Ο Δημήτρης Μαζιώτης στο Χ-τύπο: “Η υποκριτική χρειάζεται δουλειά και αφοσίωση”

Ο ταλαντούχος ηθοποιός μας μιλά λίγο πριν την πρεμιέρα της νέας του παράστασης

Μας καθήλωσε με την ερμηνεία του στις “Άγριες Μέλισσες”, και ενώ συνεχίζει να μας εντυπωσιάζει στο “Κόκκινο Ποτάμι”, ο Δημήτρης Μαζιώτης δεν ξεχνά το θέατρο και αυτή τη φορά είναι έτοιμος να το υπηρετήσει μέσα από την ιδιαίτερη κωμωδία του Άλαν Αίκμπορν “Κάθε πέρσι και του χρόνου”. Ο ταλαντούχος ηθοποιός βρίσκεται δίπλα σε ένα εξίσου αξιότιμο καστ και μας υπόσχονται στιγμές γέλιου, αλλά και αναστοχασμού δίνοντας ραντεβού στο Θέατρο Alhambra.

Σε μια αποκλειστική συνέντευξη μας δίνει μια πρώτη γεύση από όσα θα δούμε επί σκηνής συστήνοντάς μας στο ρόλο του, ενώ μεταξύ άλλων αποκαλύπτει το μέλλον του στην τηλεοπτική επιτυχία “Κόκκινο Ποτάμι” και αποτυπώνει τις σκέψεις του όσον αφορά τις τρέχουσες κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών.

 

Προτού μιλήσουμε για την παράσταση να αναφερθούμε λίγο στις κινητοποιήσεις που λαμβάνουν χώρα το τελευταίο διάστημα από τους καλλιτέχνες σχετικά με το ΠΔ και την εξίσωση των πτυχίων με Απολυτήριο Λυκείου. Ποιες είναι οι προσδοκίες σας;

Είναι μια δύσκολη περίοδος και νομίζω ότι όλοι οι συνάδελφοι και οι άνθρωποι του κλάδου αγωνίζονται ουσιαστικά για τα βασικά πράγματα. Για το ότι δηλαδή όλη η προσπάθεια των ετών που παλεύουμε και σπουδάζουμε, πρέπει να έχει μια αναγνώριση από την κοινωνία. Νομίζω ότι θα πάνε όλα καλά, γιατί οι κινητοποιήσεις είναι πάρα πολλές και η απήχηση στον κόσμο πολύ μεγάλη, παρόλο που έχουμε δυσκολία ως προς το ότι δεν ακούγονται οι φωνές μας τόσο πολύ, αλλά νομίζω ότι καταφέραμε και ακουγόμαστε σιγά σιγά.

 

Την περίοδο αυτή πρωταγωνιστείτε στην παράσταση “Κάθε πέρσι και του χρόνου” στο Θέατρο Alhambra. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για το ρόλο σας;

Το έργο είναι μια κωμωδία που αγγίζει τα όρια της φάρσας. Έχουμε 3 ιστορίες, 3 διαφορετικών ζευγαριών που εξελίσσονται σε 3 παραμονές Χριστουγέννων, στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ουσιαστικά αυτό που βλέπουμε είναι το παρασκήνιο, δηλαδή βλέπουμε τις κουζίνες των σπιτιών, όπου πάντα γίνονται τα ευτράπελα, οι αναποδιές κ.λπ. Εγώ υποδύομαι τον Τζόφρευ, ο οποίος είναι ένας αρχιτέκτονας και είμαστε στη 2η κουζίνα. Η σύζυγός μου είναι μια καταθλιπτική γυναίκα που αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα και γενικότερα έχουμε μια σχέση ρουτίνας. Εγώ είμαι πιο κοινωνικός από αυτή και “ανοιχτός” ως προς το γυναικείο φύλο, οπότε της έχω προκαλέσει διάφορα… προβλήματα! Στην πορεία του έργου θα τον δούμε σιγά σιγά να χάνει τη δύναμή του στην πάροδο των 3 ετών, και το ωραίο του έργου αυτό είναι ότι βλέπουμε μέσα σε μια 3ετία πώς οι άνθρωποι λόγω των καταστάσεων χάνουν την εργασία τους, τις σχέσεις τους κ.λπ.

 

 

Όντως, παρότι κωμωδία, είναι ένα έργο που έχει μια έντονα “σκοτεινή” πλευρά. Πώς διατηρείται αυτή η ισορροπία;

Ο Άλαν Αίκμπορν είναι από τους πιο επιτυχημένους συγγραφείς και έχει καταφέρει αυτό ουσιαστικά μέσα απ’ την ακραία κωμωδία να μπορέσει να βγάλει προς τα έξω πράγματα που αφορούν καθαρά την ψυχολογία του ανθρώπου. Κι αυτό είναι το ωραίο, ότι παρόλο που ο θεατής θα δει πράγματα και καταστάσεις “τρελές” και ευτράπελα, έχει πάρει με έναν έμμεσο τρόπο το μήνυμα της κοινωνικής ανισότητας, το πώς κάποιοι άνθρωποι θέλουν να ανελιχθούν μέσα από κάποιες διαδικασίες, τις διαπροσωπικές σχέσεις των ζευγαριών κ.α. Αλλά όλα αυτά τα περνά μέσα από το χιούμορ και την κωμωδία.

