Η Κατερίνα Δαμβόγλου στο Χ-τύπο: “Μου αρέσει να συνομιλώ με το κοινό”

Μια από τις πιο εμβληματικές γυναικείες φιγούρες της ιστορίας “ζωντανεύει” στο Alhambra Art Theatre* μέσα από την καλλιτεχνική ματιά των Fly Theatre.

Η Κατερίνα Δαμβόγλου και ο Robin Beer αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν τα βιώματα και την πολυδιάσταση προσωπικότητα της Frida Kahlo, η πρώτη μέσα από την ερμηνεία της, και ο δεύτερος μέσα από τη χρήση τεχνολογικών μέσων χτίζοντας τον κόσμο γύρω της.

Το έργο που καλείται να φέρει εις πέρας η Κατερίνα Δαμβόγλου είναι μεν δύσκολο, όμως η ίδια φαίνεται να είναι πλήρως προετοιμασμένη και πρόθυμη να χαρίσει στους θεατές μια εμπειρία που θα τους φέρει πιο κοντά στο σύμβολο της “Φρίντα” , με τη νέα ηθοποιό και δημιουργό να μας ξεδιπλώνει και προσωπικές της πτυχές σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη.

 

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την προσωπικότητα της Frida Kahlo για την επερχόμενή σας παράσταση;

Νομίζω ότι έχω 4 διαφορετικές απαντήσεις και είναι σαν δρόμοι που συγκλίνουν. Ο πρώτος δρόμος είναι ότι μόλις είχαμε τελειώσει μια παράσταση, μια αληθινή ιστορία για μια Μικρασιάτισσα, προσφυγοπούλα γυναίκα πολύ όμορφη και αγνή που διηγείται τα βάσανα και τα πάθη της, και θυμάμαι ότι με είχε βαρύνει από την άποψη ότι ξαφνικά είχε αφαιρεθεί ένα κομμάτι της σεξουαλικότητας μου με τόση αγάπη, αλλά πολύ αγνή αγάπη και συγχώρεση [γέλια], και έτσι καθώς έψαχνα μέσα στο κεφάλι μου να δω τι θα κάνω, ποια να είναι η επόμενη παράσταση, ήρθε για ακόμα μια φορά ό,τι έρχεται από όταν ήμουν πάρα πολύ μικρή στη ζωή μου, μια αφιέρωση σε μια φωτογραφία της Φρίντα Κάλλο, από έναν άνθρωπο που δεν έχει καν σημασία ποιος είναι αυτός, γιατί είναι τόσοι από την οικογένειά μου, από το στενό μου κύκλο, που για μια ακόμη φορά με συνέδεε με τη Φρίντα Κάλλο. Κι από μικρό παιδί έλεγα “μα γιατί μοιάζω σε αυτή; Γιατί δεν είμαι ψηλή ξανθιά” και όσο μεγάλωνα τη γνώριζα μέσα από το έργο της. Ο περισσότερος κόσμος τη γνωρίζει μέσα από τα πάθη της και την προσωπική της ζωή, και έτσι αργότερα άρχιζα λοιπόν να σκέφτομαι πιο ώριμα και πιο θεατρικά τι σημαίνει “Φρίντα”, γιατί είναι μια τεράστια “ομπρέλα”. Το δεύτερο κομμάτι ήταν ότι πολύ πρακτικά εγώ και ο σύζυγος μου που είμαστε οι “Fly Theater” θέλαμε να κάνουμε μια παράσταση και να είμαστε μόνο οι δυο μας γιατί καταλάβαμε ότι μας αρέσει να περιοδεύουμε στην επαρχία και πολλές φορές αυτό που εμποδίζει πρακτικά είναι αν θα μπορεί ο ο άλλος ηθοποιός που έχουμε προσλάβει, αν χρειαζόμαστε τεχνικό κ.λπ. Ο Robin είχε πει “θέλω εγώ να ασχοληθώ με το τεχνικό κομμάτι και να δούμε αν μπορούμε να το κάνουμε αυτό από τη σκηνή”. Αφού επιλέξαμε λοιπόν αυτόν τον τρόπο να είμαστε οι δυο μας και είπαμε για το “Frida Κι Άλλο” είχε ήδη την ιδέα του να μπει προβολή, και είπαμε “ωραία είναι ένας καμβάς, και άρα η σκηνή είναι επιφάνεια προβολής.” Και τι ωραίος τρόπος να επεξεργαστούμε πως μια ζωγράφος που ζωγραφίζει βιογραφικά, ως επί το πλείστον, πώς αυτή η διαδικασία αντί να παρουσιάζουμε το αποτέλεσμα που είναι ο πίνακας, εμφανίζεται ως κομμάτι της ζωής της με έναν θεατρικό τρόπο. Έτσι όλα αυτά συνδέθηκαν κι εγώ έγινα η Φρίντα και ο κόσμος της και όλα της τα πρότυπα εμφανίζονται μέσα από τους χειρισμούς το Robin. Έτσι και το θέμα του ότι περιοδεύουμε εύκολα και γρήγορα μας έλυσε τα χέρια και από άποψη σκηνικού γιατί και το σκηνικό είναι λοιπόν πάρα πολύ απλό.

