με τη κάμερα.

 

Συγκρίνοντας τον κινηματογράφο με το θέατρο, πώς βιώνετε το καθένα ξεχωριστά;

Πολύ σωστή ερώτηση. Το λέω αυτό γιατί ευτυχώς δεν θέσατε την σύγκριση μεταξύ γενικά της κάμερας και του θεάτρου. Αυτό το λέω γιατί ο κινηματογράφος δεν είναι γενικά κάμερα. Ο κινηματογράφος είναι μια τέχνη η οποία για μένα συνδυάζει το θέατρο με τη τηλεόραση. Έχει αυτή τη μαγεία της συλλογικής δημιουργίας, της έρευνας, έχει κάτι ποιητικό. Παράλληλα βέβαια έχει και τη διαφορετική προσέγγιση στην υποκριτική. Πώς αλλάζεις τα εκφραστικά σου μέσα μιας και δεν είναι θέατρο. Η κάμερα θέλει οικονομία και αλήθεια. Το παραμικρό ψέμα γίνεται αυτόματα πίξελ που σε προδίδει… Το θέατρο από την άλλη θα παραμείνει η μεγάλη μου αγάπη και αυτό δεν αλλάζει. Ελευθερία, τρέλα, δημιουργία, χαρά και μυρωδιές. Δεν αλλάζουν και δεν αντικαθίστανται με τίποτα αυτά.

 

 

 

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με την υποκριτική εν γένει;

Είμαι απόφοιτος του πιο “κουλ” καλλιτεχνικά λυκείου ίσως της Αθήνας. Το λύκειο μου διατηρεί ένα από τα πιο τέλεια και επαγγελματικά αμφιθέατρα που έχω συναντήσει σε σχολείο. Αυτό οφείλεται βέβαια σε μια γυναίκα, η οποία με ενέταξε και σε όλο αυτό και μιλάω για την Ευαγγελία Τσολάκου. Ανήκα στην ομάδα του λυκείου όσο ήμουν μαθητής. Μετά ήρθαν οι Πανελλήνιες, έγραψα καλά πέρασα στο Τμήμα Μάρκετινγκ εδώ στην Αθήνα. Ήδη από το πρώτο έτος μου έλειπε η ομάδα μου. Έτσι λοιπόν ένα Σαββάτο, η δασκάλα μου με πήρε τηλέφωνο και μου πρότεινε να μπω στην ομάδα του Πανεπιστημίου, μιας και εκεί ήταν ο γιος της Διονύσης Πιφέας -που σήμερα είναι και εκείνος επαγγελματίας ηθοποιός-. Μπήκα στην ομάδα αυτή, που λέγεται “Freakασε”. Πέρασα πέντε υπέροχα χρόνια μαζί τους με υπέροχους σκηνοθέτες του χώρου όπως ο Στρατής Πανούριος και η λατρεμένη μου Ευδοκία Σουβατζή. Παίξαμε σε όμορφες σκηνές της Αθήνας. Με τον καιρό κατάλαβα ότι η καθημερινότητα μου γινόταν θέατρο. Τα πάντα με τα οποία ασχολούμουν, είχαν να κάνουν με το θέατρο. Πήρα λοιπόν την απόφαση παράτησα τη σχολή μου στο τέταρτο έτος -ναι ξέρω βλακεία (γέλια)- και έδωσα εξετάσεις μπήκα στη δραματική μου, και έφτασα μέχρι εδώ.

 

Προτιμάτε ρόλους που είναι κοντά ή κόντρα σε εσάς;

Αυτή είναι μια τεράστια κουβέντα. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχεις περιθώριο και την πολυτέλεια να διαλέγεις. Ειδικά για έναν νεοφερμένο ηθοποιό όπως εγώ ο οποίος φλερτάρει με την ανεργία κάθε τρεις μήνες. Για την ώρα είμαι ευτυχισμένος για ό,τι μου προκύψει. Αν είχα την πολυτέλεια να διαλέξω, θα ήθελα να δοκιμαστώ σε διάφορα πράγματα. Στην Ελλάδα επίσης γενικά δε δοκιμάζουν. Σε παίρνουν τηλέφωνο και σου προτείνουν δουλειά καθαρά για αυτό που σου ταιριάζει. Δε πρόκειται εύκολα κάποιος να σε δοκιμάσει σε κάτι που εύκολα μπορεί να βρεθεί μέσα από ακρόαση, στο πρόσωπο ενός άλλου ηθοποιού. Στο εξωτερικό ξέρω λειτουργούν διαφορετικά. Μακάρι να αλλάξει αυτή η νοοτροπία, αν και δεν νομίζω.