 

Φαίνεται να υπάρχει ένας παραλληλισμός και με την προηγούμενη παράσταση που παίζατε την “Επικίνδυνη στροφή”…

Το άλλο ήταν πιο αστυνομικό, αλλά αυτό που έχουν και τα δύο σαν κοινό στοιχείο είναι αυτό του “από πίσω”. Δηλαδή βλέπουμε τι γίνεται κάτω από το χαλάκι, και όχι από μπροστά. Και αυτό βλέπουμε στις κουζίνες. Ενώ όταν ανοίγουμε την πόρτα και βγαίνουμε στο σαλόνι όλα είναι πάρα πολύ ωραία και διασκεδαστικά, κάνουμε ένα πάρτι γιατί θέλουμε να δείξουμε στον κόσμο ότι όλα είναι ωραία, μέσα στις κουζίνες υπάρχει η πραγματικότητα που συμβαίνει στα ζευγάρια.

 

 

 

Πώς είναι η χημεία σας με τους υπόλοιπους συντελεστές;

Είναι εξαιρετικοί. Όλοι οι συνάδελφοι είναι αξιόλογοι και με μεγάλη εμπειρία. Περνάμε πολύ ωραία και αυτό είναι και το ζητούμενο. Η κωμωδία απαιτεί να έχεις μία χαρά και ευχαρίστηση όταν ανεβαίνεις στη σκηνή, οπότε είναι σημαντικό που το κλίμα είναι πολύ ωραίο.

 

Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που σας ώθησε στο να ασχοληθείτε με τη υποκριτική;

Δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα, ούτε είχα στον κύκλο μου κάποιον άνθρωπο ηθοποιό ή σχετικό γενικά με το χώρο. Νομίζω ότι βγήκε λίγο αυθόρμητα κάποια στιγμή όταν τελείωσα τις σπουδές μου, αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω, ότι θέλω να το σπουδάσω και να το ανακαλύψω.

 

Υπάρχει κάποιο χαρακτηριστικό που πιστεύετε ότι πρέπει να διαθέτει απαραίτητα κάποιος που ασκεί το επάγγελμα του ηθοποιού;

Όπως και σε όλα τα επαγγέλματα χρειάζεται πίστη, πολλή δουλειά και αφοσίωση σε αυτό που θέλει να κάνει ο καθένας. Να βάζει ένα στόχο και να “φορτώνει” τον εαυτό του με τα εφόδια που θεωρεί ότι χρειάζονται ώστε να μπορεί να τον κατακτήσει. Βέβαια ο κάθε στόχος είναι καθαρά προσωπικό ζήτημα του καθενός. Όμως η δουλειά και η αφοσίωση είναι τα εφόδια που θα έπρεπε να έχει ο καθένας.

 

 

Θα σας ενδιέφερε να ασχοληθείτε και με άλλα κομμάτια της παραγωγής όπως η σκηνοθεσία ή η συγγραφή;

Το κομμάτι της σκηνοθεσίας μου αρέσει πολύ, αλλά δεν θεωρώ ότι είμαι ακόμα έτοιμος. Αν λάβουμε υπόψη την άλλη μου ιδιότητα, ότι είμαι καθηγητής, έχω κάνει θεατρικό παιχνίδι και έχω ήδη μπει σε μια διαδικασία να οργανώνω ομάδες μέσα στο χώρο και στα πλαίσια ενός θεατρικού έργου, αλλά στους “μεγάλους” νομίζω ότι θα γίνει σιγά σιγά. Είναι πάντως σίγουρα κάτι που με ενδιαφέρει.

 

Αξίζει να πούμε ότι έχετε συμμετάσχει σε δύο από τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές παραγωγές των τελευταίων χρόνων τις “Άγριες Μέλισσες” και το “Κόκκινο Ποτάμι”. Πιστεύετε ότι η Ελλάδα χρειάζεται και μπορεί να κάνει ένα μεγαλύτερο άνοιγμα στο εξωτερικό ως προς αυτό το κομμάτι;

Φυσικά και μπορεί να τα καταφέρει, όπως αποδείχθηκε και πριν μερικούς μήνες με το “Maestro”. Έγινε η αρχή και είναι πολύ σημαντικό. Βλέπουμε ότι έχει γίνει εσωτερικά ένα μεγάλο άνοιγμα στη μυθοπλασία τα τελευταία 3-4 χρόνια, και με το νέο αυτό βήμα δίνεται ένα σημάδι στους ειδήμονες για τη χρηματοδότηση και τις εταιρίες παραγωγής ότι αν επενδύσεις σε ένα προϊόν και γίνει η κατάλληλη προετοιμασία, με τους κατάλληλους συντελεστές και τη σωστή διανομή, οι Έλληνες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους δημιουργούς του εξωτερικού. Ίσα ίσα οι συνθήκες υπό τις οποίες εργαζόμαστε εμείς οι ηθοποιοί και οι τεχνικοί, είναι πολύ πιο δύσκολες σε σχέση με το εξωτερικό. Και φυσικά και χρειάζεται να προβληθεί προς τα έξω η ελληνική προσπάθεια προς τη μυθοπλασία.

 

 

Κλείνοντας έχετε άλλα σχέδια που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Είμαι όπως είπαμε στο Θέατρο Alhambra, και παράλληλα συνεχίζω τα γυρίσματα για τον 2ο κύκλο και τον 3ο κύκλο στο “Κόκκινο Ποτάμι”.