 

 

Το γεγονός ότι είστε οι δυο σας σίγουρα βολεύει δεδομένης και της κατάστασης που έχει δημιουργήσει η πανδημία…

Ναι ναι… Αυτό δεν το γνωρίζαμε φυσικά. Αλλά στη σχολή που γνωριστήκαμε, το Theater Making Course, κάναμε μια πολύ συγκεκριμένη μέθοδο που αφορά πάρα πολύ το σώμα και πώς λύνουμε το σώμα και πώς αυτό μπορεί να ενημερώνει και να δράσει αντίστοιχα με τον λόγο με το σκηνικό ή να συμπληρώνει ή να δηλώνει πράγματα που ο λόγος δεν χρειάζεται ή δεν μπορεί να τα πει. Είναι ένας πολύ ωραίος κόσμος, αλλά αυτό σημαίνει ότι μπήκαμε σε ρόλο σκηνοθέτη, σε ρόλο φωτιστή κ.α. και επειδή στην αρχή δεν είχαμε τίποτα ήμασταν εμείς και το σώμα μας, το πρώτο πράγμα που μας έμαθε ήταν να λέμε ναι, και όταν έχουμε μια ιδέα να σκεφτόμαστε άμεσα πώς μπορούμε να το κάνουμε. Έτσι είναι χαρά μας να μπαίνουμε σε αυτά τα δύσκολα του “φτιάχνω παραστάσεις από το μηδέν”, γιατί αυτό σημαίνει ότι όλα οργανικά δένουν μεταξύ τους, και παράλληλα σημαίνει ότι έχουμε και μια λογική ρεπερτορίου και όταν θέλουμε να ανεβάσουμε κάτι δεν έχει ημερομηνία λήξης, γιατί το ανασκευάζουμε, καθώς το έχουμε μέσα μας, εμείς χτίσαμε το κείμενο και τα σκηνικά. Έγινε περισσότερο επειδή έτσι είμαστε “φτιαγμένοι” παρά λόγω συγκυριών. Οι συγκυρίες βοήθησαν σε αυτό. Έχει μια μοναξιά βέβαια αυτό, αλλά μπορούμε παράλληλα να πούμε “να’ μαστε, γνωρίστε μας”.

 

 

 

Τι προετοιμασία χρειάστηκε για να μπείτε στο “πετσί του ρόλου”;

