Πάρις Ρούπος: “Η κωμωδία θέλει να την αγαπάς, όχι να τη χρησιμοποιείς για την προσωπική σου ανάδειξη”

Ο Πάρις Ρούπος είναι ένας πολλά υποσχόμενος κωμικός stand-up. Παρά τις δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν τη σήμερον ημέρα στη χώρα όσοι ασχολούνται με το αντικείμενο, τόσο λόγω της δυσκινησίας στην τέχνη που επέφερε η πανδημία, όσο και λόγω των οικονομικών απολαβών, εκείνος δεν πτοείται, όπως μας τονίζει στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.

Με όχημά του την πρόθεση να επιφέρει το γέλιο στο κοινό και αντλώντας τα θέματά του από την πολύβουη καθημερινότητα, από ένα γεμάτο κόσμο λεωφορείο για παράδειγμα, υπογραμμίζει τη σημασία της αποτυχίας και κάνει λόγο για το πόση αξία έχει οι θεατές να ταυτιστούν σε πολλά με τον κωμικό. Κατά αυτόν τον τρόπο, το γέλιο θα ρέει αβίαστα άφθονο.

Σίγουρα κάποιοι τον θυμούνται από το 2014, που κέρδισε το 4ο Φεστιβάλ Stand-Up Comedy, ενώ πολλοί περισσότεροι από το 2020, όταν παρουσίασε την πρώτη του solo παράσταση, “Δουλίτσα να υπάρχει”. Όπως και να ‘χει, έχοντας ξεπεράσει πλέον την απογοήτευση που του δημιούργησε το πρώτο lockdown βάζοντας στον πάγο το “Δουλίτσα να υπάρχει”, και αφού έχει ολοκληρώσει με επιτυχία και τη δεύτερη, το “Όχι μανάδες”, επανέρχεται δριμύτερος γράφοντας το υλικό της τρίτης κατά σειρά παράστασής του. Την ίδια στιγμή, κάνει ενδιάμεσες στάσεις όπως αυτή στο “Φεστιβάλ στη Θάλασσα” του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας, όπου την Τετάρτη 31 Ιουλίου στα Λιπάσματα, παρέα με την Ήρα Κατσούδα και τον Γιάννη Ρούσσο, παρουσίασαν στο κοινό ένα αφιέρωμα stand-up κωμωδίας σε μια συνεργασία που έκανε το κοινό να γελάσει μέχρι δακρύων.

Ποιος είναι, λοιπόν, ο Πάρις Ρούπος; Οι απαντήσεις παρακάτω.

Πώς επιλέξατε να ασχοληθείτε με το stand-up comedy; Τι σας γοητεύει σε αυτό;

Το κλισέ “δεν το επέλεξα, με επέλεξε” ισχύει κάπως και εδώ. Δεν το είχα σκοπό. Ξεκίνησα δειλά-δειλά δοκιμάζοντάς το χωρίς να έχω ιδέα ότι κάποια στιγμή θα γίνει η κύρια ασχολία μου. Νομίζω ότι αυτό που με έλκει είναι η αυτονομία του, το ότι αποτελεί κάτι εντελώς προσωπικό και -μιας και μιλάμε για χιούμορ- υποκειμενικό. Γράφω και παρουσιάζω όλα όσα εμένα πρωτίστως μου φαίνονται αστεία, με την ελπίδα να βρουν ανταπόκριση και στο κοινό. Το άγνωστο του πράγματος, που έγκειται στο ότι κάθε παράσταση δεν θα είναι ποτέ ίδια με την προηγούμενη, του προσδίδει γοητεία.

Ποιο είναι το “μυστικό” ενός πετυχημένου αστείου που θα αποφέρει γέλιο στο κοινό;

Μια βασική συνταγή είναι η ανατροπή. Ξεκινάς λέγοντας κάτι και καταλήγεις σε κάτι τελείως διαφορετικό, και αυτή η έκπληξη προκαλεί το γέλιο, κυρίως όσον αφορά τα πιο μικρά αστεία, τα λεγόμενα “oneliners”. Ένα άλλο βασικό συστατικό πετυχημένης κωμωδίας είναι η ταύτιση, να κάνεις το κοινό να συνδεθεί μαζί σου και με το θέμα το οποίο διακωμωδείς. Να εκφράζεις παρατηρήσεις και καταστάσεις που ίσως έχει σκεφτεί ήδη και ο θεατής. Όταν αυτό συμβεί, είναι σαν τους έχεις πάρει απ’ το χεράκι στον δρόμο με τα γέλια, και μετά από αυτό είναι σταθερά μαζί σου. Δεν υπάρχει επιστροφή.

Τι αποτελεί δική σας πηγή έμπνευσης; Από πού αντλείτε το υλικό σας;

Τίποτα συγκεκριμένο. Μπορεί να είναι από παρατηρήσεις ανθρώπινων συμπεριφορών, από μια προσωπική ταλαιπωρία, μέχρι την απορία του γιατί τρώμε αυγά. Οι κωμικές σκέψεις έρχονται σε ανύποπτες στιγμές μέσα στην ημέρα. Στην τουαλέτα, στο ντους, στα ΜΜΜ, στο πλύσιμο των πιάτων… Ειδικά στο τελευταίο.

