Η Ναταλία – Άννα Βασιλέκα στο Χ-τύπο: “Είναι άπειρες οι ιστορίες των ανθρώπων που τους χώρισε ο πόλεμος”

Μια επίκαιρη ιστορία αγάπης έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα

Μια ιδιαίτερη ιστορία αγάπης με επίκεντρο τον πόλεμο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα για τέσσερις μοναδικές παραστάσεις στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στις 10,11,12 και 13 Νοεμβρίου. Η Ναταλία – Άννα Βασιλέκα και ο Παύλος Σταυρόπουλος μεταμορφώνονται σε “Βάιολετ” και “Λέοναρντ” στο “Μια μέρα όταν ήμασταν νέοι” του Nick Payne, σε σκηνοθεσία και μετάφραση Λεωνίδα Παπαδόπουλου, ένα έργο που ανέβηκε σε πανελλήνια πρώτη τον Φεβρουάριο σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.

Η κα Βασιλέκα μας δίνει μια πρώτη γεύση από όσα θα δούμε επί σκηνής αποκαλύπτοντας παράλληλα τη μεγάλη προετοιμασία που χρειάστηκε για να ανέβει η παράσταση, ενώ τονίζει τη σημασία της “πολιτιστικής ανταλλαγής” μεταξύ των πόλεων σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

 

Αρχικά για να σας γνωρίσουμε καλύτερα εμείς και οι αναγνώστες μας, θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για το πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με την υποκριτική;

Με το θέατρο – εκτός από το ότι με πήγαιναν οι γονείς μου μικρή, η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή ήταν στο Γυμνάσιο, στην ομάδα του σχολείου. Αμέσως είπα ότι θα ήθελα να το σπουδάσω αυτό, και μόλις τελείωσα το Λύκειο μπήκα στη δραματική σχολή του Ροντίδη στη Θεσσαλονίκη όπου και τελείωσα, όπως τελείωσα και τη Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Έκανα και μαθήματα μελοδραματικής – όπερας στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης, και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι…

 

Πώς προέκυψε η συνεργασία για την παράσταση;

Εμείς έχουμε μία ομάδα την Kouinta Theatre Productions η οποία έχει την έδρα της στην Καβάλα και στην ουσία αυτό που πιστεύουμε είναι ότι ο πολιτισμός δεν είναι ανάγκη να είναι επικεντρωμένος στην Αθήνα και κατ’ επέκταση στη Θεσσαλονίκη, και ότι μπορούν να γίνονται ωραία πράγματα και στις υπόλοιπες πόλεις. Αυτός είναι ο στόχος μας. Δημιουργούμε στην Καβάλα και αυτές οι δουλειές μας αρέσει να ταξιδεύουν. Είμαστε πολύ ανοιχτοί σε αυτό. Με το σκηνοθέτη μας το Λεωνίδα Παπαδόπουλο, γνωριζόταν ο συνάδελφός μου ο Παύλος Σταυρόπουλος, και ήρθαμε σε μια επαφή, ταιριάξαμε και θελήσαμε πολύ να συνεργαστούμε. Μας πρότεινε αυτό το έργο, το οποίο έφερε από την Αγγλία και έκανε τη μετάφραση και είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται στην Ελλάδα.

 

 

Πώς ξεχωρίζει από άλλες ιστορίες αγάπης που γνωρίζουμε;

Το επίκεντρο είναι ο πόλεμος και πώς επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Συγκεκριμένα αναφέρεται στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και δείχνει ένα νεαρό ζευγάρι που ερωτεύεται όταν είναι 17 χρονών η Βάιολετ και 18 ο Λέοναρντ. Αυτός φεύγει για τον πόλεμο και δείχνει πώς αυτό επηρεάζει τη ζωή τους. Θα δούμε τους ήρωες να βρίσκονται ξανά το 1963 και μετά το 2002. Δηλαδή στην ουσία τους βλέπουμε σε 3 φάσεις της ζωής τους και πώς αυτή η σχέση εξελίχθηκε μέσα από τον πόλεμο, ο οποίος τους χώρισε; Μετά τους ξαναένωσε; Θα δείτε!

 

Ήταν εύκολο να συνδεθείτε με το ρόλο σας;

Χρειάστηκε μια αρκετά μεγάλη έρευνα και μελέτη τόσο για την εποχή, όσο και για τη χώρα, γιατί το έργο αναφέρεται στην Αγγλία και η πόλη που ζουν οι ήρωες είναι το Μπαθ. Πρόκειται για μια μικρή πόλη, περίπου 2-3 ώρες από το Λονδίνο. Το κείμενο όταν το βλέπει κάποιος φαίνεται “καθημερινό” με την έννοια ότι μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά ο συγγραφέας με έναν ευθύ τρόπο δίνει ένα πολύ μεγάλο ιστορικό υπόβαθρο. Έγινε μια πολύ μεγάλη ιστορική μελέτη με την καθοδήγηση του Λεωνίδα προκειμένου να μπούμε μέσα στη ζωή αυτών των ανθρώπων. Και μέσα από την έρευνα που κάναμε είδαμε ότι όπως είναι φυσιολογικό, είναι άπειρες οι ιστορίες των ανθρώπων που τους χώρισε ο πόλεμος, κάποιοι ξαναβρέθηκαν μετά από χρόνια και άλλοι δεν βρέθηκαν ποτέ. Είναι ένα θέμα το οποίο είναι μακριά από εμάς αυτή τη στιγμή γιατί δεν έχουμε ζήσει κάτι τέτοιο, αλλά είδαμε το πόσο σημαντικό θέμα είναι, και επειδή οι πόλεμοι δεν σταματάνε ποτέ, είναι πάντοτε επίκαιρο.