Η Φρίντα έχει αρκετή βιβλιογραφία έχει το δικό της ημερολόγιο και κατά καιρούς πολλοί έχουν ασχοληθεί με το θέμα “Φρίντα”, την προσωπικότητα “Φρίντα” και το σύμβολο “Φρίντα”. Αυτή η βιογραφία λοιπόν εξετάστηκε και παράλληλα εγώ μπήκα και σε πάρα πολύ διάβασμα, και συνεχίζω να διαβάζω κυρίως για επιβεβαίωση. Πέρα από τη δική της βιογραφία και ό,τι άλλα αναγνώσματα διάβαζα – και νομίζω αυτό συμβαίνει στο κάθε δημιουργό, όταν εστιάσω σε μια ιδέα όλα αφορούν αυτή την ιδέα. Όλα τα κοιτάμε ή τα αντιλαμβανόμαστε ή τα αισθανόμαστε μέσα από ένα πρίσμα. Και το πρίσμα μετά πάλι εστιάζει σε μια ακτίνα. Αυτό έγινε και με τη Φρίντα. Παράλληλα αυτά τα αναγνώσματα τα άφησα στην άκρη και άρχισα να παίζω με μια κάμερα με τον Ρόμπιν και την δραματολόγο την Μιράντα, και να χτίζουμε έναν σκελετό. Έκανα ακόμα και γκάλοπ! Επειδή είμαστε γενικά “multi culti πολυεθνική, ο Ρόμπιν είναι Άγγλος και έχουμε φίλους από όλο τον κόσμο, και το διαδίκτυο να μας βοηθά, ρωτήσαμε από όσες περισσότερες εθνικότητες μπορούσαμε μέχρι και το Μεξικό από Κίνα , Ρωσία, Ελλάδα κ.α. από οπουδήποτε, τι ξέρετε για τη “Φρίντα” και όταν ακούτε “Φρίντα” τι σας έρχεται στο νου. Βγήκανε δύο τρία πορίσματα. Το πρώτο ήτανε ότι δεν ξέρει και πολλά ο κόσμος, και τελικά ό,τι ξέρουν περισσότερο έχει φτάσει στο σημείο να είναι περισσότερο “εικόνα”, και μέσα από την εικόνα αυτή την “μπασταρδεμένη ή οριτζινάλε” να έρχονται και τα υπόλοιπα. Μια τοιχογραφία, ένα μαξιλάρι, κ.λπ. Το πολύ πολύ ενδιαφέρον φάνηκε να πέφτει στα βιογραφικά της, τα σεξουαλικά της και επίσης υπάρχει ο φοβερός διχασμός του κοινού που έρχεται να δει την Φρίντα . Υπάρχει το κοινό που έρχεται να δει κάτι το οποίο δεν γνωρίζει και υπάρχει, και το κοινό το οποίο έρχεται επειδή γνωρίζει πολύ πολύ καλά την Φρίντα. Αυτό που αντιληφθήκαμε είναι ότι είναι πολύ δύσκολο η Φρίντα να περάσει απαρατήρητη. Να έχει μια κριτική από τον οποιονδήποτε ή μια “σχέση” με τον οποιονδήποτε θεατή που να μην είναι προσωπική. Έτσι λοιπόν παίξαμε με αυτό πάρα πολύ. Για τους ανθρώπους που δεν ήξεραν τη Φρίντα αυτό σημαίνει ότι ήρθαν να δουν για να μάθουν αυτά που δεν γνωρίζουν – και πολλές φορές έχουμε και το παράπονο “γιατί δεν μου είπατε κάτι που δεν ξέρω;”, και για αυτούς που τη γνώριζαν, ότι ήρθαν ταμένοι να ξαναζήσουν μέσα από τη Φρίντα όσα πράγματα τους έκανε να αισθανθούν. Είναι ένα σύμβολο η Φρίντα, και όσο καιρό περνούσαν οι παραστάσεις που κάναμε είδαμε και το κοινό να αλλάζει.

