Η Μαρία Λώλα για το «Τι είδε ο γιος της καθαρίστριας;»: Ένα έργο για την απληστία, τις ηθικές αξίες και τον ανθρώπινο παραλογισμό

Αυτή η συνέντευξη της Μαρίας Λώλα μας δίνει μια μοναδική ματιά στην ερμηνεία της στο έργο «Τι είδε ο γιος της καθαρίστριας;», του Γιάννη Σολδάτου, σε σκηνοθεσία Άγγελου Δεληκάρη, που ανεβαίνει για 2η χρονιά στο Θέατρο Noūs.

Μέσα από τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μοιράζεται, η Μαρία αναδεικνύει τον ανθρώπινο παραλογισμό, τις αντιφάσεις που υπάρχουν σε κάθε κοινωνία και τη σημασία της ηθικής. Εστιάζει στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο ρόλος της, αλλά και στο πώς η κωμωδία συνυπάρχει με το δράμα, προσφέροντας στους θεατές μια γροθιά στο στομάχι, αλλά και γέλιο.

Πώς θα περιγράφατε τη δυναμική που αναπτύσσεται ανάμεσα στους χαρακτήρες μέσα στο δωμάτιο; Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζουν και τι σας ενθουσιάζει σε αυτές τις συγκρούσεις;
Η κατάσταση που βλέπουμε στο δωμάτιο αφορά ένα φετιχιστικό παιχνίδι ρόλων, με «ιδιαίτερα» παιχνίδια εξουσίας αλλά και ένα είδος σαδιστικής ρουτίνας που επαναλαμβάνεται. Η βασική πρόκληση των χαρακτήρων είναι η σιωπηρή αποδοχή του εκάστοτε «ρόλου» που έχουν αναλάβει και η αποπεράτωση των «εντολών» που έχουν δοθεί σε αυτό το φαύλο παιχνίδι που έχει στηθεί. Σαν ηθοποιός με ενθουσιάζει η εναλλαγή των συναισθημάτων και του ύφους που έχει δοθεί από τον σκηνοθέτη μας για να υπηρετήσουμε το «παράλογο» της όλης συνθήκης μεταξύ κωμωδίας και ρεαλισμού.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο προσωπικό στοίχημα που θέσατε για το ρόλο σας; Υπήρξε κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας που σας δυσκόλεψε ιδιαίτερα;
Το μεγαλύτερο στοίχημα που έθεσα για τον ρόλο είναι ο αυθορμητισμός και οι αντιδράσεις που γεννιούνται ανάλογα με την κατάσταση που βιώνει μέσα από το πρίσμα της αθωότητας και της λαϊκότητας της, θα έλεγε κανείς. Με δυσκόλεψε η έλλειψη πρωτοβουλίας και η απλοϊκή σκέψη της καθώς είναι κάτι εντελώς αντίθετο από τον χαρακτήρα μου.

Η παράσταση φέρει τον τίτλο “Μαύρη κωμωδία” — πώς το στοιχείο της κωμωδίας εντάσσεται στη δραματική πλοκή και πώς προσεγγίσατε την ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό;
Σαν ηθοποιός με ενθουσιάζει η εναλλαγή των συναισθημάτων και του ύφους που έχει δοθεί από τον σκηνοθέτη μας για να υπηρετήσουμε το «παράλογο» της όλης συνθήκης μεταξύ κωμωδίας και ρεαλισμού. Όπως και στην ζωή μας καθημερινά βιώνουμε κωμικοτραγικές καταστάσεις, έτσι και εδώ αφήνουμε το κείμενο και την συνθήκη να μας φέρει το πλαίσιο και να μας «παρασύρει» συναισθηματικά στον παραλογισμό του καπιταλισμού, που όπως μας δίνει και το έργο του κυρίου Σολδάτου, είναι καθημερινός και μπορεί να τον βλέπουμε αλλά κάνουμε τα στραβά μάτια αλλά ίσως η δίκη επέλθει όταν το γέλιο φτάσει στην κορύφωση του !

Ο τίτλος της παράστασης και η αφηγηματική της υπόθεση δίνουν μία αίσθηση μυστηρίου και έντασης. Υπήρξε κάποια σκηνή ή στιγμή στις πρόβες που νιώσατε πραγματικά την αίσθηση του “θρίλερ”;
Υπάρχουν αρκετές στιγμές που υφέρπει ο φόβος, ωστόσο από τις πιο δυνατές στιγμές είναι ένας φόνος που ο ρόλος μου βλέπει κατάματα , αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω περαιτέρω γιατί μετά δεν θα έρθετε να μάθετε «τι είδε ο γιος της καθαρίστριας»…