 

 

Με τον κ. Σταυρόπουλο πώς είναι η χημεία στη σκηνή;

Όπως ανέφερα, με τον Παύλο είμαστε συνάδελφοι και γνωριζόμαστε 10 χρόνια. Είναι η δεύτερη φορά που συνεργαζόμαστε σε θεατρικό έργο και συναντιόμαστε πάνω στη σκηνή μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια, και λόγω της σχέσης που έχουμε ήταν πολύ όμορφη η συνεργασία και ήταν πολύ ωραία και αυτή η συνάντηση με τον Λεωνίδα.

 

Ασχολείστε και με τη διδασκαλία…

Το 2011 κάναμε ένα θεατρικό εργαστήρι στην Καβάλα που απευθύνεται σε παιδιά, ενήλικες και εφήβους. Κάνουμε θεατρική αγωγή, αλλά πρέπει να πω ότι μεγάλη μας αγάπη είναι η υποκριτική, οπότε μετά το κομμάτι του εργαστηρίου περάσαμε και στο κομμάτι των θεατρικών παραγωγών. Η πρώτη μας δουλειά ήταν ο “Κρητικός” του Διονυσίου Σολωμού που ανέβηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Φιλίππων, και αυτή τώρα είναι η δεύτερη. Επίσης φέτος φτιάξαμε ένα δικό μας χώρο – θέατρο στην Καβάλα το Kouinta Pocket Theatre, που είναι και η πρώτη ιδιωτική σκηνή στην πόλη. Είναι ένα μικρό θέατρο, πολύ ζεστό και πολύ ιδιαίτερο.

 

 

Είναι ευνοϊκές οι συνθήκες στο να κυλήσει ένα τέτοιο εγχείρημα;

Τα πράγματα γενικά στο θέατρο είναι δύσκολα. Θέλει να έχεις πολλή υπομονή, γερό στομάχι, να αντέχεις και να είσαι αποφασισμένος ότι θέλεις να κάνεις αυτό το πράγμα.

 

Έχετε πρότυπα στη δουλειά σας;

Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιον συγκεκριμένο ηθοποιό, γιατί έχω θαυμάσει άπειρες φορές και Έλληνες συναδέλφους και στο εξωτερικό, οπότε αν πω κάποιο συγκεκριμένο όνομα θα είναι άδικο για κάποιον άλλο. Παίρνεις και σαν ηθοποιός και σαν θεατής πολύ όμορφα πράγματα όταν βλέπεις τους συναδέλφους σου να κάνουν μια όμορφη δουλειά. Σίγουρα μια ηθοποιός που θαυμάζω τρομερά από το εξωτερικό είναι η Μέριλ Στριπ, καθώς έχει και μια τεράστια γκάμα ρόλων, και ο Θεόδωρος Τερζόπουλος ο σκηνοθέτης, τον οποίο θαυμάζω για την πορεία του, τον τρόπο που “έχτισε” τη δουλειά του, για τη μέθοδο υποκριτικής του που διδάσκεται στα Πανεπιστήμια και γενικά τις απόψεις που έχει πάνω στην εκπαίδευση του θεάτρου και της υποκριτικής.

 

 

 

Πού ονειρεύεστε να φτάσετε;

Αυτό δεν το σκέφτομαι. Όπως ανέφερα, είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα που αποφεύγω να κάνω μακροπρόθεσμα όνειρα. Πάω ένα βήμα τη φορά. Ότι ας πούμε έγινε ένας χώρος θεατρικός που είναι δικός μου, στην πόλη μου είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό βήμα για μένα. Γενικά μπορώ να πω ότι μου αρέσει αυτή τη πολιτιστική ανταλλαγή που συμβαίνει και με χαροποιεί. Τα όνειρα εννοείται δεν σταματάνε και κάθε φορά προσπαθώ να απολαμβάνω τη δουλειά που κάνω. Έχω στόχο να κάνω όμορφες δουλειές, να συνεργάζομαι με ωραίους ανθρώπους, αυτό για αρχή.

 

Πληροφορίες για την παράσταση

Συντελεστές

Συγγραφέας: Nick Payne
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος
Σκηνικά: Michelangelo Bevilacqua
Κοστούμια: Δομνίκη Βασιαγεώργη
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Μουσική Επιμέλεια: Λιάνα Τζερεφού
Φωτογραφίες: Μαρία Τσακίρη
Κατασκευή Σκηνικών: Γιώργος Μαστοράκης, Γιάννης Σταυρίδης
Ηθοποιοί: Παύλος Σταυρόπουλος, Ναταλία-Άννα Βασιλέκα

Επικοινωνία και προβολή παράστασης: Νταίζη Λεμπέση, τηλέφωνο επικοινωνίας 6908502631, email [email protected]

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 10,11,12 και 13 Νοεμβρίου στις 21:30

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Ειδικά διαμορφωμένος υπόγειος χώρος

 

Tιμές εισιτηρίων:

12 Ευρώ, 10 Ευρώ Μειωμένο, 5 Ευρώ κάτοχοι κάρτας ΣΕΗ, σπουδαστές δραματικών σχολών, κάρτα συλλόγου θεατρολόγων.

 

Προπώληση εισιτηρίων :

 

1. Στα ταμεία του Ιδρύματος από Δευτέρα έως Παρασκευή και ώρες 11:00 – 14:00
2. Στα ταμεία του Ιδρύματος μία ώρα πριν την προκαθορισμένη ώρα έναρξης
3. Με χρέωση πιστωτικής κάρτας μέσω του ιστότοπου του Ιδρύματος στη διεύθυνση www.mcf.gr
4. Από το δίκτυο της εταιρίας ticketservices.gr