Είμαστε σε μια περίοδο όπου η τεχνολογία έχει αρχίσει και μπαίνει μέσα στο θέατρο, όχι μόνο επί σκηνής αλλά και στο κοινό. Ένα κινητό, τα social media, είναι μια επέκταση, κι έτσι το χέρι πλέον πολύ εύκολα έρχεται για να δουν κάποιοι θεατές τη Φρίντα μέσα από την οθόνη Κι αυτό γίνεται μέρος της παράστασης, δηλαδή πλέον το περιμένουμε το πότε και πώς θα συμβεί. Μας ενδιαφέρει πολύ και το εντάξαμε. Γιατί είδαμε τη λαχτάρα, γιατί η παράσταση λέγεται “Frida… Κι Άλλο” και πόσο αχόρταγοι είναι πλέον οι άνθρωποι με αυτά τα “σοκ της ντοπαμίνης”, δηλαδή να πάρουμε, να πάρουμε, να πάρουμε και να καταλήγουμε λίγο σπαράγματα κι εμείς όπως είναι και η Φρίντα. Έχουμε το κομμάτι του εαυτού μας που θέλουμε να παραδώσουμε στο instagram, στο facebook, το κομμάτι του εαυτού μας που είναι αυτή την στιγμή στο θέατρο. Αλλά όλα αυτά μπορούν να ενωθούν και νομίζω ότι αυτό είναι και το τελικό σημείο της Φρίντα, χωρίς να θέλω να δώσω γιατί κάναμε αυτή την παράσταση ή γιατί έρχεται ένας θεατής να δει την Φρίντα. Ίσως αυτό έχει αλλάξει, με ενδιαφέρει πάρα πολύ να την δείξω τώρα στο  φρέσκο άνοιγμα μετά τα lockdown της πανδημίας του covid να δω που ταυτίζεται ο κόσμος, αν έχει αλλάξει αυτό το κομμάτι. Γιατί βλέπω ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη για συλλογικότητα σε ζωντανά πράγματα, δηλαδή είδαμε κάτι που ίσως να μην το αξιολογούσαμε ως στέρηση να περνάει πάλι μπροστά, όσο και αν φόβος που μας κρατάει μέσα, η λαχτάρα είναι εκεί, αλλά παράλληλα ότι έχουμε μεγάλη ανάγκη να ταυτιζόμαστε με κάτι έξω μας. Και τι σημαίνει αυτό. Για την Φρίντα σίγουρα σημαίνει ότι πολύ γρήγορα κάποιος ταυτίζεται με ένα κομμάτι της Φρίντα, αλλά η Φρίντα είναι παράδειγμα έτσι., είναι σύμβολο του συμβόλου του έχω έναν ήρωα και θέλω να μάθω, έναν άνθρωπο το ηρωοποιώ, γίνεται κάτι μεγάλο και απλά επειδή όλα είναι ανοιχτά και όλα τα γνωρίζουμε και για όλα μπορούμε να βρούμε πληροφορίες, γρήγορα “καίγεται το σύμβολο αυτό” και σα να θέλει ο άνθρωπος να μάθει όσα περισσότερα γίνεται όχι για τον καλλιτέχνη αλλά για τον άνθρωπο. Ώστε να μπορέσει να φτάσει σε ένα σημείο όποτε γουστάρει να του ρίξει το φταίξιμο, να τον ρίξει από τον βάθρο, για να εξισωθεί στα χαμηλά. Η Φρίντα καίγεται, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος κάηκε, δεν είχε έρμα, όλη της την ζωή την έζησε στα άκρα είτε συναισθηματικά ή ακόμα και καλλιτεχνικά, με πολλές αντιφάσεις με μια εξαιρετική ανάγκη που μάλλον είναι της κουλτούρας τους. Γιατί το γράφει η ίδια για τον σύζυγο της ότι είναι λίγο στην υπερβολή, δηλαδή και για πολλά σημεία της υπάρχουν διάφορες εκδοχές υπάρχει αυτή η ανάγκη να βρούμε την αληθινή εκδοχή, αλλά η αλήθεια είναι κάτι σχετικό, η αλήθεια υπάρχει το πως την αντιλαμβανόμαστε αυτά λοιπόν τα εξετάζει πάρα πολύ η παράσταση. Η ίδια και στην κυριολεξία κάηκε και η κίνηση του συζύγου της όταν δημοσία θέα αποτεφρώθηκε και σηκώθηκε και ήταν να πιάνουν φωτιά τα μαλλιά της και ήταν σαν τεράστιοι “ήλιοι”, και τα κόκκαλα της λέει ήταν “λαμπερά” και ο Ντιέγκο έβγαλε ένα σημειωματάριο και ζωγράφισε το τελευταίο πορτραίτο. Είναι πολλά σημεία και σίγουρα δεν μπορούσαμε να τα χωρέσουμε όλα αλλά νομίζω αυτό που θέλαμε να δώσουμε είναι ότι “κοίταξε έχεις έναν άνθρωπο, αφού θες τόσο πολύ να τον βιώσεις ή να ζεις μέσω αυτού τις εξάρσεις, την υπερβολή ορίστε πάρ’το, το ζήτησες”. Και μάλιστα είναι σαν θεά που την προσκαλεί το κοινό να βγει και να τα πει. Και η Φρίντα μιλάει στο κοινό δεν υπάρχει τέταρτος τοίχος, για να πάρει ο καθένας το κομμάτι αυτό που έχει ανάγκη.

