“Το χρέος στην μνήμη”, της Ζωής Ράπτη

Άρθρο της Υφυπουργού Υγείας Ζωής Ράπτη στο Χ-τύπο

 

Ο αιώνας που πέρασε από τις μαύρες ημέρες της Μικρασιατικής Καταστροφής δεν άρκεσε για να γιάνει το τραύμα που άνοιξε στις ψυχές των Ελλήνων. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα φανούν αρκετά για να ιαθεί τούτη η πληγή. Κάθε αναπόληση στο μεγαλείο, την πολιτισμική λάμψη και το σφρίγος του μικρασιατικού Ελληνισμού, αναπόφευκτα συνοδεύεται από τις μαύρες αναμνήσεις των ημερών του χαμού.

Μαζί με τα όμορφα που ανακαλούνται από το θησαυροφυλάκιο της Ιστορίας μας έρχεται και η φρίκη της γνώσης της αδυσώπητης σφαγής και των αγριοτήτων των Τούρκων εναντίον των μικρασιατών αδελφών μας.

Το παρελθόν δεν κατακτάται. Είναι μια πτυχή της χρονικής διάστασης που δεν δυνάμεθα να επηρεάσουμε. Μόνο για το παρόν μπορούμε να παλέψουμε αλλά να εργαστούμε και για το μέλλον.

Ωστόσο, το παρελθόν παρόλο που είναι αμετάβλητο μπορεί να μας ευλογήσει με τα διδάγματα της ορθής ερμηνείας του – και η υπόθεση της Μικρασιατικής Καταστροφής, αν την μελετήσουμε συστηματικά και την κατανοήσουμε ενδέχεται να μας βοηθήσει πολύ να αποφύγουμε νέες, εξίσου δυσάρεστες ή ακόμα και χειρότερες περιπέτειες.

Το βασικότερο δίδαγμα από την εθνική περιπέτεια που περάσαμε πριν από 100 χρόνια -και της οποίας πολλές συνέπειες βιώνουμε ακόμα και σήμερα- είναι να είμαστε ενωμένοι.

Ο εθνικός διχασμός, κάτι στο οποίο ρέπουν, δυστυχώς, οι Έλληνες από την αρχαιότητα μέχρι και τώρα, είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σε ανταγωνιστές, αντιπάλους και εχθρούς. Η μεγάλη δυναμικότητα, η ευρηματικότητα και η τόλμη που διαθέτει ο Ελληνισμός, σε περιπτώσεις όπου επικρατεί το διχαστικό πνεύμα γίνονται όπλα που στρέφονται εναντίον του ιδίου του έθνους μας! Δεν πρέπει ποτέ να λησμονήσουμε ότι η Ελλάδα των Βαλκανικών Πολέμων, που μεγάλωσε εν ομονοία ευρισκόμενη, κινδύνευσε με ολοκληρωτικό αφανισμό το 1922 αφού είχε προηγηθεί περίοδος έντονων εσωτερικών πολιτικών συγκρούσεων, η οποία ξεκίνησε το 1915.

Όσα κατορθώσαμε ενωμένοι κοντέψαμε να τα καταστρέψουμε διχασμένοι. Γι’ αυτό, πρέπει πάντοτε να είμαστε ιδιαίτερα καχύποπτοι με τα πρόσωπα και τις πολιτικές που λαϊκίζουν και καλλιεργούν την οξύτητα και τον διχασμό στην κοινωνία μας.

Ακόμα ένα δίδαγμα από την Μικρασιατική Καταστροφή είναι οι απίστευτες δυνατότητες του λαού μας, ο οποίος μπορεί να δημιουργεί χρυσό ακόμα και μέσα από τις στάχτες. Οι Έλληνες της Μικρασίας που ήρθαν ως πρόσφυγες στην πατρίδα, τόνωσαν την κοινωνία, την οικονομία, τον πολιτισμό μας και εμπλούτισαν την πολιτική σκηνή με τις ιδέες, τις προτάσεις και τις πρακτικές τους.

Για όλα τα παραπάνω αλλά και για πολλούς άλλους λόγους είναι απαράγραπτο το χρέος μας στους προγόνους μας, που μάτωσαν, πόνεσαν, ξερριζώθηκαν από τις εστίες τους.

Η μνήμη είναι ζωντανή και οι ελληνικές εστίες ολοζώντανες και ακμάζουσες στις καρδιές μας.