Ο Τάκης Βαμβακίδης σε έναν συγκινητικό ρόλο αφοσίωσης πλάι σε έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει το τέρας των εξαρτήσεων

Η Θεατρική Σκηνή παρουσιάζει την παράσταση «Εξαρτάται» από το ομώνυμο βιβλίο της Μαρίας Μαυρικάκη. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Αντώνης Αντωνίου, ενώ τους ρόλους ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Αντώνης Αντωνίου, Νατάσα Ασίκη, Τάκης Βαμβακίδης και Ειρήνη Κονίδου.

Τέσσερα πρόσωπα από το στενό περιβάλλον του Άκη, που από μικρός υπέκυψε σε εθισμούς και εξαρτήσεις, του μιλούν αποδεικνύοντας ότι τον νοιάζονται. Η αδερφή του, ο επιστήθιος φίλος του, η σύντροφός του και ο φίλος του από τον στρατό, ο καθένας με τον δικό του τρόπο προσπαθούν να του προσφέρουν βοήθεια και να τον συνεφέρουν.

Οι ζωές όλων στον περίγυρο του χρήστη επηρεάζονται. Η αγάπη επιμένει, τα όρια ατονούν, η ελπίδα και η απόγνωση εναλλάσσονται όσο η εξάρτηση εξακολουθεί να ταλανίζει τον Άκη.

Ο Τάκης Βαμβακίδης, που ενσαρκώνει τον φίλο του Άκη από τον στρατό, τον Γαρύφαλλο, δίνει αποκλειστική συνέντευξη στον Χτύπο απαντώντας μεταξύ άλλων σε ερωτήσεις όπως κατά πόσο η αγάπη μπορεί να αντέξει μια τέτοια κατάσταση και αν θα μπορούσε να σωθεί κάποιος που δεν βρίσκεται σε θέση να βοηθήσει ο ίδιος τον εαυτό του.

Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Εξαρτάται», σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντωνίου. Ποια είναι η εμπειρία σας μέχρι στιγμής από τις πρόβες και τις παραστάσεις;

Η συγκεκριμένη παράσταση αποτελεί ξεχωριστή στιγμή στη διαδρομή μου ως ηθοποιός, γιατί έχει κοινωνικό πρόσημο, καθώς ασχολείται με την εξάρτηση στις ουσίες. Θέμα της είναι ένα παιδί, ο Άκης, που νικήθηκε μετά από μάχη που έδωσε ο ίδιος (αλλά και οι δικοί του, οι συνεξαρτούμενοι) για να απεξαρτηθεί.

Πείτε μας δυο λόγια για τον ρόλο σας.

Πρόκειται για έναν ρόλο που δέθηκα μαζί του ήδη από τις πρόβες. Ο Γαρύφαλλος, τον οποίο υποδύομαι, είναι στενός φίλος του Άκη. Γνωρίστηκαν στον στρατό και γεννήθηκε μια πολύ δυνατή φιλία μεταξύ τους. Μάλιστα, ο Γαρύφαλλος φιλοξένησε τον Άκη στο χωριό του όσο εκείνος πάλευε με την εξάρτησή του. Θεωρώ πολύ συγκινητικό το ότι οι φιλίες που κάνει κάποιος στον στρατό δεν «σβήνονται» με το πέρασμα του χρόνου. Τον Γαρύφαλλο ο Άκης τον αγάπησε σαν αδερφό του, νιώθω λοιπόν πως παίζω έναν ρόλο που αποτελεί ύμνο στη φιλία και την αλληλεγγύη. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή συγκινούμαι επί της ουσίας, γιατί νιώθω κι εγώ τον Άκη δικό μου άνθρωπο.

