Ελάτε στην παρέα μας

Πολιτισμός

Η Εύη Κολιούλη στο Χ-τύπο: “Προσπαθώ να διακωμωδώ όσα συμβαίνουν στη ζωή μας”

Δημοσιεύθηκε

στις

Τη γνωρίσαμε μέσα από το “ανανεωμένο” “Καφέ της Χαράς” και όλο το χειμώνα μας κράτησε συντροφιά με τα “κουτσομπολιά” της από το Κολοκοτρωνίτσι. Η Εύη Κολιούλη κέρδισε με την αξία της την αγάπη του κοινού και απέδειξε ότι παραμένοντας αυθεντικός και αισιόδοξος μπορείς να φτάσεις ψηλά.

Φέτος την απολαμβάνουμε στο θέατρο στο “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός” , και με αφορμή την περιοδεία της παράστασης η ίδια μιλά αποκλειστικά στο Χ-τύπο και την Ιφιγένεια Μπελή για τα πρώτα βήματά της στο χώρο, τη διαφορά μεταξύ τηλεόρασης και το μεγάλο της όνειρο, ενώ αποκαλύπτει το επόμενο επαγγελματικό της βήμα.

 

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με την υποκριτική;

Εγώ σχετικά μεγάλη το αποφάσισα να ασχοληθώ. Εντελώς συμπτωματικά (γιατί μετά παίξαμε και μαζί) συμμετείχα στο θεατρικό εργαστήρι “Πρόβα” στη σχολή της Μαίρης Ραζή, που μετά ήταν και η τηλεοπτική μου “αντίπαλος” στο “Καφέ της Χαράς”. Έτσι λίγο μπήκα στη διαδικασία και μετά έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού και ακολούθησε η Δραματική Σχολή Αθηνών “Γ. Θεοδοσιάδης”. Και ο “παπάς” (από το “Καφέ της Χαράς”) ήταν ο δάσκαλός μου στο πρώτο έτος. Έτσι μπήκα σε αυτή τη διαδικασία, ήθελα κάτι να εκτονώσω τα άγχη μου, το χιούμορ μου, και εκεί ήταν το θεατρικό εργαστήρι της Μαίρης Ραζή.

 

Άρα επιδιώκετε να ασχολείστε περισσότερο με την κωμωδία;

Νομίζω ναι. Όχι ότι δεν έχω κάνει και δραματικά έργα, ή ότι δεν έχω κι εγώ τις “μαυρίλες” μου, αλλά νομίζω ότι το χαρακτηριστικό μου είναι το κωμικό στοιχείο. Αυτοσαρκάζομαι και προσπαθώ να διακωμωδώ και τις καταστάσεις που μας συμβαίνουν στη ζωή μας.

 

Η συμμετοχή σας στο “Καφέ της Χαράς” πώς προέκυψε;

Το «Καφέ της Χαράς» προέκυψε μέσω του Χάρη Ρώμα. Τον κ. Ρώμα τον γνώρισα πριν από περίπου 11 χρόνια. Έχω μια φίλη που είναι ενδυματολόγος και θα έντυνε κάποιους ηθοποιούς σε ένα μιούζικαλ. Η συνεργάτης της έμεινε έγκυος και είχε κάποιο πρόβλημα οπότε μου είπε η φίλη μου «μήπως θες να έρθεις εσύ να δεις και πως λειτουργούν τα πράγματα backstage, να έχεις μια γνώση;». Και πήγα και έτσι γνώρισα το Ρώμα. Και μετά αναπτύξαμε μια φιλία. Στην αρχή επειδή ήμουν η αμπιγιέζ του στην ουσία ντρεπόμουν να του πω ότι είμαι και ηθοποιός. Και όταν πια του το είπα είχαμε γνωριστεί, κάναμε τις πλάκες μας, και μετά συνεργαστήκαμε στο θέατρο, μου πρότεινε ένα παιδικό, μετά κι άλλο, και μετά ήρθε και το «Καφέ».

