Ο Δημήτρης Γκουτζαμάνης στο Χ-τύπο: “Κάθε άνθρωπος οφείλει στη ζωή του να είναι καλλιτέχνης”

Διαφορετική τροπή σε ένα από τα πιο κλασικά έργα της ιστορίας δίνει μέσα από τη σκηνοθετική του ματιά ο Δημήτρης Γκουτζαμάνης.

«Η τραγική ιστορία των Μακμπέθ», παρουσιάζεται από Παρασκευή 26 Μαΐου έως Κυριακή 11 Ιουνίου 2023 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης για 9 μόνο παραστάσεις, σε μετάφραση από το πρωτότυπο και διασκευή για δύο πρόσωπα από τον αγαπημένο ηθοποιό, και αναμένεται να δώσει μια πιο σύγχρονη οπτική στην ψυχοσύνθεση των ηρώων του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.

Ο ίδιος όντας ένας από τους πιο ταλαντούχους εκπροσώπους της νέας γενιάς ηθοποιών μας μιλά για το νέο αυτό εγχείρημα σε μια απολαυστική συνέντευξη, ενώ μεταξύ άλλων αναφέρεται στην επιτυχία της παράστασης “Κάθε πέρσι και του χρόνου” στην οποία συμμετείχε, στην πρώτη του δουλειά στο θέατρο, αλλά και στο “χρέος” που οφείλει να υπηρετεί κάθε ηθοποιός.

Πρόσφατα ολοκληρώσατε τις παραστάσεις με το έργο “Κάθε πέρσι και του χρόνου”. Τι γεύση σας άφησε η συνεργασία αυτή;

Το “Κάθε πέρσι και του χρόνου” ήταν μια δουλειά στην οποία συνεργάστηκα με ανθρώπους με τους οποίους δεν είχα ξαναδουλέψει όπως η Βάσω Γουλιελμάκη, η Άννα Κουρή, ο Θάνος Καληώρας, ο Δημήτρης Μαζιώτης, η Ιωάννα Πηλιχού, αλλά και ο σκηνοθέτης ο Γιάννης Διαμαντόπουλος και ήταν μια πολύ ωραία συνάντηση. Είναι μια κωμωδία η οποία αφορά ουσιαστικά την αποδόμηση της αστικής τάξης και δείχνει πως οι άνθρωποι όταν δεν έχουν χρήματα και είναι “υπό” παλεύουν να ανέβουν, και από την άλλη πως οι πιο καταξιωμένοι εφησυχάζονται σε αυτό. Πήγε όμορφα και γενικά είχαμε κόσμο στο θέατρο που γελούσε.

Βρήκατε κάποιο κομμάτι του εαυτού σας στο ρόλο;

Σε κάθε δουλειά μπαίνεις σε μια διαδικασία να αναζητήσεις δικά σου στοιχεία και πώς αυτά μεταφέρονται σε κάτι άλλο. Γιατί κανένας ρόλο δεν είμαστε εμείς και παράλληλα κάθε ρόλος είμαστε εμείς. Αυτή η επιθυμία της φιλοδοξίας, του να πας μπροστά, ότι είσαι νέος και πρέπει να αποδείξεις πράγματα, αυτό είναι κάτι το οποίο το είχα περάσει και ίσως και ακόμα να το περνάω. Όλοι οι νέοι προσπαθούμε να αποδείξουμε την αξία μας και να διεκδικήσουμε τη θέση μας στο χώρο.

Η υποκριτική ήταν κάτι που είχατε πάντα μέσα σας;

Ηθοποιός ήθελα να γίνω από μικρό παιδί. Και όταν ήταν να δώσω Πανελλήνιες δήλωσα πάλι ότι αυτό θέλω να ακολουθήσω, αλλά είπαμε με τους γονείς μου να πάρω πρώτα ένα πτυχίο και να το κάνω παράλληλα. Πέρασα Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης, πήγα κανονικά και γενικά μου άρεσαν οι σπουδές μου. Τελείωσα έκανα μεταπτυχιακό πάνω στα θεατρο-παιδαγωγικά, αλλά ήταν κάτι μου με “έτρωγε” μέσα μου και μου έλεγε ότι ήθελα να ακολουθήσω μια άλλη πορεία. Δεν με έβλεπα μεγαλώνοντας δημόσιο υπάλληλο σε μια τάξη.