 

 

 

Σκεφτήκατε ποτέ ότι μπαίνετε σε δύσκολα “μονοπάτια”, με την έννοια ότι ίσως δεν είναι και το πιο “ασφαλές” επάγγελμα από άποψη οικονομικής εξασφάλισης π.χ.;

Μα τι λέτε τώρα; Ακόμα και αυτή τη στιγμή που σας μιλάω, σκέφτομαι που έχω μπλέξει και αν αξίζει αυτή η προσπάθεια. Είναι ότι πιο ρευστό μπορεί να διαλέξει κάποιος στη ζωή του. Σε συνδυασμό βέβαια και με μειωμένο επαγγελματισμό που διακατέχει γενικά το χώρο, ήρθαν και άλλοι παράγοντες πλέον που πρέπει να αντιμετωπιστούν όπως ο COVID, που πια ήταν που ήταν ρευστά τα πράγματα, πλέον νιώθεις ότι κολυμπάς σε έναν ωκεανό χωρίς σωσίβιο. Από την άλλη σκέφτομαι ότι μια ζωή την έχουμε πρέπει να κάνουμε αυτά που γουστάρουμε. Δεν πρέπει να καταπιέζουμε τις επιθυμίες μας. Εμένα προσωπικά δεν μπορώ να με φανταστώ σε ένα γραφείο να χτυπάω πλήκτρα και να σκοτώνω την ώρα μου. Αν τύχει να αναγκαστώ να αλλάξω επάγγελμα για βιοποριστικούς λόγους, θα έχω στη ζωή μου το θέατρο έστω και ερασιτεχνικά.

 

Έχετε πρότυπα που ακολουθείτε τόσο στη δουλειά σας, όσο και στη ζωή σας γενικά;

Ναι προφανώς και έχω. Και όταν μιλάω εγώ προσωπικά για πρότυπα δεν μιλάω καλλιτεχνικά και υποκριτικά. Βασικά έχω ένα καλλιτεχνικό πρότυπο και αυτό είναι η Κόρα Καρβούνη. Έχω “έρωτα” με αυτή τη γυναίκα. Κατά τα άλλα, τα πρότυπα μου είναι άνθρωποι που βλέπω και θέλω να τους μοιάσω όχι όπως ξανά είπα υποκριτικά, αλλά ως άνθρωποι. Αυτοί είναι ο Άγγελος Παπαδημητρίου και η Τζόυς Ευείδη. Με τον Άγγελο συνεργαστήκαμε στη ταινία και με τη Τζόυς στο Εθνικό Θεάτρο, και μου έδειξαν τι σημαίνει “φιλαράκι”, απενοχοποίηση και καθαρός άνθρωπος. Βασικά τους γνωρίζεις και καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν ανάγκη τίποτα στη ζωή τους, είναι γεμάτοι ευχαριστημένοι και διαθέσιμοι. Δεν σε “τραβάνε” στα δικά τους προβλήματα μόνο και μόνο για να μονοπωλήσουν.

 

Έχετε άλλα σχέδια που θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας;

Είμαι σε γυρίσματα πλέον με τη πρώτη μου σειρά, μετά από τρεις ταινίες -η τρίτη είναι η “Εξέλιξη” του Περικλή Χούρσογλου για την οποία θα μάθετε του χρόνου-, το “Μαίρη Μαίρη Μαίρη” σε σκηνοθεσία των Μιχάλη Ρέππα -Θανάση Παπαθανασίου, που θα προβληθεί στο Mega από τη νέα σεζόν.

 

 

 

Κλείνοντας, πού ονειρεύεστε να φτάσετε σαν ηθοποιός;

Δεν έχω τέτοια όνειρα. Βασικά το όνειρο μου είναι να κάνω αυτό που αγαπάω, να ζω από αυτό και να γνωρίζω τόσο καλούς συνεργάτες. Έχω ένα μικρό όνειρο βέβαια που θέλω να το μοιραστώ αν και δε νομίζω ότι θα το διαβάσει αυτός που πρέπει. Έχω μια μικρή επιθυμία – “κάψα” θα το έλεγα- να συμμετάσχω κάποτε σε παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Ελπίζω να διαβάσει τη συνέντευξη μου και να εισακουστώ (γέλια).

 

[Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στον φωτογράφο Γιώργο Σπανό]

 

 

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