 

Ήταν η πρώτη τηλεοπτική σας δουλειά; Πώς σας φάνηκε η διαδικασία των γυρισμάτων σε σχέση με το θέατρο;

Έχω κάνει και κάτι μικρότερα 3-4 επεισόδια γκεστ στο Mega, αλλά και το πιο μεγάλο ήταν αυτό. Είναι πολύ διαφορετική εμπειρία. Είναι υπέροχα και τα δύο. Στο ένα έχουμε τον κόσμο που θα έρθει να διασκεδάσει μαζί σου, να γελάσει, να κλάψει, υπάρχει άμεση επαφή, σε νιώθει δίπλα του, παίρνει την ενέργεια σου. Είναι ένα σχολείο το θέατρο και δεν σταματάει ποτέ. Είναι φοβερό αυτό. Γι’ αυτό πάντα, από το 2006 που τελείωσα τη σχολή μου μέχρι και σήμερα, φροντίζω να έχω τουλάχιστον μία – δύο δουλειές το χρόνο από μικρές μέχρι και πολύ μεγάλες. Με την τηλεόραση καταρχάς μπαίνεις στο σπίτι του θεατή, γίνεσαι μέλος της οικογένειάς. Έχει μια άλλη διαδικασία που ειναι μεν πολύ δύσκολη, αλλά δίνει τη δυνατότητα να κάνεις την τέλεια σκηνή, γιατί αν κάνεις λάθος το ξαναγυρίζεις. Θα είναι άρτιο, όπως το έχεις φανταστεί εσύ σε συνάρτηση φυσικά με τον σκηνοθέτη. Έχει κι αυτό παρά πολύ μεγάλη δυσκολία αλλά είναι πολύ ωραίο, πολύ προσεγμένο.

 

Αυτή τη στιγμή βρίσκεστε σε περιοδεία με την παράσταση “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός”. Πώς κύλησαν οι πρόβες και πώς είναι η συνεργασία με τον υπόλοιπο θίασο;

Οι πρόβες πήγαν πάρα πολύ ωραία. Γενικά γελάσαμε πολύ και δεν ξέρω αν ο κόσμος αλλού γελάει τόσο σε πρόβες. Είναι όλοι ένας κι ένας. Και η Ευτυχία η Φαναριώτη που είναι από μόνη της μια μορφή, είναι ο Γιώργος ο Γαλίτης που είναι από μόνος του ένα θέατρο ολόκληρο, ένας showman. Ο Χάρης Ρώμας που τον ξέρουμε πάρα πολλά χρόνια και μπορεί να φαίνεται ένας αυστηρός και συγκεντρωμένος άνθρωπος είναι και πάρα πολύ αστείος. Ακόμα και στο θυμό του επειδή θέλει να είναι ευγενικός, του βγαίνει σαν “ρόλος” και τυχαίνει να με “αγριοκοιτάζει” και να με πιάνουν τα γέλια και έτσι γελάει κι αυτός. Και η Τάνια Τρύπη που την έχουν συνδυάσει όλοι ως “femme fatale”, είναι κι αυτή “παλιάτσος”, τσαλακώνεται για πλάκα. Είναι όλοι πολύ αστείοι και ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης, η Μαρία Κοκολάκη και ο Αντώνης ο Καλομοιράκης που είμαστε φίλοι από το παρελθόν και κάνουμε παρέα. Αλλά γενικά είναι πολύ ωραίο το κλίμα. Αυτό που βλέπουμε στην περιοδεία τώρα που δειλά δειλά έρχεται κι ο κόσμος, που υπάρχει αυτό το πράγμα με τον κορωνοϊό και φοβούνται, είναι μια μεγάλη “αγκαλιά”, γελάνε και αυτοί και εμείς και υπάρχει μια χαρά. Ελπίζω να διαρκέσει και να πάνε όλα καλά και να τελειώσει αυτό το πράγμα γιατί νομίζω ότι μας έχει καταβάλει όλους πια.

