“Λόγια και έργα στα πολιτικά μικρομάγαζα”, του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα

Άρθρο του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα, Δικηγόρου και π. Δημάρχου Μεταμόρφωσης στο Χ-τύπο

Μία από τις κακές συνήθειες της ελληνικής κοινωνίας είναι να ωρύεται εναντίον της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας και να καθυβρίζει αυτούς που η ίδια εξέλεξε.

Μερικότερη εκδήλωση της τάσης αυτής είναι η αντίληψη που τείνει να εμπεδωθεί ότι η κριτική, -δημοσιογραφική και άλλη-, πρέπει να στρέφεται αποκλειστικά κατά της εκάστοτε Κυβέρνησης.

Προφανώς, οι Κυβερνήσεις, έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για τα δημόσια πράγματα και ευλόγως τους αναλογεί το μεγαλύτερο και εντονότερο ποσοστό της κριτικής.

Αλλά στο δημοκρατικό σύστημα, εξουσία δεν ασκεί μόνο η Κυβέρνηση. Ασκούν και όλες οι πολιτικά δρώσες δυνάμεις, όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί και προεχόντως όλα τα κόμματα.

Ειδικά, στις προεκλογικές περιόδους, ο δημόσιος λόγος και τα δημόσια ήθη επηρεάζονται καθοριστικά από τις συμπεριφορές και τους τρόπους, αυτών που διεκδικούν τη λαϊκή ψήφο.

****

Στη συγκυρία που βρισκόμαστε, αξίζει μια κριτική ματιά στα κομματικά μικρομάγαζα, τις μεθόδους των ηγετίσκων τους και προπαντός στη χαώδη διάσταση μεταξύ λόγων και πράξεων.

Ο Κυριάκος Βελόπουλος, διακεκριμένος έμπορος χειρογράφων του Ιησού και κηραλοιφών δια «πάσαν νόσον», αυτή την περίοδο εμπορεύεται κυρίως «πατρίδα» και «θρησκεία» με την οκά.

Παράλληλα, φρόντισε να εξασφαλίσει την απόλυτη προσωπική του κυριαρχία στο «μαγαζί» που εμφανίζει ως κόμμα, εκκαθαρίζοντας προκαταβολικά όποιον θα μπορούσε να έχει προσωπική άποψη. Ή -ακόμα χειρότερα- να αμφισβητήσει την … ιδιοκτησία του.

****

Η «ανυπότακτη αριστερή» Ζωή Κωνσταντοπούλου, μάζεψε ό,τι κι όποιον μπορούσε στις εκλογές της 21ης Μαΐου, κάνοντας ειδικό προσκλητήριο ακόμα και σε «ληστές τραπεζών». Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και η σκόνη του χρόνου που σκέπασε τα κωμικοτραγικά καμώματά της το 2015, την έφεραν στα πρόθυρα της Βουλής, που ευτυχώς επέζησε της φρικτής προεδρίας της.

Με τις επαναληπτικές εκλογές και την προδιαγραφόμενη επιστροφή της, φρόντισε να αποκαταστήσει τον καλό της και τους φίλους της, πετώντας στον κάλαθο απορριμάτων τα κορόιδα που πίστευαν αυτά που έλεγε, αγωνίστηκαν και πρώτευσαν σε σταυρούς στις εκλογές του Μαΐου.

Στο προσωπικό της μαγαζί και το υπερτροφικό εγώ της, οι «γλυκούλες» και οι δημοκρατικές ευαισθησίες χωράνε μόνο για όσο (εξ)υπηρετούν την αφέντρα αρχηγό.

****

Στην άλλη άκρη του φάσματος, ίδια αντίληψη, χειρότερες πρακτικές. Το καινοφανές πολιτικό μόρφωμα που αναδείχτηκε στις εκλογές του Μαΐου και ακούει στο όνομα «ΝΙΚΗ», τοποθέτησε επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας τον Γιώργο Μπαϊραμίδη.

Όποιος γνωρίζει την υπέροχη, βαθιά θρησκευόμενη, διακριτική και αξιοπρεπέστατη οικογένεια Αντιγόνης και Γεωργίου Μπαϊραμίδη, με τα 9 παιδιά και τα 73 εγγόνια, δεν μπορούσε να μην εντυπωσιασθεί από την τοποθέτηση. Φαινόταν ως συμβολική και ουσιαστική απόδοση τιμής στους απλούς και σεμνούς ανθρώπους, για την τεράστια προσφορά τους.

Τι κρίμα! Αποδείχθηκε ότι ήταν ευτελής υπολογισμός απόσπασης των δεκάδων οικογενειακών ψήφων, ευτελέστερος των Βελοπουλικών και Κωνσταντοπουλικών μεθοδεύσεων!

Στην προοπτική εισόδου της «ΝΙΚΗΣ» στη Βουλή, ο γενάρχης της υπέροχης οικογένειας, πετάχτηκε στην τελευταία θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας, με την ειρωνεία «τιμητική».

Και ποιος μπήκε επικεφαλής; Συνταξιούχος ανώτατος δικαστικός, που οσμίστηκε ευκαιρία και όρμησε.

Το βιβλικό «άλλος προ εμού καταβαίνει», σε ζωντανή εφαρμογή.

Από ένα σχήμα που παριστάνει ότι έχει διαφορετικό αξιακό σύστημα και Ευαγγελικές αρχές.

Συμπέρασμα: Αγύρτες και τυχάρπαστοι της πολιτικής μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους στην πράξη. Τα λόγια είναι για εύπιστους και αφελείς.