Το 2014 ήσασταν ο νικητής του 4ου Φεστιβάλ Stand-Up Comedy. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Είχα πάρει μέρος στο ετήσιο τότε Φεστιβάλ Κωμωδίας, ξεχνώντας τελείως ότι είναι διαγωνιστικό. Πήγα γιατί πήγαμε όλοι όσοι είχαμε ξεκινήσει τότε. Για εμάς ήταν απλά άλλη μία παράσταση, αφού εκείνη την εποχή δεν γίνονταν και τόσες πολλές. Πήρα την ψήφο του κοινού, μάλλον γιατί το να βλέπουν έναν σούπερ αμήχανο τύπο, ο οποίος φαίνεται σαν να βασανίζεται και μόνο που βρίσκεται εκεί, ήταν ήδη πιο αστείο από όλα όσα είχε να πει. Ομολογουμένως, όσο αδιάφορη και να μου φαινόταν η νίκη αυτή τότε, δεν μπορώ να πω ότι δε μου έδωσε ώθηση ώστε να διαπραγματευτώ με τον εαυτό μου την περίπτωση να το συνεχίσω όλο αυτό σε πιο σοβαρή βάση.

Παρουσιάσατε το 2020 την πρώτη σας solo παράσταση, το “Δουλίτσα να υπάρχει”. Πείτε μας δυο λόγια για αυτό.

Η παράσταση αυτή πέρασε από κύματα. Με το που την ολοκλήρωσα μετά από χρόνια και ήμουν έτοιμος να την παρουσιάσω, ήρθε το πρώτο lockdown. Αφού ξεπέρασα την απογοήτευση και τη στενοχώρια, την ξαναέγραψα προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα, έκανα υπομονή και την έβγαλα εκ νέου στο θέατρο, με το πρώτο άνοιγμα στην “κανονικότητα” (όποια και αν ήταν αυτή). Πρόκειται για μια παράσταση που περιείχε υλικό 6 ετών, από τα πρώτα μου δοκιμαστικά αστεία μέχρι τα πιο “ώριμα” (αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο), σε μια μίξη τους εντιταρισμένη με τέτοιον τρόπο ώστε να βγάζουν όλα νόημα. Την έχω στην καρδιά μου, αλλά κοιτάζοντας πίσω, σε αρκετά σημεία μού φαίνεται πλέον κάπως πρωτόλεια. Θα της έκανα, δηλαδή, επιπλέον αλλαγές. Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος πια. Είμαι ήδη στο τέλος της δεύτερης και ετοιμάζω την τρίτη. Θα εξαντλήσω τα δημιουργικά μου άγχη εκεί.

Πώς επηρέασε η πανδημία του Covid-19 τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Όπως τους περισσότερους. Στην αρχή (πέραν της ακύρωσης των παραστάσεων, όπως η προαναφερθείσα) το είδαμε λίγο σαν ένα καλό διάλειμμα, σαν μια μικρή ανάσα από την υπερπληθώρα υποχρεώσεων και την επερχόμενη υπερκόπωση. Βέβαια δεν ήταν για καλό λόγο. Κόσμος πέθαινε. Αλλά και αυτό ακόμα χρονικά τράβηξε πολύ, δηλαδή τα δύο χρόνια ήταν αρκετά. Πέρα από το οικονομικό ζόρι, ήρθε και το δημιουργικό. Πώς να γράψεις αστεία αν δεν έχεις ερεθίσματα; Πρέπει να βρίσκεσαι έξω, ανάμεσα σε κόσμο, και κυρίως, πρέπει να παίζεις ζωντανά και όχι σε κάμερες. Εν τέλει, βρήκαμε ξανά τα πατήματά μας και επανήλθαμε νομίζω στο 100%
Και δριμύτεροι.

Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σας;

Το σημαντικό κομμάτι της δεύτερης σόλο μου παράστασης με τον τίτλο “ΟΧΙ ΜΑΝΑΔΕΣ”, δηλαδή η βιντεοσκόπησή της, έλαβε ήδη χώρα τον περασμένο Απρίλιο. Όποτε ένα από τα σχέδιά μου είναι η κυκλοφορία της πριν τα Χριστούγεννα. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ. Μέχρι να βγει στον αέρα, θα παρουσιαστεί ξανά σε επιλεγμένα μέρη, κυρίως στην επαρχία, σε μικρά τουρ. Ταυτόχρονα, γράφω το υλικό της τρίτης παράστασης, που θα είναι έτοιμη με το νέο έτος.

Τι θα συμβουλεύατε έναν άνθρωπο που θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο του stand-up comedy; Ποιες οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει;

Να μη φοβάται την αποτυχία, γιατί είναι κάτι που αναπόφευκτα θα συμβεί. Δεν αποτελεί κάτι που προσπερνάς αβίαστα, το ξέρω, αλλά η αποτυχία αποτελεί μεγάλο κομμάτι του stand up comedy. Μέσω αυτής αντιλαμβάνεσαι πώς θα κινηθείς στο γράψιμο και το παίξιμο σου ώστε να πετύχεις το γέλιο. Επίσης, πρέπει να βρει μηχανισμούς διαχείρισης του επί σκηνής άγχους, αλλά και καταστάσεων που μπορεί να προκύψουν, εφόσον μιλάμε για ζωντανό θέαμα. Σίγουρα θα συμβούλευα κάποιον να “πονά” την κωμωδία και να δουλεύει πρωτίστως για εκείνη και όχι για την προσωπική του εικόνα ή ανάδειξη. Και τέλος, αν το κάνει γιατί θέλει να βγάλει λεφτά, πραγματικά θα απογοητευτεί. Ας κάνει κάτι άλλο. Απλά δεν ξέρω πια ποιο μπορεί να είναι αυτό.

Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερό σας χρόνο προκειμένου να αποφορτίζεστε;

Να πλένω πιάτα.