Η Αθανασία Κουρκάκη στο Χ-τύπο: “Η γυναίκα είναι το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο”

Ενόψει της Ημέρας της Γυναίκας η οποία τιμάται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, το θέατρο Επί Κολωνώ, ανεβάζει το έργο του Μάριου Ποντίκα “Ο Γάμος”, με στόχο να τιμήσει τις γυναίκες, τα δικαιώματα και τους αγώνες τους.

Πρωταγωνιστούν οι Ηλίας Βαλάσης, Στέλιος Δημόπουλος, Μαρία Κάτσενου, Αθανασία Κουρκάκη και Μέγκυ Σούλι, υπό τη σκηνοθετική ματιά της σε Ελένης Σκότη και την καλλιτεχνική επιμέλεια του Γιώργου Χατζηνικολάου.

Χρησιμοποιώντας τα λόγια της Αθανασίας Κουρκάκη, “δεν είναι μια παράσταση που θα περάσεις καλά”, και αυτό γιατί κύριος σκοπός της δεν είναι να διασκεδάσει αλλά να αφυπνίσει τους θεατές μέσα από μια ρεαλιστική προσέγγιση της κακοποίησης που επιφυλάσσει πολλές φορές η οικογένεια και η κοινωνία στα θύματα βιασμού. Η ίδια μας μιλά αποκλειστικά για τα θέματα αυτά και πολλά ακόμη σε σχέση τόσο με την παράσταση, όσο και με το θέατρο εν γένει, σχολιάζοντας φυσικά και την τρέχουσα επικαιρότητα σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

 

Αρχικά, θέλετε να μας βάλετε λίγο στο κλίμα παράστασης; Τι συναισθήματα προκαλεί;

Όπως έχει ήδη γραφτεί, σίγουρα δεν είναι μια παράσταση που θα περάσεις καλά. Βέβαια το θέατρο δεν είναι μόνο η διασκέδαση, υπάρχουν και παραστάσεις που μας ταρακουνάνε και είναι αρκετά δύσκολες να τις αντέξεις. Η συγκεκριμένη νομίζω πως πρέπει να τη δει αρκετός κόσμος για τον εξής λόγο: είναι επίκαιρη. Δυστυχώς αν και είναι γραμμένο το ’80 το έργο, κάποια πράγματα συμβαίνουν ακόμα, κυρίως σε πιο μικρές πόλεις. Κι εγώ μεγάλωσα στην Καρδίτσα και έχω δει παρόμοιες οικογένειες. Σε κάποια σημεία μπορεί να μην είναι τόσο ρεαλιστικά τα πράγματα, αλλά η συμπεριφορά των γονιών απέναντι στη μικρή κόρη που είναι η βιασμένη είναι αρκετά άγρια, και χωρίς σεβασμό και αγάπη. Δυστυχώς πολλές οικογένειες δεν ξέρουν να αγαπούν και επιβάλλονται. Και φυσικά, μιλά για το πατριαρχικό πρότυπο με το οποίο έχουμε μεγαλώσει όλοι, και πως ο πατέρας έχει τον κυρίαρχο λόγο, τι επιτρέπει, τι όχι. Κάτι που συμβαίνει ακόμα, π.χ. αν μια κοπέλα πάει τον γαμπρό στο σπίτι, πρέπει να δώσει την έγκριση ο πατέρας. Είναι κάτι πολύ μικρό που όμως μπορεί να γίνει σαν “επιβολή”. Ταυτόχρονα, όποιος έρθει να δει την παράσταση μπορεί να έχει δει καταστάσεις που έχει ζήσει, και αυτό που είναι όμορφο είναι ότι μπορεί να αλλάξει και ο ίδιος. Γιατί λίγο-πολύ όλοι μιλάμε άσχημα, χωρίς να το θέλουμε και ειδικά σε δικούς μας ανθρώπους, γιατί έχουμε την “άνεση”. Τις προάλλες έγινε και κάτι πολύ όμορφο που θέλω να το μοιραστώ. Είχαμε μια συζήτηση με έναν ψυχολόγο και έκατσε και το κοινό μετά την παράσταση. Σχολίαζαν τους ρόλους ότι είναι κακοί, κ.λπ. και στο τέλος, ένας κύριος που καθόταν ήσυχος όλο το βράδυ μαζί με τη γυναίκα του δίπλα, λέει “εγώ προσωπικά ταρακουνήθηκα πολύ, και θα σκεφτώ πολύ αν θα ξαναφωνάξω στη γυναίκα μου”. Είναι κάποια πράγματα που τα έχουμε δεδομένα, και δεν ξέρουμε να συμπεριφερόμαστε. Δηλαδή όποιος δει την παράσταση θα πει “εντάξει πολύ ξύλο, δεν είναι όλες οι οικογένειες έτσι κ.λπ.”, δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η βία μπορεί να είναι και στο λόγο. Εμένα προσωπικά ως Αθανασία με έχει βοηθήσει να μιλάω καλύτερα στους γονείς μου, στην αδερφή μου, τους φίλους μου κ.λπ. Καταλαβαίνεις τι σωστά και λάθη έκανες, κάτι που μονίμως πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας.

