“Η μεγάλη του Τράγκα Σχολή…”, του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα

Άρθρο του Δικηγόρου και πρώην Δημάρχου Μεταμόρφωσης, Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα στο Χ-τύπο

Ο θάνατος του Γ. Τράγκα επιβεβαίωσε τη «μεγάλη Δαρβινική αρχή της Επιβίωσης του Χυδαιότερου» , όπως την αντιλαμβανόταν ο Όσκαρ Ουάιλντ σε σχέση με τη δημοσιογραφία.

Τα όσα αποκαλύπτονται για τον αθέατο – ή μάλλον αποσιωπώμενο – βίο και την πολιτεία του εκλιπόντος, προσφέρονται για πολλά συμπεράσματα, που ξεπερνάνε τα όρια της παθολογικής δημοσιογραφίας και αγγίζουν βαθύτερες κοινωνικές στρεβλώσεις, που ευνοούν τα «άνθη του κακού».

Σ’ ένα δηλητηριασμένο από τον Λαϊκισμό έδαφος, η έκπτωση της δημοσιογραφίας στην εκβιαστική ρυπαρογραφία, τροφοδοτείται απ’ αυτόν, τον ανατροφοδοτεί και τον διογκώνει. Με το αζημίωτο φυσικά και με στυγνό επαγγελματισμό.

Η συνταγή της είναι απλή: δανείζεται τα αναγκαία υλικά από τον διάχυτο Λαϊκισμό και τα αξιοποιεί κατάλληλα προς ίδιον όφελος. Ασύστολη πατριδοκαπηλία, υποδυόμενη τον πατριωτισμό. Υποκριτική συμπόνοια για τους αδύναμους. Θεατρικοί κλαυθμοί και οδυρμοί για την αδικία. Οιμωγές και κατάρες για τους άκαρδους ισχυρούς. Οργή και αποτροπιασμός για τους «διεφθαρμένους» συλλήβδην πολιτικούς. Καταγγελτική υστερία κατά πάντων.

Τα υλικά μέσα αφθονούν: Εφημερίδες – φυλλάδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, κανάλια, ιστοσελίδες και όσα άλλα η τεχνολογία παρέχει.

Οι τεχνικές του επαγγέλματος δοκιμασμένες και οι τρόποι του σίγουροι: Απειλές, εκβιασμοί, διαβολή, σπίλωση, διασυρμός, ηθική εξόντωση, πάντα με το πρόσχημα υπεράσπισης αξιών.

Τα θύματα εύκολα: Ευάλωτοι και μωροφιλόδοξοι πολιτικοί, που υποκύπτουν εύκολα ή πουλάνε την ψυχή τους στον διάβολο, προκειμένου να ανέβουν ή να κρατηθούν.

Επιχειρηματίες που τους βαραίνει κάποια σκιά ή απλώς δεν θέλουν να μπλέξουν και πληρώνουν ανυπόστατα τιμολόγια του εκβιαστή ( προσφιλής μέθοδος).

Αξιωματούχοι, ακόμα και από ιερούς χώρους που τρέμουν μην αποκαλυφθεί κάποιο κρυφό τους αμάρτημα.

Οι οπαδοί, που αυξάνουν τη δύναμη της εκβιαστικής ρυπαρογραφίας, αποκτώνται ακόμα πιο εύκολα: Μια διαβρωμένη από τον λαϊκισμό κοινωνία περιλαμβάνει πολλούς εύπιστους, αφελείς ή αγανακτισμένους, που μετατρέπονται σε υπομόχλιο ισχύος του αγύρτη, νομίζοντας ότι μάχονται για πατρίδα, δικαιοσύνη και όσα ηχηρά παρόμοια ο ίδιος τους υπέβαλε.

Τη συνταγή συμπληρώνει το αξίωμα: Αν δεν διστάζεις σε τίποτα, μπορείς να κερδίσεις τα πάντα.

Με όπλα τον κυνισμό, τη χυδαιότητα, την αναισχυντία και την υποκρισία και καπηλευόμενος έννοιες και αξίες που έχουν περιεχόμενο για τους αφελείς και είναι εργαλείο για τον ξύπνιο, μπορείς να επιτύχεις.

Το επάγγελμα, αν το ασκήσεις επιδέξια προσφέρει πολλά: Δύναμη, εξουσία, επιρροή, οπαδούς, χλιδή και προπαντός πλούτη, αμύθητα πλούτη.

Ο Γ. Τράγκας έδειξε τον δρόμο της επιτυχίας αυτού του είδους. Τα απέκτησε όλα σε βαθμό και ποσότητες που η αποκάλυψή τους προκάλεσε ίλιγγο. Το μόνο που δεν πρόλαβε ήταν να ενσαρκώσει στο κοινοβούλιο τον «Ελεύθερο άνθρωπο», αν και η εξουσία που άσκησε για δεκαετίες ήταν ασύγκριτα ισχυρότερη από μια θέση στη Βουλή.

Η «επιτυχία» του αποτυπώθηκε και σε επιθανάτιες μελαστομίες, που θυμίζουν το « Α, ρε Λαυρέντη» του Μανώλη Αναγνωστάκη.

Αποκλήθηκε «μεγάλος δάσκαλος», και πραγματικά ήταν αλλά σε τι υπέροχη και προσοδοφόρα δράση!

Πίσω από το σκληρό τους πρόσωπο, «κρυβότανε- λέει- μια τρυφερή ψυχή, ψυχή παιδιού» και δεν το είχαμε καταλάβει.

«Είχε ακόμα πολλά να δώσει», άσε και πόσα είχε να πάρει ακόμα.

Και το αποκορύφωμα: «΄Ένας μεγάλος πατριώτης δημοσιογράφος έφυγε από κοντά μας»

Απομένει να δούμε κατά πόσο θα συνεχιστεί το έργο του Μεγάλου Δασκάλου και πατριώτη και κατά πόσο η Σχολή που δημιούργησε, θα συνεχίσει το έργο του.

Ή να ελπίσουμε ότι η αποκάλυψη του πραγματικού έργου του, θα ανακόψει την επικίνδυνα διαβρωτική εξαχρείωση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, στο όνομα των μεγάλων αξιών και για την εξυπηρέτηση των ευτελέστερων και ποταπότερων προσωπικών επιδιώξεων.

Οι πρώτες αντιδράσεις των διωκτικών και Δικαστικών αρχών ενισχύουν αυτή την ελπίδα. Κι αν συνεχίσουν απερίσπαστα, με την επιβαλλόμενη αίσθηση ευθύνης και προσήλωση στο χρέος, χωρίς ενδογενείς δισταγμούς και εξωγενείς επιδράσεις, η απορρύπανση της δημοσιογραφίας θα είναι σημαντική. Ο λαϊκισμός θα δεχτεί ένα πλήγμα. Και το όφελος της κοινωνίας και της χώρας μεγάλο.