Θυμάστε την πρώτη σας δουλειά σαν ηθοποιός;

Με το που τελείωσα τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου, δούλεψα στο Κρατικό, με έναν σκηνοθέτη που ήταν και δάσκαλός μου, τον Γιάννη Παρασκευόπουλο σε ένα έργο που είχε πάει πάρα πολύ καλά, το “Ο Υμπύ βασιλιάς”, που ήταν και ωραία παράσταση και με ωραίους συναδέλφους και το είχα χαρεί πάρα πολύ.

Ποιο συστατικό κάνει μια δουλειά απολαυστική για σας;

Μια δουλειά μπορεί να είναι απολαυστική για τον ηθοποιό, αλλά να μην είναι απολαυστική για το κοινό. Όπως και το αντίθετο. Μπορεί ένας ηθοποιός να μην απολαμβάνει είτε τη συνεργασία, είτε την όλη διαδικασία του ρόλου, αλλά να έχει απήχηση στον κόσμο. Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις να κάνεις με ένα δύσκολο έργο που μπορεί να σε ζορίζει προσωπικά, αλλά να αρέσει στον κόσμο, η ψυχική ανταμοιβή που παίρνεις είναι τεράστια.

Πιστεύετε ότι ο ηθοποιός έχει ένα “χρέος” παραπάνω από το να ψυχαγωγήσει;

Ξεκάθαρα. Θεωρώ ότι ο ηθοποιός οφείλει να είναι καλλιτέχνης, και όλοι οι άνθρωποι στη ζωή τους οφείλουν να είναι καλλιτέχνες. Για μένα καλλιτέχνης είναι να είσαι γενναιόδωρος απέναντι στους γύρω σου. Εμάς η δουλειά μας είναι η προσφορά μας στο διπλανό μας και επειδή πληρωνόμαστε για αυτό, θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει αυτή η αγάπη και φροντίδα. Ναι είναι ωραίο να προκαλέσεις γέλιο, συγκίνηση, αλλά όλα αυτά θεωρώ ότι πρέπει να έχουν και ένα επόμενο επίπεδο και μεθεπόμενο κ.λπ., πιο υπαρξιακό, πιο ουσιαστικό, που να βάζει τους ανθρώπους να σκεφτούν πάνω στο τι συμβαίνει. Αλλιώς είμαστε μια παρέα και λέμε ανέκδοτα. Για παράδειγμα όταν εγώ σκηνοθετώ, με ενδιαφέρει να χωρίζω τις παραστάσεις μου σε 3 βασικά επίπεδα. Το 1ο είναι να περάσει καλά ο θεατής και να ψυχαγωγηθεί, το 2ο είναι το τι έχει να πει το έργο και το 3ο αφορά το γιατί έχω επιλέξει εγώ να ανεβάσω αυτό το έργο σήμερα στον σημερινό θεατή, το οποίο είναι και πιο υπαρξιακό και δεν σημαίνει ότι θα επικοινωνηθεί σε όλους τους θεατές.

Πώς εφαρμόζεται αυτό στην νέα παράσταση που ανεβάζετε με τίτλο “Η Τραγική Ιστορία των Μακμπέθ”;

Σε αυτή την περίπτωση θέλω να δω τη σχέση του εξουσιαστή με τον εξουσιαζόμενο. Το 2ο επίπεδο που αναφέραμε είναι όντως ότι για να αποκτήσεις την εξουσία, καταστρέφεσαι. Λόγω της ματαιοδοξίας διαπράττεις ύβρη, και εν τέλει “όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα”. Αυτή είναι η ουσία του έργου.

Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια παραπάνω για την παράσταση και τους συντελεστές;

Το έργο είναι “παιδί” της καραντίνας, καθώς τη μετάφραση και τη διασκευή από το πρωτότυπο την έκανα εκείνη την περίοδο. Έκανα μια διασκευή που ουσιαστικά βλέπεις όλο το έργο του Μακμπέθ του Σαίξπηρ, μέσα από τα μάτια του Μακμπέθ και της Λαίδη Μακμπέθ. Τους βλέπουμε τη στιγμή πριν πεθάνουν να αναλογίζονται τη ζωή τους και πώς έφτασαν σε αυτό το σημείο. Όλο το έργο βασίζεται σε αυτούς τους δύο ήρωες και εξ ου και ο τίτλος. Ο Σαίξπηρ είχε δώσει στο έργο του τον τίτλο “Μακμπέθ: Η τραγωδία της εξουσίας” ή “Η τραγική ιστορία του Μακμπέθ”, εγώ το ονόμασα “Η τραγική ιστορία των Μακμπέθ”. Συμπρωταγωνιστούν σε διπλή διανομή η Ναταλία Κηρύκου και η Κρίστυ Παπαδοπούλου. Είναι και οι δύο πολύ καλές ηθοποιοί, με χρόνια εμπειρίας, και υπάρχει μια πολύ ωραία συνεργασία.

Το ότι στην ιστορία πρωταγωνιστούν ένας άντρας και μία γυναίκα επηρεάζει το έργο, υπάρχει κάποια διαφοροποίηση ως προς αυτό;

Ένα στοιχείο που έχει ενδιαφέρον σε σχέση με τα φύλα στο έργο αυτό, είναι ότι ο Μακμπέθ έχει αρκετά θηλυκά στοιχεία, και η Λαίδη αρκετά αρσενικά, σύμφωνα βέβαια με την στερεοτυπική έννοια. Αυτό αυτόματα οδηγεί σε μια πιο σύγχρονη αντιμετώπιση σε σχέση με τα φύλα. Πλέον η κοινωνική κατασκευή του φύλου όπως την έχουμε στο μυαλό μας ως “‘άντρας και γυναίκα” αρχίζει και “θολώνει”. Το 2023 σημασία έχει ο άνθρωπος, ο οποίος αυτοπροσδιορίζει το φύλο του, και ένα τέτοιο ψήγμα υπάρχει και μέσα στο έργο του Σαίξπηρ.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Η τραγική ιστορία των Μακμπέθ

Δράμα

Διάρκεια: 80 λεπτά

Συντελεστές:

Συγγραφέας: Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Μετάφραση – διασκευή από το πρωτότυπο: Δημήτρης Γκουτζαμάνης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γκουτζαμάνης

Σκηνική επιμέλεια: Κρίστη Παπαδοπούλου

Πρωτότυπη μουσική: Άλκης Κυρτσόγλου

Σκηνογραφία: οι γλύπτες Ανδρέας Καλακαλλάς, Στέλιος Παναγιωτόπουλος

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Κοστούμια: 509 iolandi

Βοηθός σκηνοθέτη: Γιοβάννα Μακκά

Φιλική συμμετοχή: Αγγελίνα Δημοπούλου, Ελένη Ζαραφίδου, Νίκος Νικολαΐδης, Ορέστης Τζιόβας, Σόλων Τσούνης

Φωτογραφίες – Προβολές – Γραφιστικός σχεδιασμός: Γιάννης Τόμτσης

Επικοινωνία- Δημόσιες σχέσεις: Ράνια Παπαδοπούλου

Παραγωγή: 3rd person theatre Group

Ερμηνεία:

Δημήτρης Γκουτζαμάνης (Μακμπέθ),

Ναταλία Κηρύκου, Κρίστη Παπαδοπούλου (Λαίδη Μακμπέθ – διπλή διανομή)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Παρασκευή – Σάββατο στις 21:30

Κυριακή στις 20:00

για 9 μόνο παραστάσεις

Διάρκεια παραστάσεων:

Παρασκευή 26 Μαΐου – Κυριακή 11 Ιουνίου 2023

Πρεμιέρα: Παρασκευή 26 Μαΐου 2023

Εισιτήρια:

Τιμές εισιτηρίων: 12€ (κανονικό), 10€ (μειωμένο), 5€ (ατέλειες ΣΕΗ)

Αγορά εισιτηρίων:

ΤΑΜΕΙΑ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

– τηλ. 2103418550
(μόνο με ηλεκτρονική πληρωμή)

TICKET SERVICES
– εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39, Στοά Πεσμαζόγλου
– τηλεφωνικά: 2107234567
– online: www.ticketservices.gr

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Πειραιώς 206, (Ύψος Χαμοστέρνας) Ταύρος, Τ.Κ. 177 78

Τηλ.: +30 210 341 8550