“Για το δυστύχημα στα Τέμπη”, της Ζωής Ράπτη

Άρθρο της υφυπουργού υγείας, Ζωής Ράπτη στο Χ-τύπο

Το τραγικό, πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη είναι ένα από τα περιστατικά που κάνουν οτιδήποτε και να ειπωθεί για αυτά να ηχεί κατώτερο των περιστάσεων. Πόσα και ποια λόγια, άραγε, μπορούν να ειπωθούν για να απαλύνουν τον πόνο των ανθρώπων που θρηνούν αγαπημένα τους πρόσωπα ή τραυματίστηκαν στη σύγκρουση των αμαξοστοιχιών;

Η πολιτική τάξη, όμως, και ειδικά οι έχουσες και έχοντες την κυβερνητική ευθύνη δεν πρέπει να σιωπήσουν αλλά να μιλήσουν για να αναφέρουν πράξεις και πρωτοβουλίες για την ενίσχυση όσων υποφέρουν.

Εμάς η πρώτη μας αντίδραση ήταν να έρθουμε αμέσως εδώ, να σταθούμε δίπλα στους συνανθρώπους μας.

Από τις πρώτες πρωινές ώρες, συγκροτήσαμε κλιμάκια επαγγελματιών Ψυχικής Υγείας, αποτελούμενα από ψυχιάτρους, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, και επιχειρούν στα νοσοκομεία διακομιδής των θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος, για την υποστήριξη των τραυματιών και των οικογενειών τους.

Ειδικότερα:

Στα νοσοκομεία υποδοχής τραυματιών της Λάρισας, συγκροτήθηκαν κλιμάκια από την Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας, του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας, καθώς και φορέων Ψυχικής Υγείας Μη Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα, εποπτευόμενων από το Υπουργείο Υγείας, που λειτουργούν στη Θεσσαλία (ΘΕΨΥΠΑ, ΕΠΑΨΥ, Αποστολή, Συνειρμός).

Στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ΑΧΕΠΑ από την Ψυχιατρική Κλινική του Νοσοκομείου

Στο Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Γ. Γεννηματάς» από κλιμάκιο του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης

Οι τραυματίες, που διεκομίσθηκαν στο Γενικό Νοσοκομείο Κατερίνης υποστηρίζονται από τον φορέα ΕΨΥΚΑ.

Επιπλέον, έχει ενεργοποιηθεί η Γραμμή Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης 10306, για την υποστήριξη των οικογενειών των θυμάτων.

Οι σκέψεις μας και οι προσευχές μας είναι με τους συνανθρώπους μας που χάθηκαν, αγνοούνται ή τραυματίστηκαν, και με τις οικογένειες τους.  Είμαστε δίπλα τους, για να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο, όπως θα κάναμε για τις δικές μας οικογένειες, για τα δικά μας παιδιά.

Ο θάνατος τόσων ανθρώπων είναι κάτι που δεν μπορεί να ξεπεραστεί, να λησμονηθεί. Όμως, είναι υποχρέωσή μας να κάνουμε, όσο μπορούμε, καλύτερη τη ζωή εκείνων που μένουν πίσω.