 

Πώς έχει διαμορφώσει ή έχει αλλάξει η θεματική του έργου την άποψή σας όσον αφορά τις εξαρτήσεις;

Με έχει επηρεάσει σίγουρα το ζήτημα των εξαρτήσεων, με έχει κάνει πιο ευαίσθητο. Μέσω του σεναρίου αλλά και της συζήτησης με τους θεατές μετά το τέλος κάθε παράστασης, έχω συλλέξει πολλές πολύτιμες πληροφορίες και εικόνες. Οι ηθοποιοί, ακούγοντας τους ανθρώπους αυτούς, παίρνουμε ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Υπάρχουν στο κοινό άτομα που έχουν χάσει δικό τους άνθρωπο από τα ναρκωτικά και τους βλέπουμε να κλαίνε μέσα στην αίθουσα. Έχει τύχει επίσης να βρίσκονται ανάμεσα στους θεατές άνθρωποι που πήραν τον λόγο και είπαν ότι νίκησαν τον αγώνα κατά της εξάρτησης. Όλο αυτό μου έχει δώσει καινούργιες γνώσεις και φιλοσοφία ζωής.

Πιστεύετε πως η αγάπη μπορεί να αντέξει μια τέτοια συνθήκη και να την υπερβεί;

Η αγάπη αυτή είναι ανηφορική. Πρέπει κανείς να διαθέτει μεγάλο κουράγιο όσο ο άνθρωπός του παλεύει με τις ουσίες. Οι συγγενείς και οι γονείς, αν είναι υγιείς σωματικά και ψυχικά, δεν υπάρχει περίπτωση να προχωρήσουν τη ζωή τους χωρίς τον δικό τους άνθρωπο. Ίσα ίσα, θα είναι δίπλα στο εξαρτημένο μέχρι τη «σταύρωσή» του. Αν ο εξαρτημένος σταυρωθεί στον κεντρικό σταυρό, δεξιά και αριστερά του θα βρίσκονται οι γονείς του, και από κάτω θα στέκεται ο πιο καλός του φίλος, ο Γαρύφαλλος στην προκειμένη.

Τι θα συμβουλεύατε έναν αληθινό Άκη;

Θεωρώ πως η συμβουλή δεν θα εισχωρήσει στο μυαλό του εξαρτημένου ανθρώπου. Εγώ προσωπικά θα προσπαθούσα μέρα με τη μέρα να τον «κερδίσω» με τις πράξεις μου και την όλη συμπεριφορά μου, ακόμα και με ένα τράνταγμα από τα μανίκια ή ένα ταρακούνημα από τον γιακά. Το πιο βασικό είναι να του προκαλέσεις συναισθήματα, να έρθει ξανά σε επαφή με τον εαυτό του.

Ποια συναισθήματα κυριαρχούν όταν ενσαρκώνετε τον συγκεκριμένο ρόλο;

Νιώθω συναισθήματα πόνου, πίκρας, οργής για όλο αυτό που συμβαίνει. Οργή αισθάνομαι για τους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για την κυκλοφορία των ναρκωτικών, καθώς και γι΄ αυτούς που τα πουλάνε. Είναι στενάχωρη η έλλειψη παιδείας και προστασίας στην Ελλάδα. Δυστυχώς, τόσο η δική μας κοινωνία όσο και πολλών άλλων κρατών, εξαιτίας της κατάρας του καπιταλισμού είναι επιρρεπείς σε τέτοια φαινόμενα. Θεωρώ πως όλες αυτές οι παθογένειες είναι προϊόντα του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν εκπλήσσομαι δηλαδή για τα αποτελέσματα, που πέραν της εξάρτησης στις ουσίες, είναι και ο τζόγος, τα κοινωνικά εγκλήματα, οι γυναικοκτονίες και πολλά ακόμα.

Τι σας οδήγησε στην απόφαση να γίνετε ηθοποιός;

Όταν ήμουν στο δημοτικό έπαιζα σκετσάκια και έκανα τον κόσμο να γελάει. Έτσι, ο δάσκαλος είπε στη μάνα μου ότι έχω κλίση. Ξεκίνησα να παίζω στην ερασιτεχνική σχολή του Θεσσαλικού θεάτρου και πήρα βραβεία πρώτου ανδρικού ρόλου σε δύο πανελλήνιους διαγωνισμούς. Μετά έπαιζα πλέον στην επαγγελματική σχολή του Θεσσαλικού και φοίτησα στη Δραματική, μέχρι που κατέβηκα στην Αθήνα, όπου βρέθηκα κοντά σε μεγάλα ονόματα και ακολούθησα την πορεία αυτή. Στην ουσία η ζωή το έφερε. Από μικρό παιδί μου άρεσε να λέω ποιήματα, ένιωθα ότι προκαλούσα γέλιο στον κόσμο κι έτσι εν τέλει προέκυψε (γέλια).