 

Βρίσκετε κοινά στοιχεία στο χαρακτήρα σας με αυτόν της Frida Kahlo; Υπάρχει κάτι που ανακαλύψατε για τον εαυτό σας στην έρευνα σας για εκείνη;

Αυτό είναι τόσο συνδεδεμένο με την διαδικασία κάθε ηθοποιού ή οποιουδήποτε δημιουργού που μπαίνει στην θέση να εξερευνήσει έναν ρόλο, όπου η γραμμή μεταξύ προσωπικότητας του ηθοποιού και του χαρακτήρα που υποδύεται γιατί είναι σαν ρούχο που μας “στοιχειώνει” εκείνη την ώρα. Υπάρχει σίγουρα μια γραμμή, αλλά είναι σαν την άμμο με τα κύματα, δηλαδή δεν είναι ποτέ καθαρή και ποτέ δεν είναι στο ίδιο σημείο. Νομίζω ότι το μόνο που μπορώ να πω με ειλικρίνεια είναι ότι το καλύτερο που μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός – αυτό τουλάχιστον που αντιλαμβάνομαι αυτή την στιγμή, είναι να αγαπήσει τον οποιοδήποτε ρόλο υποδύεται ακόμα και αν είναι ένας δολοφόνος σίγουρα χρειάζεται ενσυναίσθηση για να παρουσιαστεί τρισδιάστατα, αλλά για να μπορούμε να προσφέρουμε. Τώρα για σημεία ταύτισης δεν ξέρω σίγουρα θα ήθελα να τα συζητήσω με έναν ψυχαναλυτή αυτά [γέλια], γιατί πολλές φορές εγώ μπορώ να πω κάποια πράγματα αλλά πολές φορές βρίσκουμε κάτι που είναι κάτω από τη μύτη του απέναντί μας, παρά από τη δική μας. Πόνεσε πάρα πολύ [η Φρίντα]. Αυτό που νομίζω ξεχνάει ο περισσότερος κόσμος και προσπαθώ να το θυμάμαι και εγώ, είναι ότι η Φρίντα πέρασε τον περισσότερο χρόνο της ζωής της ακίνητη. Υπήρχαν ταξίδια, υπήρχε κίνηση, αλλά ήταν τόσοι οι μήνες κάθε χρόνο που έπρεπε να είναι στο κρεβάτι, και εκεί είναι τελείως διαφορετική αίσθηση, ο κόσμος της όπως τον έχει αφήσει σε εμάς. Σίγουρα όχι η ίδια, αλλά ο τρόπος που τη χειρζόμαστε γενικά μου έχει δώσει αυτή την ένδειξη του τι είναι εκμετάλλευση και τι προσφορά. Αυτό που θαυμάζω επίσης είναι η ευφυία της, αλλά είναι ένας άνθρωπος που ξαναλέω δεν είχε “έρμα”. Δηλαδή είναι και τα μαθήματα που μπορούμε να παίρνουμε από αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν όμως μέσα στη φαντασία, είτε ήταν νηφάλια, είτε μέσα στο αλκοόλ είτε μέσα στα ναρκωτικά. Είχε μια πολύ πηγαία ανάγκη να συνυπάρχει ή με το πνευματικό ή το μεταφυσικό επίπεδο και αυτό νομίζω είναι κομμάτι της κουλτούρας της το οποίο δεν ξέρω αν περνάει έξω από το Μεξικό τόσο εύκολα. Ήταν πολύ γλαφυρή, αλλά ήταν και ένα παιδί. Είχε την ανάγκη να είναι μάνα και παιδί όλη την ώρα. Οπότε προσπαθώ να μην βάζω το μυαλό σε μια διανοητική διαδικασία στα χαρακτηριστικά που θεωρώ ότι έχω και εγώ ή εκείνη. Ένα πολύ απλό κοινό αλλά αυτό και εγώ το έμαθα εκ των υστέρων είναι ότι και εγώ έχω μια πάθηση στην σπονδυλική μου στήλη η οποία με ταλαιπωρεί χρόνια. Αυτό το φοβερό μάθημα που μου έχει δώσει η ζωή το παίρνω και το κάνω δημιουργία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά είναι μια δυσκολία που η Φρίντα δεν την άφησε να την εμποδίσει. Και μάλιστα επέλεξε η ίδια πότε θα φύγει. Αυτό ήταν πολύ συνετή επιλογή. Έλεγε “θα ζήσω, θα ζήσω, θα ζήσω” και σε ένα σημείο της ζωής της είπε “νομίζω τώρα μπορώ να φύγω.”

