Η Μαρία Αποστολάτου στο Χ-τύπο: “Τα όρια πολλές φορές καταπατούνται στο βωμό της τέχνης”

H καθηλωτική “Μέδουσα” που θα μας απασχολήσει

Κάθε Δευτέρα στο θέατρο Fabrica οι θεατές γίνονται μάρτυρες μιας ιστορίας που είναι βγαλμένη τόσο από το χθες, όσο και από το σήμερα. Η παράσταση “Μέδουσα” ανεβαίνει υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων και πραγματεύεται τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μία σύγχρονη γυναίκα από την εφηβεία μέχρι και την ενηλικίωση και πώς ένα τραγικό γεγονός μπορεί να φέρει ολική μεταστροφή στην ψυχοσύνθεσή της.

Στη συγγραφή του κειμένου και στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε τη Μαρία Σ. Αποστολάτου μια νέα και πολλά υποσχόμενη καλλιτέχνη, η οποία μας μίλησε για το έργο, τα ζητήματα που θίγει και πώς την επηρέασαν, αλλά και για τα προσωπικά της όνειρα και σχέδια.

 

Η “Μέδουσα” είναι μια ιστορία δυστυχώς τόσο επίκαιρη, όσο και διαχρονική. Θα θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για το ρόλο σας και πώς η ιστορία του παραλληλίζεται με τον γνωστό αρχαίο μύθο;

Η Αλίκη είναι μια νέα κοπέλα που απ’ τα 13 της βιάζεται απ’ τον πατριό της και προσπαθεί να ζήσει με αυτό το γεγονός. Έχοντας χάσει ήδη τον πατέρα της και φοβούμενη την αντίδραση της μαμάς της και των αδελφών της, δεν λέει τίποτα σε κανέναν. Στα 16 κάνει μια προσπάθεια να μιλήσει στην μαμά της, αλλά το μετανιώνει στιγμιαία. Ο μύθος, πέρα από έμπνευση για εμάς που το γράψαμε, είναι και για την ηρωίδα. Ταυτίζεται με την Μέδουσα, αφού και οι δύο βιάζονται και αντί να τιμωρηθεί ο θύτης, τιμωρείται το θύμα. Έτσι, αποφασίζει να γίνει κι εκείνη «τέρας» και να εκδικηθεί άντρες, παίρνοντάς τους την σταθερότητα τους και στερώντας τους οτιδήποτε τους δίνει εξουσία.

 

Τι πιστεύετε ότι μπορεί να αλλάξει στην ψυχή και το μυαλό του θεατή αφού δει την παράσταση;

Εξαρτάται απ’ τον θεατή και το πόσο τον αφορά το θέμα. Στόχος μας όταν γράφαμε με τον Κωνσταντίνο Παλίλη το έργο, ήταν να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο για το θέμα και να τους δώσουμε μία εικόνα του πως νοιώθουν άνθρωποι, που έχουν υποστεί τέτοιου είδους κακοποίηση. Ένας ακόμα σημαντικός στόχος μας, ήταν να δώσουμε έναυσμα, σε κάποιον που έχει βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση να μιλήσει. Γι’ αυτό επικοινωνήσαμε και με τη Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων και ζητήσαμε την αιγίδα, ώστε να υπάρχει κάπου να επικοινωνήσουν και να βοηθηθούν. Οπότε ελπίζω να αλλάξει κάτι γιατί το έχουμε ανάγκη.

 

Η παράσταση θέτει το ερώτημα “Πόσο εύκολο είναι από θύμα να γίνεις θύτης;”. Τι θα απαντούσατε πριν γράψετε το έργο και τι απαντάτε τώρα που βρίσκεστε “μέσα” σε αυτό;

Η γραμμή ανάμεσα στο θύμα και το θύτη είναι πολύ λεπτή. Οι περισσότεροι θύτες, έχουν υπάρξει θύματα και όλος ο πόνος και η οργή που νιώθουν, αν μείνουν συσσωρευμένα και δεν γιατρευτούν, εκτονώνονται σε άλλους με πολύ άσχημα αποτελέσματα. Αυτό ήταν κάτι που είχαμε στο μυαλό μας και πριν γράψουμε το έργο, αλλά τώρα, διαβάζοντας ξανά και ξανά την ηρωίδα, καταλαβαίνω πόσο εύκολο είναι να ξεπεράσεις τα όρια όταν έχεις πληγωθεί και δεν σ’ ενδιαφέρει το πώς νιώθει ο άλλος, αλλά να νιώσεις εσύ καλά με αυτό που κάνεις.

 

Ήταν εύκολο να μείνετε ανεπηρέαστη σε προσωπικό ψυχολογικό επίπεδο στις πρόβες, αλλά και κατά τη διάρκεια συγγραφής του κειμένου;

Αρχικά, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερή, γιατί μεγάλωσα με πολλή αγάπη και δεν έχω βιώσει ό,τι και η ηρωίδα. Αυτό με βοήθησε πολύ, ώστε να μην έχω άμυνες ή μνήμες που να με κλειδώνουν. Είμαι συγκεντρωμένη στο πώς θα παίξω τον ρόλο και όχι να είμαι. Φυσικά έχουν υπάρξει φορές που στις πρόβες μ’ έχει επηρεάσει ή έχω συγκινηθεί, αλλά προσπαθώ να βρω τρόπο να το εντάξω στο ρόλο και να μην το πάρω προσωπικά.

Όταν γράφαμε το έργο, ήταν μία πολύ διαφορετική διαδικασία. Είχαμε στο μυαλό μας να δημιουργήσουμε ένα ρεαλιστικό ψυχογράφημα ενός τέτοιου ανθρώπου, μελετώντας ιστορίες και περιστατικά, ώστε να είμαστε όσο πιο ορθοί μπορούσαμε για την θεματική. Οπότε συγγραφικά, επειδή λειτουργούσε και το κομμάτι της φαντασίας και της μυθοπλασίας, συγκεντρωθήκαμε στο δημιουργικό του πράγματος και όχι τόσο στο κοινωνικό.