 

 

Το έργο αποτελεί μια κλασική ταινία του ελληνικού κινηματογράφου. Υπάρχει μια παραπάνω ευθύνη ως προς αυτό σχετικά με το πώς θα το προσεγγίσετε για να αρέσει στον κόσμο;

Είναι πάντα μια ευθύνη και ένα ρίσκο. Αλλά επειδή ο Ρώμας έχει κάνει μια πολύ ωραία διασκευή που ο δικός μου ο ρόλος ήταν κόρη και την έχει κάνει ανιψιά, ο ρόλος του Αντώνη Καλομοιράκη που ήταν ένας πολύ μικρός ρόλος στην ταινία εδώ δίνει από τις μεγαλύτερες ανατροπές στο έργο. Είχαμε πάρει ένα ρίσκο, αλλά ο κόσμος ευτυχώς το διασκεδάζει παρά πολύ και νομίζω ότι ταίριαζε. Έχοντας δει και την παλιά ταινία μπορώ να πω ότι του ταίριαζε. Άλλη εποχή, είναι και τόσα χρόνια μετά, είναι λίγο πιο σύγχρονο με έναν “παλιό τρόπο” βέβαια. Περνάει και τα μηνύματα του, γιατί ο Ρώμας ειδικά και στο δικό μου ρόλο που κάνω μια καλοκάγαθη γυναίκα ερωτευμένη φουλ με έναν άντρα που δεν τον πολυσυμπαθούν, δίνει κι ένα μήνυμα.

 

 

Υπάρχει κάποιο όνειρο που δεν έχετε εκπληρώσει; Κάποιος ρόλος ή έργο που θέλετε πολύ να παίξετε;

Ένα από τα όνειρα μου, που νομίζω πρέπει να είμαι λίγο πιο μεγάλη για να το κάνω είναι η Shirley Valentine. Είναι μια Αγγλίδα που είχε έναν έρωτα σε κάτι διακοπές στην Ελλάδα και τα λέει με τον “τοίχο” της. Μου φαίνεται πολύ θλιβερό ένας άνθρωπος μόνος του, πόσο μάλλον μια μεγάλη γυναίκα που έχει έναν ανεκπλήρωτο έρωτα και προτιμά να τα διηγείται αυτά παρά να τα ζήσει. Έχει και κωμικά στοιχεία βέβαια το έργο. Μ’ αρέσει μέσα από την κωμωδία να περνάει και ένα μήνυμα ακόμα και θλιβερό, είναι λίγο πιο αισιόδοξο ή εμμονικό δεν ξέρω (γέλια).

 

Θεωρείτε πως η πανδημία θα έχει περαιτέρω επιπτώσεις στον καλλιτεχνικό χώρο;

Δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα. Νομίζω ότι ακόμα είμαστε λίγο μουδιασμένοι. Και μόνο το γεγονός ότι δεν μπορείς μετά την παράσταση να πάρεις αγκαλιά έναν άνθρωπο που θα σου πει “ευχαριστώ” ή “μπράβο” ή ένα αυτόγραφο, για εμάς έχει μεγάλη διαφορά. Γιατί είχαμε συνηθίσει να βγάζουμε μια φωτογραφία, να κάνουμε μια αγκαλιά, να δίνουμε ένα χέρι, να λέμε μια “χαριτωμενιά”. Είναι περίεργο. Υπάρχει ένα μούδιασμα, ίσως επειδή δεν ξέρουμε και το τέλος όλου αυτού. Όλα βαίνουν καλώς αλλά δεν μας έχει πει και κάνεις “ξέρετε παιδιά σε ένα – δύο χρόνια τέλος”, να πάρουμε και τα κουράγια μας. Και φυσικά ο κλάδος μας έχει πληγεί πολύ.

 

Τι σχέδια έχετε για το χειμώνα;

Αν όλα πάνε καλά και δεν μας κλείσουν, ο “Κλέαρχος” θα πάει όλη τη χειμερινή σεζόν. Θα συμμετέχω και σε μια άλλη επετειακή παράσταση με την ομάδα “Splish splash” που είναι παντομιμική, μια μεταφορά του κινηματογράφου στο θέατρο. Σα να βλέπεις Τσάρλι Τσάπλιν αλλά στο θέατρο δηλαδή, με λεζάντες, ασπρόμαυρο, βουβό. Αναμένουμε να γίνει αρχές Οκτωβρίου αυτό. Όσον αφορά τις συζητήσεις για την τηλεόραση δεν έχουμε φιξάρει κάτι ακόμα 100%, είχα μία δύο προτάσεις που συζητάμε. Και θα δούμε,μακάρι να είμαστε καλά πρώτα απ’ όλα.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