Έχετε παίξει και στη σειρά «Κόκκινο Ποτάμι» του Μανούσου Μανουσάκη, που αφορούσε τον ξεριζωμό των Ποντίων. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Ήταν μια πολύ έντονη εμπειρία για μένα, γιατί οι ρίζες μου είναι από τον Πόντο. Συγκεκριμένα, γεννήθηκα στο Βελέσνικον Ελασσόνας από Πόντιους γονείς 2ης γενιάς. Στο «Κόκκινο Ποτάμι» ένιωθα σαν να παίζω τον παππού μου. Δεν ερμήνευα απλά, αλλά βίωνα τον πόνο, τις κακουχίες και τον ξεριζωμό όλων αυτών των ανθρώπων. Είμαι, λοιπόν, ευτυχισμένος που συμμετείχα σε αυτή τη σειρά. Μου δημιουργήθηκαν τόσα συναισθήματα συμμετέχοντας στην παραγωγή, και δημιούργησα επίσης συναισθήματα σε ανθρώπους που είδαν στο πρόσωπό του ρόλου μου τον Πόντιο παππού τους, όπως μου έλεγαν και ακόμα μου λένε. Βέβαια, ο Μανούσος Μανουσάκης έκανε πολύ καλή σκηνοθετική δουλειά. Κατέκτησα ερμηνευτικές και τεχνικές γνώσεις πλάι σ’ αυτόν τον μεγάλο δάσκαλο, και τον ευχαριστώ από καρδιάς, όπως και το OPEN στο οποίο προβλήθηκε η σειρά.

Συμφωνείτε με τη φράση «Εάν εσύ δεν θέλεις να σωθείς, δεν μπορεί να σε σώσει κανείς»;

Η αλήθεια είναι πως, αν κάποιος δεν θέλει να σωθεί, είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να λάβει βοήθεια. Πρέπει να βρεθεί ένα «παραθυράκι» μέσα του για να ρίξουμε τον σπόρο της ελπίδας. Αν είναι άγονο το έδαφος, αν είναι θολωμένο το μυαλό του και ήδη μαυρισμένη η ψυχή του, ώστε να μην μπορεί τίποτα να εισβάλει, θεωρώ αδύνατον να βοηθηθεί ο άνθρωπος αυτός. Πρέπει να δοθεί γιγάντια μάχη για να σπάσει το τείχος προκειμένου να μπορέσει ο εξαρτημένος να ακούσει τη φωνή των γύρω του. Εξαρτάται, βέβαια, και από τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί ο καθένας να βοηθήσει. Μπορεί κάποιος λόγω καλής επικοινωνίας να τα καταφέρνει καλύτερα από κάποιον άλλον, που λόγω έλλειψης του κατάλληλου τρόπου ενδέχεται να μην μπορεί να βρει το μονοπάτι για την ψυχή του εξαρτημένου ανθρώπου που επιδιώκει να βοηθήσει. Αυτός που έχει μπλέξει με τις ουσίες πρέπει να συμπαθήσει, να αγαπήσει τον φίλο του, να μην τον νιώθει σαν χωροφύλακα, γιατί τον κόσμο των ναρκωτικών ο ίδιος τον βιώνει ως κάτι ευχάριστο, περνάει ωραία. Παρόλα αυτά, η στιγμιαία αυτή απόλαυση καταστρέφει την υγεία του και έχει το σκληρό αντίτιμο του θανάτου. Δεν αξίζει ούτε γραμμάριο τέτοιας «ευχαρίστησης» να δοκιμάσει κανείς.

Τι μήνυμα θα επιθυμούσατε να αποκομίσουν οι θεατές της παράστασης;

Υπάρχει πάντα ελπίδα. Όπως είχε πει και ο Τσε Γκεβάρα, “hasta la Victoria siempre”, μέχρι την τελική νίκη δηλαδή. Μέχρι να αξιοποιήσουμε και την τελευταία σταγόνα ελπίδας, μέχρι να κερδίσουμε το ματς στο 98’.