Ο Λάμπρος Φισφής στο Χ-τύπο: “Η ομαδικότητα είναι το πιο σημαντικό στον αυτοσχεδιασμό”

Αποτελεί μια από τις πιο βασικές μορφές του stand up comedy στην Ελλάδα, εισάγοντας ένα είδος κωμωδίας που δεν είχαμε συνηθίσει ως λαός.

Το ευρύτερο κοινό γνώρισε τον Λάμπρο Φισφή μέσα από το “Κάψε το σενάριο”, ο ίδιος όμως εξασκεί την κωμωδία από πολύ νωρίτερα τόσο μέσω του stand up, όσο και μέσα από το σενάριο καθώς ήταν ο δημιουργός της αγαπημένης σειράς “Η γενιά των 592 ευρώ”.

Μετά από πολλούς μήνες “διαδικτυακής επαφής”, το καλοκαίρι θα τον απολαύσουμε στο Φεστιβάλ του Δήμου Αμαρουσίου 2021 με μια μοναδική παράσταση στις 5 Ιουλίου. Ο ίδιος μίλησε στον Χ-τύπο και την Ιφιγένεια Μπελή για την επιστροφή στα ζωντανά θεάματα, την εμπειρία του όσον αφορά το κομμάτι της κωμωδίας, αλλά και τη σημασία της ομάδας όταν στήνεται το “Κάψε το σενάριο” σε μια αποκλειστική συνέντευξη.

 

Πώς νιώθετε για την επιστροφή σας στη σκηνή;

Νιώθω μεγάλη συγκίνηση, χαρά και ενθουσιασμό.

 

Φέτος το κοινό θα έχει την ευκαιρία να σας απολαύσει σε διάφορα φεστιβάλ…

Ναι γενικά το καλοκαίρι θα είμαι σε διάφορα φεστιβάλ και μόνος, και με τα παιδιά από το “Κάψε το σενάριο”. Στο Φεστιβάλ του Δήμου Αμαρουσίου θα συμμετέχω με τη σόλο μου παράσταση που περιλαμβάνει stand up comedy. Είναι μια πολύ ωραία ενέργεια του Δήμου και είμαι πολύ χαρούμενος που θα είμαι εκεί. Πιστεύω ότι θα είναι μια ωραία παράσταση, με καλές συνθήκες. Επειδή θα είναι και η πρώτη μετά από τόσο καιρό πιστεύω θα έχει μια πολύ ωραία ενέργεια.

 

Τι μπορεί να περιμένει το κοινό από αυτή την εμφάνισή σας;

Είναι λίγο απ’ όλα γενικά έχω κομμάτια από διάφορες παραστάσεις που είναι μονόλογοι και έχω και κείμενα που τώρα επιλέγω για την επόμενη παράσταση οπότε είναι ένα “ποτ πουρί”, ένα μιξ πραγμάτων από παλιά, ακόμα πιο παλιά, πιο καινούργια και ακόμα πιο καινούργια. Είναι λίγο “όπως σε βγάλει η βραδιά”, βλέπεις και τι θέλει ο κόσμος και πας προς τα εκεί. Αλλά ο γενικότερος άξονας είναι πάντα κείμενα της καθημερινότητας, γύρω από τις συνήθειες μας, πράγματα που κάνουμε, πράγματα με τα οποία ο κόσμος ταυτίζεται, αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που μας ενώνουν.

 

Παρόλα αυτά και την περίοδο της καραντίνας ήσασταν αρκετά “ενεργός” μέσω του διαδικτύου. Ήταν εύκολο να διατηρηθεί αυτή η επαφή με το κοινό;

Όλα αυτά που έγιναν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είναι λίγο υποκατάστατα. Στο κομμάτι της κωμωδίας δηλαδή δεν μπορείς να αντικαταστήσεις την παράσταση και την επαφή που ζητάει το κοινό με κάτι άλλο. Είτε μιλάμε για παραστάσεις που έγιναν μέσω live streaming, είτε από zoom, είτε μέσω από social media ή ο, τιδήποτε άλλο. Δεν συγκρίνονται όλα αυτά με μια ζωντανή παράσταση. Ακόμα και τώρα που γίνονται παραστάσεις, δεν είμαστε στο 100% εκεί που θα θέλαμε σύντομα να φτάσουμε και ελπίζουμε, που είναι να είμαστε σε κανονικές συνθήκες, χωρίς μάσκες, με τον κόσμο να είναι κοντά ο ένας με τον άλλο για να δημιουργείται το κλίμα παρέας, με τις χωρητικότητες στο σημείο που πρέπει να είναι. Μέχρι τότε είμαστε χαρούμενοι και θέλουμε να επιστρέψουμε και θα είναι πάρα πολύ ωραία, αλλά δεν είναι ακόμα αυτό που είχαμε πριν. Για να γίνει αυτό βέβαια τα πράγματα θα πρέπει να πάνε όπως πρέπει, να κάνει ο κόσμος ό, τι καλύτερο μπορεί και κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε.

