“200 ΧΡΟΝΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ”, του Μιλτιάδη Ι. Καρπέτα

Μεγάλη στιγμή για αυτή τη χώρα! Μεγάλη στιγμή γι’ αυτό το Έθνος! Μεγάλη στιγμή γι’ αυτό το Λαό!
Διακόσια χρόνια μιας περιπετειώδους και επώδυνης πορείας.
Γεμάτης από θριάμβους και καταστροφές.
Γεμάτης από έργα ανθρώπων «μεγάλα και θαυμαστά». Αλλά και από πράξεις ανθρώπινης μικρότητας.

***
Σ’ αυτά τα 200 χρόνια ξεδιπλώθηκαν σ’ όλη τους την έκταση, μέχρι τις πιο ακραίες εκφάνσεις τους, όλες οι αρετές κι’ όλα τα ελαττώματα αυτής της φυλής. Ή, αν προτιμάτε, της ανθρώπινης φύσης, στο συγκεκριμένο ιστορικό τοπίο.
Και θυσίες απαράμιλλες και προδοσίες επαίσχυντες.
Πότε το Χρέος και η Ευθύνη «σηματωρός και κήρυκας» και πότε η ευτέλεια, η δημαγωγία και η χυδαιότητα.
Και άξιοι και ανάξιοι.
Και νηφάλιοι και φανατικοί.
Και Περικλήδες και Αλκιβιάδηδες και Κλέωνες.
Και Λεωνίδες, «ποτέ από το χρέος μη κινούντες» και Εφιάλτες των λίγων αργυρίων.
Και Καποδίστριες που αρνούνται να εγγίσουν «μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα».
Και Οροφέρνηδες που στην εξουσία «χύθηκαν επάνω»,
«για να μαζεύουν αρπακτικά χρυσό και ασήμι
και για να ευφραίνονται και να κομπάζουν».
Και υψηλοφροσύνη και γενναιότητα και φρόνηση και μεγαλοσύνη
Αλλά και χαμέρπεια, μοχθηρία, τύφλωση και εμπάθεια.
Και εξάρσεις και υφέσεις
Και ανατάσεις και ταπεινώσεις.

****
Σ’ αυτή την αδυσώπητη επιμαχία αντιφατικών δυνάμεων, ο απολογισμός είναι θετικός.
Τα 200 χρόνια δραματικής Ιστορικής πορείας, παρ’ όλες τις αδυναμίες, ανέδειξαν τη Νέα Ελλάδα σε χώρα σοβαρή και σπουδαία, που κατάφερε πολλά και απέδειξε ότι άξιζε να δημιουργηθεί.
Το επιβεβαιώνουν:
-Οι Σολωμοί, οι Καβάφηδες, οι Σεφέρηδες, οι Ελύτηδες.
-Οι Παπαδιαμάντηδες, οι Καζαντζάκηδες, οι Καραγάτσηδες, οι Βαλτινοί.
-Οι Παπαρρηγόπουλοι, οι Κανελλόπουλοι, οι Δεσποτόπουλοι, οι Κορδάτοι.
-Οι Καλομοίρηδες, οι Σκαλκώτες, οι Χατζηδάκηδες, οι Θεοδωράκηδες.
-Οι Βρυζάκηδες, οι Λύτρες οι Γκύζηδες, οι Θεόφιλοι.
-Οι Χαλεπάδες, οι Φιλιππότηδες, οι Προσαλέντηδες, οι Παπαγιάννηδες.
-Οι Κλεάνθηδες, οι Καυτατζόγλου, οι Πικιώνηδες, οι Δοξιάδηδες.
-Οι Κακογιάννηδες, οι Γαβράδες, οι Αγγελόπουλοι, οι Κουν.
-Η Κ. Παξινού, Μ. Μερκούρη, η Ειρ. Παππά.
Και γιατί όχι; Οι Ωνάσηδες, οι Νιάρχοι, οι Λιβανοί, οι Λάτσηδες.
Μ’ άλλα λόγια, το επιβεβαιώνει η πλειάδα των αναρίθμητων, επώνυμων κι’ ανώνυμων, δημιουργών ενός θαυμάσιου πολιτισμού, με αυτάρκεια και πληρότητα, που δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τους πολιτισμούς μεγάλων Εθνών με πιο αδιατάρακτη και ευτυχέστερη Ιστορική διαδρομή.

***
Είναι ατυχία που η μεγάλη Επέτειος, δεν μπορεί να γιορταστεί με τη λαμπρότητα που της πρέπει. Αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να αισθανθούμε υπερήφανοι. Γ’ αυτά που πετύχαμε και γι’ αυτό που είμαστε. Ναι, είμαστε ωραίοι σαν Έλληνες.
Με τα λάθη μας και τα πάθη μας. Αλλά και με τις μεγάλες στιγμές μας. Στους αγώνες, στη δημιουργία, στην προκοπή.
Αν μπορούσαμε και να διδαχτούμε από την Ιστορία μας…