 

 

Ο ρόλος σας αν και είναι ο ίδιος κακοποιητικός είναι γεγονός ότι αποτελεί κι αυτή ένα θύμα της όλης κατάστασης ενδόμυχα…

Ο δικός μου ρόλος είναι πολύ σκληρός και πολλοί μάλιστα λένε ότι είναι και ο χειρότερος. Η οποία όντως μπορεί κι αυτή να είναι θύμα, αλλά επιλέγει να βγάλει όλο το θυμό της με βία στη μικρή αδερφή της λέγοντας ότι την κατέστρεψε κ.λπ. Είναι κι αυτή ένας απαίσιος άνθρωπος. Και εδώ είναι που ο Ποντίκας βάζει μέσα στο έργο, το ότι δεν είναι μόνο οι άντρες “καθίκια”, είναι και οι γυναίκες. Γιατί και τις γυναίκες και τους άντρες μάνες τους μεγάλωσαν. Οπότε αυτό έχει να κάνει πάνω απ’ όλα με τον άνθρωπο και με το πώς είναι η ίδια η μάνα. Γιατί πολλές φορές οι μάνες δεν παίρνουν οι ίδιες θέση, κάτι που βέβαια δεν είναι εύκολο, όμως τώρα βλέπουμε ότι “ξυπνάμε”. Πλέον αυτό αλλάζει κι εγώ είμαι αισιόδοξη σε αυτό.

 

Υπήρχε κάποια στιγμή του έργου είτε στις πρόβες είτε στην παράσταση που σας έχει επηρεάσει λίγο παραπάνω;

Ναι δυστυχώς υπάρχει. Είναι κάποιο σημείο που αλλάζει κάθε φορά μέσα μου, και είναι από τα δύσκολα κομμάτια, όταν έχει έναν μικρό μονόλογο η κόρη. Εκεί φαίνεται λίγο η αδυναμία της, με την έννοια ότι αυτή κατηγορεί τον πατέρα της που δεν την άφησε να φύγει με έναν άντρα και ξεσπάει λέγοντας ότι “εγώ τώρα δεν θα ήμουν ζώο, θα είχα το σπίτι μου, το αμάξι μου, όλα τα καλά”. Αυτό είναι μια στιγμή στην παράσταση που και στις πρόβες με δυσκόλεψε, το μελετούσαμε με την Σκότη, και κάθε φορά κάτι άλλο γεννιέται. Δεν την δικαιολογούμε, απλά καταλαβαίνουμε ότι και αυτό το άτομο δεν έχει περάσει όμορφα. Καλώς ή κακώς όλες οι συμπεριφορές από κάτι άλλο γεννιούνται. Τα κακοποιητικά άτομα έχουν επίσης κακοποιηθεί.

 

 

Έχετε λάβει μηνύματα από γυναίκες που έχουν δει την παράσταση;

Είναι πολύ συγκινητικό ότι – εκτός από το γεγονός ότι έχουμε παρατηρήσει ότι πολλές έχουν φύγει, ίσως δεν το άντεξαν, βλέπουμε μεγάλο “μπράβο” που το κάνουμε αυτό και το αντέχουμε. Και από άντρες φυσικά. Και κάποιοι μας λένε και τις ιστορίες τους κάτι που έχει μεγάλο ενδιαφέρον και είναι πολύ όμορφο επίσης, γιατί βλέπουμε ότι αυτός είναι ο ρόλος του θεάτρου: κάτι να πάρεις και να ενεργοποιηθείς και να θες να το μοιραστείς.

 

Μιας και η παράσταση σχετίζεται με την επερχόμενη Ημέρα της Γυναίκας, εσείς έχετε γυναίκες ως πρότυπα;