 

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με την κωμωδία και το stand up;

Εγώ ξεκίνησα το stand up πριν από πολλά χρόνια στο Άμστερνταμ, με έναν τρόπο πολύ παραδοσιακό που είναι ότι έχεις κάποιες βραδιές που λέγονται “Open Minds“, και κάθε άνθρωπος – γιατί ακόμα δεν λέγεται κωμικός, καθώς είναι απλά ένας άνθρωπος που δοκιμάζει το stand up – έχει 5 λεπτά και από εκεί βγαίνει στη σκηνή και κάνει ό,τι θέλει. Εκεί “γεννιέται” το πρώτο του υλικό, κάνει διορθώσεις, βελτιώνεται, το μαθαίνει πάνω στη σκηνή και στο γράψιμο. Σιγά σιγά όσο περισσότερο ασχολούμουν με αυτό, τόσο περισσότερο γινόταν κάτι σαν δουλειά.

 

Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο “στοιχείο” που πιστεύετε ότι πρέπει να διαθέτει ένας κωμικός

Όχι δεν θα έλεγα ότι υπάρχει κάποια συνταγή που μπορείς να δώσεις σε κάποιον ή να του πεις “δεν έχεις αυτό άρα δεν μπορείς να το κάνεις”. Τα πάντα θεωρώ εξαρτώνται από τη θέληση που έχεις, από την επιθυμία να ασχοληθείς με αυτό το πράγμα. Άπαξ και υπάρχει αυτό μετά το επόμενο στοιχείο είναι απλά η δουλειά.

 

Έχει τύχει να βρεθείτε σε μια κατάσταση όπου το κοινό δεν ανταποκρινόταν στα αστεία σας και πώς το διαχειριστήκατε;

Έχω βρεθεί, και βρίσκομαι και θα ξαναβρεθώ. Δεν είναι κάτι το οποίο σταματάει ποτέ. Είναι δεδομένο γιατί τα κείμενα του stand up πρέπει να τα δοκιμάσεις μπροστά σε κόσμο. Μπορεί στο μυαλό σου να είναι αστεία, αλλά αν δεν το έχεις πει σε κάποιον δεν ξέρεις αν θα είναι το ίδιο. Άρα είναι πολύ πιθανό να πεις κάτι και να αντιμετωπίσεις μια παύση, μια σιγή, βλέμματα που σε κοιτάνε απειλητικά (γέλια). Στην αρχή θέλεις να πεθάνεις (γέλια), μετά το διαχειρίζεσαι αυτό και προχωράς.

 

 

Για το “Κάψε το σενάριο” γίνεται κάποια συγκεκριμένη προετοιμασία με την ομάδα;

Το “Κάψε το σενάριο” είναι σαν ένα παιχνίδι, σαν ένα επιτραπέζιο. Έχει “αυστηρούς” κανόνες που πρέπει να ξέρουν οι παίκτες και η ομάδα για να μπορούν να παίξουν. Και χωρίς αυτούς τους κανόνες δεν μπορείς να παίξεις αυτό το παιχνίδι όπως πρέπει. Δεν γίνεται προετοιμασία με τη μορφή ενός θεατρικού, καθώς δεν υπάρχουν λόγια να μάθεις. Υπάρχει όμως μια προετοιμασία όπου η ομάδα μαθαίνει πως να λειτουργεί σαν ομάδα. Πρέπει να ξέρεις ποιοι είναι οι βασικοί κανόνες του αυτοσχεδιασμού για να μπορέσεις να δημιουργήσεις από το μηδέν κάτι μαζί με άλλους ανθρώπους. Ουσιαστικά είναι σα να χτίζεις ένα κτίριο τούβλο – τούβλο. Οπότε η ομαδικότητα είναι το πιο σημαντικό.

 

Τέλος, θα θέλατε να μας μιλήσετε για το πώς ξεκινήσατε το podcast “Παρακαλώ υποδεχτείτε”;

Το podcast ξεκίνησε από την επιθυμία μου να μιλήσω με κάποιους ανθρώπους που θαύμαζα και μου άρεσε η δουλειά τους, και έτσι να μάθω περισσότερα για το πώς ξεκίνησαν, ποιες ήταν οι δυσκολίες τους και πώς κατάφεραν να φτάσουν εκεί που είναι. Το πιο σημαντικό για μένα είναι αυτό το πρώτο κομμάτι, τα “ζόρια” που τραβάει ένας άνθρωπος για να φτάσει εκεί που θέλει. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον κλάδο της ψυχαγωγίας, έχει να κάνει με όλους τους κλάδους και όλα αυτά κάπως συνδέονται. Είτε μιλάμε με τον κ. Λαζάρου που είναι μάγειρας, είτε με την Δήμητρα Παπαδοπούλου που είναι σεναριογράφος και ηθοποιός, είτε με σκηνοθέτες κ.λπ. Έχει μια κοινή αρχή όλο αυτό και νομίζω ότι όποιος και να τα ακούσει θα καταλάβει ότι ακουμπάει και τη δική του ζωή και τον επαγγελματικό του τομέα.