Ελάτε στην παρέα μας

Κεντρικό Θέμα

Που το πάει ο Ερντογάν: Η Χάγη, ο Κεμάλ και το… όνειρο του νέου Οθωμανισμού

Δημοσιεύθηκε

στις

Στα άκρα οδηγούνται οι σχέσεις Αθήνας- Άγκυρας, με τα σενάρια για προσφυγή στη Χάγη να φουντώνουν και τον Ερντογάν να εμφανίζεται ως νέος Κεμάλ και να ονειρεύεται, νέα οθωμανική αυτοκρατορία.

Η στρατηγική της έντασης που ακολουθεί ο Τούρκος Πρόεδρος έναντι της Ελλάδας, εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο, που σχετίζεται με τις νέες ισορροπίες που δημιουργεί ο πλούτος της Ανατολικής Μεσογείου.
Ο Ερντογάν, με όπλο τις μεταναστευτικές ροές και την στρατιωτική δύναμη της χώρας του, επιχειρεί να μπει σφήνα στις εξελίξεις και να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή.
Το αυτί του Τούρκου Προέδρου δεν ίδρωσε, μετά την ηχηρή αποδοκιμασία από την Ευρώπη αλλά  και χώρες όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ, για τη συμφωνία με τη Λιβύη.
Οι απειλές του είναι πλέον καθημερινές και ουκ ολίγες φορές πιάνουν τόπο, κάτι που έγινε σαφές, με την αναδίπλωση του Ντ. Τράμπ στην αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων.
Ο ανοικτός εκβιασμός ότι θα διώξει τις αμερικανικές βάσεις από την Τουρκία, υποχρέωσε τον Αμερικανό Πρόεδρο σε αναδίπλωση, καθώς αγνόησε την ομόφωνη απόφαση της Γερουσίας των ΗΠΑ.
Το γεγονός αυτό, επιβεβαιώνει τη δυναμική που αναπτύσσει το τελευταίο διάστημα, η οποία επαναφέρει με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο, το ερώτημα που το πάει και τι πραγματικά επιδιώκει ο Ερντογάν.

Η φιλοδοξία
Η άποψη που έχει αρχίζει να κερδίζει έδαφος, έχει σχέση με τις προσωπικές του φιλοδοξίες που δεν είναι άλλες από το να αφήσει το αποτύπωμά του στην ιστορία της χώρας. Δεν είναι μάλιστα λίγοι αυτοί που επισημαίνουν ότι πραγματικός του στόχος είναι να ξεπεράσει τον ιδρυτή του νέου τουρκικού κράτους, που είναι ο Κεμάλ Ατατούρκ.
Από τη στιγμή που έκανε πράξη τη μακρόχρονη πολιτική του παρουσία, προχωρά στην επόμενη επιδίωξή του, που έχει σχέση με τη χάραξη μιας νέας εποχής για την Τουρκία.

Στο πλαίσιο αυτό μπορούν να ερμηνευτούν μια σειρά από κινήσεις του, που είναι οι εξής:

  • Εισβολή στη Βόρεια Συρία.
  • Υψηλών τόνων αντιπαράθεση με το Ισραήλ.
  • Ρήξη με τις ΗΠΑ, με την αγορά των ρωσικών S-300
  • Ανοικτή αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο.
  •  Συνεχείς προκλήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ.
  •  Αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης.
  • Μνημόνιο συνεργασίας με τη Λιβύη, που βιώνει τον εμφύλιο και η κυβέρνησή της δεν έχει διεθνή αναγνώριση.

Νέα σύνορα
Τα γεγονότα αυτά, δεν πρέπει να θεωρούνται μεμονωμένα, καθώς είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ο Ταγίπ Ερντογάν, έχει άλλες βλέψεις για τον ίδιο και την Τουρκία.
Η στρατηγική του αποτυπώνεται στη θεωρία της «γαλάζιας πατρίδας»,  που ξεπερνάει τα σύνορα της σημερινής Τουρκίας  και δείχνουν πρόθεση για επέκταση και ηγεμονία.
Όταν οι Τούρκοι στρατηγοί αναφέρονται στο δόγμα της  «Γαλάζιας Πατρίδας», δεν μιλούν πλέον για μια «δίκαιη» επίλυση του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.
Θεωρούν ότι ο διαμοιρασμός της υφαλοκρηπίδας της Αν. Μεσογείου πρέπει να γίνει μόνον μεταξύ των χωρών που έχουν ηπειρωτικές ακτές.
Ισχυρίζονται μάλιστα ότι τα ελληνικά νησιά -στα οποία συμπεριλαμβάνουν και την Κύπρο, Κρήτη, Γαύδο, Κάρπαθο, Ρόδο, Καστελόριζο-, θα πρέπει να περιορισθούν μόνον στα χωρικά τους ύδατα.
Σύμφωνα με τη ρητορική της Άγκυρας, η «γαλάζια πατρίδα» έχει έκταση 462.000 χιλιομέτρων και συνδέεται με τις μεγάλες αδικίες που υπέστη η Τουρκία με τη συμφωνία της Λωζάνης.
Ο Ταγίπ Ερντογάν, αφού φρόντισε να «θάψει» την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, υιοθέτησε τη στρατηγική του πολιτικού Ισλάμ, που δεν έχει τους περιορισμούς του κεμαλισμού.
Στόχος του είναι να κάνει την Τουρκία νέα περιφερειακή υπερδύναμη, όπου ο ίδιος θα έχει το ρόλο του σουλτάνου και θα ορίζει τις εξελίξεις, όπως δηλαδή συνέβαινε στην περίοδο ακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Αδύναμη οικονομία
Η αχίλλειος πτέρνα του Τούρκου Προέδρου είναι η αδύναμη οικονομία της χώρας του, που φάνηκε με την κρίση της λίρας, το οποίο επιχειρεί να αντισταθμίσει με τη στρατιωτική υπεροπλία και το μεταναστευτικό.
Στο πλαίσιο αυτό, επιχειρεί να διαδραματίσει ρόλο στα Βαλκάνια και την Ε.Ε., την Ανατολική Μεσόγειο και την Κεντρική Ασία, όπως δηλαδή θα έκανε ένας σουλτάνος.
Κάποιες φορές εμφανίζεται ως προστάτης των προσφύγων, φτάνοντας στο σημείο να «καρφώσει» την Ελλάδα και άλλες δηλώνει ότι «οι Τούρκοι δεν είμαστε ξένοι, αλλά οικοδεσπότες στην Ευρώπη».

Κοινή προσφυγή
Το ερώτημα που θέτουν πλέον οι περισσότεροι είναι εάν μπορεί να έχει κανείς εμπιστοσύνη στον Ερντογάν, που λειτουργεί ως ταραχοποιός και έχει βαλθεί να γίνει ένας νέος ηγεμόνας.
Η συζήτηση έχει πλέον ανάψει ενώ οργιάζουν οι φήμες για επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και  κοινή προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Ο πολιτικός κόσμος καλείται πλέον να απαντήσει στο ερώτημα τι έχει να κερδίσει η χώρα, με δεδομένο ότι έχει απέναντί της έναν επιθετικό γείτονα που ξέρει από ανατολίτικα παζάρια.
Στο ερώτημα τι θα συμβεί στη χώρα, στην περίπτωση που η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου δικαίωνε κατά 75% την Ελλάδα και κατά 25% την Τουρκία, ασφαλής απάντηση δεν υπάρχει.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι απαιτείται σύμπνοια, ομοψυχία και χάραξη εθνικής στρατηγικής που θα βάζει τέλος σε κατηγορίες περί προδοτών και ξεπουλήματος.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