Μιλάτε με έναν άνθρωπο που κατά κόρον θαυμάζει τις γυναίκες. Δεν θα ήθελα να χαρακτηριστώ ως η “φεμινίστρια” γιατί κι αυτό μπορεί να είναι λίγο τραβηγμένο σε κάποια σημεία. Γενικά θεωρώ τη γυναίκα το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο, την μεγαλύτερη δύναμη που μπορεί να κάνει ταυτόχρονα πράγματα και να διαχειριστεί πολλές καταστάσεις. Γενικά μεγάλωσα σε ένα πολύ υγιές περιβάλλον. Πρώτα απ’ όλα έχω πρότυπο τη γιαγιά μου που τη θαυμάζω πάρα πολύ, άντεξε πολλά και γενικά ήταν πολύ δυνατός άνθρωπος, τη μαμά μου, την αδερφή μου, πολύ κοντινά μου πρόσωπα και φυσικά πολλές γυναίκες ηθοποιούς. Έχουμε πολύ υλικό και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και μέσα σε αυτό βλέπεις και υποκριτικά πόση δύναμη και πόσο μπορεί να εξελιχθεί μια γυναίκα και στην καλλιτεχνική πορεία της. Γιατί έχει πάρα πολλή δύναμη. Στην ουσία ο άντρας έχει μυϊκή επιβολή, σε αυτό διαφέρει από τη γυναίκα. Γι’ αυτό μπορεί να την “κουμαντάρει”.

 

 

Ήδη έχετε μία αξιοσημείωτη πορεία στο θέατρο. Υπάρχει κάτι που δεν έχετε δοκιμάσει μέχρι στιγμής και θα θέλατε;

Ρόλους πιο πολύ μικρή ονειρευόμουν, αλλά σίγουρα υπάρχει μεγάλο ρεπερτόριο και μεγαλώνοντας πάντα μαθαίνεις. Κάνω σταθερά βήματα και επιλέγω τι θέλω να κάνω, γιατί ευτυχώς έχω κι άλλη δουλειά. Οπότε με ενδιαφέρει κυρίως να βλέπω με ποιους ανθρώπους είμαι και συνεργάζομαι, το έργο και το οικονομικό φυσικά που παίζει ρόλο. Γενικά ονειρεύομαι πάντα να βρίσκομαι με ωραίους ανθρώπους και να δουλεύω με άτομα που θέλουν να πουν κάτι παραπάνω από το “εγώ” τους. Γιατί κακά τα ψέματα, οι ηθοποιοί έχουμε το “ψώνιο” μας. Και γι’ αυτό αποφεύγω λίγο και την τηλεόραση. Και λόγω χρόνου φυσικά. Δεν την απορρίπτω, αλλά θέλω να κάνω κάτι που να αξίζει, όπως ήταν ο ρόλος μου στις “Άγριες Μέλισσες”.

 

Και η μουσική παίζει ένα μεγάλο ρόλο στη ζωή σας…

Είχαμε ξεκινήσει με τη Βαλέρια (Δημητριάδου) τη “Valsia” το οποίο έχει παγώσει προς το παρόν, αλλά ελπίζω μελλοντικά να κάνουμε κάτι. Η μουσική είναι μεγάλη μου αγάπη και το όνειρό μου από μικρή. Και τραγουδάω, και κάνω μαθήματα και στις περισσότερες παραστάσεις που έχω παίξει πάντα τραγουδούσα. Βασικά τώρα είναι η μόνη που δεν τραγουδάω και μου λείπει. Ίσως κάνω κάτι σε live, αλλά γενικά μου αρέσει ο συνδυασμός να είναι δηλαδή κάτι μέσα στο θέατρο πάλι.

 

 

Έχετε να κάνετε κάποιο σχόλιο όσον αφορά τις τρέχουσες κινητοποιήσεις για το Προεδρικό Διάταγμα;

Είναι πάρα πολύ θλιβερό. Τελείωσα το Οικονομικό Πανεπιστήμιο στο Πάντειο, πριν μπω στο Εθνικό, και πραγματικά δεν συγκρίνεται το ένα με το άλλο. Είχα φυσικά υπέροχους καθηγητές και διάβαζα πολύ, αλλά η κούραση, οι άνθρωποι που γνώρισα στο Εθνικό είναι άλλο πράγμα. Είχαμε φτύσει αίμα στην κυριολεξία. Και είναι τόσο υποτιμητικό για τη δουλειά μας. Εύχομαι να βρεθεί γρήγορα μια λύση για να καταλάβουν τι εστί ηθοποιός. Και είναι κρίμα που για πρώτη φορά στα χρονικά έχει κλείσει η σχολή του Εθνικού, το Θέατρο, με όλες τις καταλήψεις, που κι αυτό πόσο θα αντέξει. Πρέπει κι αυτό να σταματήσει κάποια στιγμή. Και δεν έρχεται και αποτέλεσμα, είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ντρέπομαι, γιατί σε εμάς γεννήθηκε ο πολιτισμός.

 

Έχετε άλλα μελλοντικά σχέδια;

Προς το παρόν κάτι υπάρχει, αλλά δεν είναι ακόμα σίγουρο, θα δούμε στο μέλλον. Πέρα από αυτό θα συμμετάσχω σε μία νέα ταινία μικρού μήκους με τίτλο “Περί βοτάνων”.