 

 

Καταλαβαίνουμε ότι έχετε εμβαθύνει πολύ στο ρόλο, αυτό σας συμβαίνει κάθε φορά ή νιώσατε ένα παραπάνω “δέσιμο” με τη Φρίντα;

Ίσως επειδή φερόμουν λίγο παιδικά και εφηβικά τόσο καιρό, “άνοιξα” λίγο πιο εύκολα. Λέω “αφού μου το λέτε τόσα χρόνια τώρα που κάνω θέατρο θα πω το ναι και θα το πω με την καρδιά μου και όπου πάει”. Θα ήθελα να πιστεύω ότι αν δεν το έκανα πριν την Φρίντα ίσως θα συμβαίνει από εδώ και μπρος αλλά πραγματικά νι;vθω ότι και στην προηγούμενη παράσταση την Αγγελική και στην Φρίντα, αλλά και στον Toku την παράσταση που φτιάξαμε πριν την πανδημία παρ ́ όλο που δεν έκανα κεντρικό ρόλο, εγώ θεωρώ ότι είμαι γυμνή πάνω στην σκηνή και ότι αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία στον τρόπο που γίνεται στον πως παρουσιάζεται το θέατρο σήμερα να υπάρχει αυτό. Γιατί ό,τι και να παρουσιάζεται, όποια και να είναι η ανάγκη του θεατή υπάρχει μια αλληλεπίδραση και αυτό θέλει άνοιγμα, και το άνοιγμα δεν είναι από το μυαλό το άνοιγμα είναι από την καρδιά πάντοτε. Υπάρχει μια διαδικασία που συμβαίνει και μετουσιώνεται και βγαίνει μάλλον η ουσία της θεατρικής διαδικασίας πάνω στην σκηνή. Αυτό γίνεται μαζί με το κοινό και αυτό θέλει ειλικρίνεια, δηλαδή είναι στο σημείο που λες ακόμα και αν φοβάμαι, τον παίρνω από το χέρι τον φόβο και πάω.

 

Τι μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τα δικά σας έργα;

Ο,τιδήποτε πραγματικά πιστεύω ότι από ένα σημείο και μετά η έμπνευση δεν είναι καν το θέλω, το “αχ θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω αυτό”. Σε οποιαδήποτε καλλιτεχνική διαδικασία απλά δίνεται η σχέση μεταξύ σώματος, είτε είναι χέρια για μια γλύπτρια ας πούμε, είτε είναι φαντασία, έρχεται η διαδικασία όπου ό,τι αφουγκραζόμαστε, μυρίζουμε, φοβόμαστε, ελπίζουμε κ.λπ. το μεταφέρουμε ως μήνυμα, ως επικοινωνία και με ανθρώπους που δεν μας γνωρίζουνε που δεν είναι οι φίλοι μας ή οι συγγενείς μας. Η έμπνευση έρχεται από παντού. Μπορεί να έρχεται από τα κλαδιά του δέντρου που βλέπω γύρω μου, μπορεί να έρχεται από το συναίσθημα που νιώθω όταν αγκαλιάζω το σκύλο μου, μπορεί να έρχεται από ένα δύσκολο βίωμα, από ένα θάνατο, αλλά νομίζω είναι η περιέργεια που μερικές φορές κάνει στροφή και προς τα μέσα. “Γιατί αισθάνομαι αυτό; Γιατί σκέφτομαι αυτό; Ας το επεξεργαστούμε”. Έχει πάρα πολλούς δρόμους δηλαδή μπορεί να ψάχνουμε το κείμενο που ήδη υπάρχει ή μπορεί να πέσουμε στο κενό και να λέμε “ωραία ας δούμε που θα με οδηγήσει ο δρόμος”. Είναι τόσο σχετικό όσο και το τι παίρνει ο εκάστοτε θεατής από αυτό που βλέπει ή όταν ακούμε ένα τραγούδι και το ίδιο τραγούδι να ακούσουμε και εγώ και εσύ θα έχουμε διαφορετικές εικόνες, διαφορετικές αναμνήσεις, διαφορετικές σκέψεις, διαπιστώσεις και αυτό θα αλλάξει από τώρα σε πέντε – δέκα λεπτά, σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο. Είναι αυτό το ωραίο του “εφήμερου”.