 

Έχετε συνεργαστεί αρκετές φορές με τον κ. Κωνσταντίνο Παλίλη, τον σκηνοθέτη της παράστασης. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται η χημεία σας και ποια συμβουλή που σας έδωσε για το συγκεκριμένο έργο ξεχωρίσατε;

Με τον Κωνσταντίνο δουλεύουμε μαζί από το 2015. Έχουμε γράψει έξι θεατρικά που έχουν ανέβει, ένα παραμύθι και τώρα μαζί με την παράσταση, εκδόθηκε η Μέδουσα και σε βιβλίο. Πέρα απ’ αυτά, υπάρχουν κι άλλα που έχουμε γράψει ή σκεφτόμαστε να γράψουμε. Με τα χρόνια, έχουμε βρει έναν δικό μας κώδικα και πάντα μας αρέσει να δουλεύουμε μαζί. Φυσικά έχουν υπάρξει και φορές που ο καθένας κάνει τα δικά του, αλλά πάντα καταλήγουμε να ρωτάμε ο ένας τον άλλον. Η χημεία είναι κάτι που είτε την έχεις είτε όχι με κάποιον και όταν υπάρχει, είναι πολύ όμορφο να συνεργάζεσαι, γιατί φαίνεται και στο αποτέλεσμα. Εγώ πάντως χαίρομαι να δουλεύω με τον Κωνσταντίνο όχι μόνο συγγραφικά, αλλά και σκηνοθετικά, γιατί πέρα απ’ το πόσο πολύ λατρεύει αυτό που κάνει και πάντα προσπαθεί να δώσει τον καλύτερό του εαυτό για να σε κατευθύνει, ξέρει και πώς να χαλαρώνει τον ηθοποιό μέσα απ’ το χιούμορ όταν χρειάζεται. Στο συγκεκριμένο έργο, αυτό που μου έλεγε συχνά στις πρόβες, ν’ αφεθώ στο κείμενο.

 

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με το θέατρο;

Είχα την τύχη από τότε που ήμουν μωρό η οικογένειά μου να μου δίνει συνεχώς ερεθίσματα και με παρακινούσε να δοκιμάζω διάφορα καλλιτεχνικά πράγματα. Έχω περάσει σχεδόν απ’ όλες τις μορφές τέχνης. Αλλά με κέρδισε η συγγραφή και η υποκριτική. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω προσδιορίσει ακόμη πότε το ασυνείδητό μου γύρισε τον διακόπτη μέσα μου και το θέατρο από παιδική ενασχόληση και «χόμπι» έγινε επάγγελμα.

 

Πού ονειρεύεστε να φτάσετε;

Μ’ αρέσει ν’ αφήνομαι και όπου με πάει. Θεωρώ ότι είμαι αρκετά ονειροπόλα, αλλά ποτέ δεν έχω κάτι συγκεκριμένο. Αν μπορούσαμε να πούμε ότι ονειρεύομαι κάτι, είναι να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερη, τόσο στη δουλειά όσο και στη ζωή μου.

 

 

 

Μιας και το έργο θίγει θέματα ισότητας και με αφορμή τις αποκαλύψεις των προηγούμενων μηνών, ως νέα γυναίκα στον καλλιτεχνικό χώρο θεωρείτε ότι υπάρχει η κατάλληλη μέριμνα και προστασία ως προς τα ενδεχόμενα κακοποιητικών συμπεριφορών;

Το θέμα δεν αφορά μόνο τον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά όλους τους χώρους εργασίας. Απλά επειδή βρισκόμαστε στα φώτα της δημοσιότητας, είναι μεγαλύτερη η έκθεση. Το πρόβλημα ξεκινάει απ’ τα όρια που πρέπει να υπάρχουν μεταξύ των συνεργατών και πολλές φορές καταπατούνται στο βωμό της τέχνης. Κι επειδή υπάρχουν πολύ περισσότερες γυναίκες ηθοποιοί απ’ ότι άντρες, άρα λιγότερες πιθανότητες εργασίας, πολλές φορές αναγκάζονται να εργαστούν υπό κακές ή και κακοποιητικές συμπεριφορές και από άντρες αλλά και από γυναίκες. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει προστασία γιατί πλέον ο καθένας, προσπαθεί να προστατέψει τον εαυτό του και η οικονομική κρίση, φέρει ακόμα μεγαλύτερο φόβο.

 

Ετοιμάζετε κάτι άλλο για το μέλλον;

Αυτή τη στιγμή γράφω ένα μυθιστόρημα. Έχω ολοκληρώσει τις πρώτες γραφές και είμαι στις διορθώσεις. Είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι επαγγελματικά με λογοτεχνική γραφή, που είναι πολύ διαφορετική απ’ την θεατρική. Ακόμα δεν ξέρω πότε θα βγει. Μόλις τ’ ολοκληρώσω θα ξεκινήσω συζητήσεις μ’ εκδοτικούς. Ήδη σκέφτομαι τα δύο επόμενα. Παράλληλα είμαστε σε συζητήσεις για ακόμα μία παράσταση για την επόμενη σεζόν.

 

Ποιο είναι το μήνυμά σας προς τις σύγχρονες “Μέδουσες”;

Να μη φοβούνται να μιλήσουν. Όλα ξεκινούν με τον φόβο και τη σιωπή. Και ακόμα κι αν δεν ακουστούν απ’ το περιβάλλον, υπάρχουν δομές και οργανισμοί στους οποίους μπορούν ν’ απευθυνθούν.