 

Απ’ όσο γνωρίζουμε ασχολείστε και με την κουκλοπαιχτική; Τι σας ώθησε σε αυτό και τι σας προσφέρει σαν τέχνη;

Ουσιαστικά νομίζω είναι ο τρόπος που χειριζόμαστε την κούκλα που έχει τον έξτρα παράγοντα του τρεις άνθρωποι χειρίζονται ένα άψυχο σώμα και του δίνουνε “ανάσα” που σημαίνει συντονισμό που μερικές φορές δεν είναι “χορογραφία”. Γινόμαστε ένα σώμα η κούκλα και οι τρεις άνθρωποι από πίσω. Και αυτό μπορεί να μην φαίνεται, αλλά είναι κομμάτι που όποιος θα το καταλάβει όταν δει την παράσταση εκ των υστέρων και ίσως μόνο αν του πω, αλλά είναι και αυτό είναι που δουλεύει ο Ρόμπιν στην Φρίντα, είναι κι αυτό κουκλοπαιχτική, είναι χειρισμός αντικειμένου, και ακόμα και αν είναι φιγούρες ή ένας μαρκαδόρος, είναι εμψύχωση στην τελική. Είναι αυτή η ανοιχτή συγκέντρωση, δηλαδή αφουγκράζομαι, δεν εστιάζω και αυτό σημαίνει ότι μπορείς να κοιτάς χωρίς να κοιτάς. Να αναγνωρίζεις τι συμβαίνει και να συνομιλείς με άλλα εργαλεία πέραν της φωνής σου, και να συνδημιουργείς εκείνητ η στιγμή. Αυτό μας κρατά σε εγρήγορση και μας μαθαίνει να έχουμε ευελιξία. Η κουκλοπαιχτική λοιπόν με ενδιαφέρει και με αφορά σε αυτό θεωρώ ότι είναι ένα έξτρα εργαλείο. Παρόλο που αρκετοί κουκλοπαίχτες αρέσκονται στο να είναι πίσω δεν είναι τόσο άνετοι στο να είναι μπροστά, εγώ θεωρώ ότι με έχει βοηθήσει πολύ στην υποκριτική. Είναι τόσα τα εργαλεία που έχουμε πάνω μας, γιατί δεν είμαστε μόνο φωνή, δεν είμαστε μόνο μυαλό, και μερικές φορές η δημιουργική διαδικασία ξεκινάει εκεί που το μυαλό έχει σταματήσει. Η κούκλα κάνει το ίδιο με τη μάσκα δίνει βοήθεια και “μπουστάρισμα” στην υποκριτική, είναι ένας διαφορετικός δρόμος αλλά σίγουρα πολύ όμορφος…

 

 

Πού ονειρεύεστε να φτάσετε;

Αυτό που κάνει μια κούκλα (συνεχίζω από την προηγούμενη) είναι ότι μερικές φορές σου δίνει το ελεύθερο να είσαι “ένας άλλος χαρακτήρας” . Δεν θέλω να σου δώσω όνειρα, αλλά θέλω να έχω την δυνατότητα να κάνω όμως αυτό που ονειρεύομαι ανά πάσα στιγμή. Μου αρέσει πάρα πολύ να συνομιλώ με το κοινό μέσα από το θέατρο και με βοηθάει να μεγαλώνω ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος. Θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι με το θέατρο, τον κινηματογράφο, τους ρόλους, τις περσόνες και πιο πολύ να συνεργάζομαι. Μου έχει λείψει αυτό. Εντάξει καλοί είμαστε ανεξάρτητοι και αυτάρκεις, αλλά έτσι μεγαλώνει ο άνθρωπος , μέσα από τις συνεργασίες.

 

*Σημειώνουμε ότι λόγω των νέων μέτρων κατά της πανδημίας, το Alhambra Art Theatre έχει αναστείλει τις παραστάσεις του μέχρι και τις 30 Ιανουαρίου.