Υπάρχει κάποιο μήνυμα ή προβληματισμός που θέλετε να μεταδώσετε στο κοινό μέσα από τον ρόλο σας; Πώς πιστεύετε ότι μπορεί να συνδεθεί το κοινό με την ιστορία και τα θέματα που παρουσιάζονται;
Ο προβληματισμός που προκύπτει είναι ότι στην σύγχρονη κοινωνία παρά πλανόμαστε από πλασματικές ανάγκες και ξεχνάμε τις βασικές αξίες για να αποκτήσουμε χρήμα. Σίγουρα μπορεί να υπάρξει ταύτιση στις σχέσεις του εντολέα – εντολοδόχου που όλοι βρισκόμαστε καθημερινά αλλά και στο κόστος που έχουν οι αποφάσεις μας.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Άγγελο Δεληκάρη ως σκηνοθέτη; Τι προσέφερε στη σκηνοθετική προσέγγιση του έργου;
Ο Άγγελος σου δίνει την ελευθερία να εκφράσεις τα κομμάτια της προσωπικότητας σου που δίνουν νόημα στην πλοκή του έργου αλλά και στην εξέλιξη του ρόλου, σε κάνει να νιώθεις ένα με την ομάδα και πάντα είναι συζητήσιμος για προτάσεις κάτι που ενισχύει την δημιουργικότητα του ηθοποιού

Το έργο μιλάει για λάθη που φέρνουν καταστροφές. Υπάρχει κάποια σκηνή που νιώθετε ότι αποτυπώνει με έντονο τρόπο την απρόβλεπτη φύση της ανθρώπινης συμπεριφοράς;
Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι το έργο ξεκινάει με Όλο λάθος συνθήκη… νομίζω ότι η ανθρώπινη φύση τείνει στην απληστία και εδώ βλέπουμε μια συνεχή κλιμάκωση (πάλι δεν θέλω να κάνω σπόιλερ).

Πώς ήταν η διαδικασία προετοιμασίας σας για αυτό το έργο, τόσο ατομικά όσο και σε ομαδικό επίπεδο; Πώς επηρέασε η συνεργασία σας με την υπόλοιπη ομάδα τη δική σας ερμηνεία;
Κατά βάση για την προετοιμασία του ρόλου στηριχτήκαμε στις δοσμένες συνθήκες που έχουμε, στους αυτοσχεδιασμούς με τους παρτενέρ μας. Το λεκτικό που χρησιμοποιούν οι άλλοι ήρωες για τον ρόλο μου (Που λέει πολλά χαχα) με βοήθησε να εντάξω λεπτομέρειες και να φέρω από προσωπική εμπειρία την «αφέλεια» που είχαμε σαν έφηβοι σε κάποιες καταστάσεις που προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως ότι μας λένε είναι αυτό που έχει ειπωθεί… Όλοι μας προσπαθούμε για ένα ζωντανό και ρυθμικό αποτέλεσμα επί σκηνής με αγάπη για το αντικείμενο μας και σεβασμό !

Πιστεύετε ότι οι θεατές θα αναγνωρίσουν στοιχεία του εαυτού τους σε κάποιον από τους χαρακτήρες; Αν ναι, σε ποιον και γιατί;
Σίγουρα μπορεί να υπάρξει συναισθηματική ταύτιση, στην αποξένωση που υπάρχει μεταξύ ζευγαριών, αλλά και μεμονωμένα σε χαρακτήρες ειδικά στον κεντρικό ήρωα ο οποίος παίρνει λάθος δρόμο για να πετύχει αυτό που θέλει και του γυρίζει μπούμερανγκ…

Τι συναισθήματα θέλετε να αφήσετε στους θεατές στο τέλος της παράστασης; Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να αναρωτηθούν ή να προβληματιστούν φεύγοντας από το θέατρο;
Θέλουμε να γελάσουν και να τους στείλουμε το εξής μήνυμα -πρό(σ)κληση: Σ’ αυτήν την παράσταση καλούμαστε όλοι μαζί να αποφασίσουμε (με χιούμορ πάντα), αν θα γυρίσουμε την πλάτη μας στις ηθικές αξίες ή αν θα έρθουμε αντιμέτωποι πια με τη αλλοιωμένη μας κοινωνική οντότητα. Εσύ θα μείνεις αμέτοχος;;;

Ποια ατάκα «λατρέψατε» σ’ αυτό το έργο;
Ατάκα που λάτρεψα: «Οι πλούσιοι σε αγοράζουν και σε πουλάνε χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν».

Είναι δύσκολο για έναν νέο ηθοποιό να ζει από το επάγγελμα του;
Το επάγγελμα (λειτούργημα, καθώς το θέατρο αποτελεί την κατεξοχήν κοινωνική τέχνη) είναι δύσκολο, έχει ένα καθημερινό ρίσκο , απουσιάζει η αξιοκρατία και ο μισθός αφού ουσιαστικά είσαι αναγκασμένος να κάνεις κάτι άλλο παράλληλα για να επιβιώσεις. Εμείς σαν νέα ομάδα προσπαθούμε μόνοι μας να στηρίξουμε με σεβασμό την αγαπημένη μας τέχνη και να αλληλεπιδράσουμε με το κοινό , θέτοντας σε «συζήτηση» ζητήματα που μας απασχολούν όλους . Όποτε δημοκρατικά ας αποφασίσουν εάν θέλουν να μας βλέπουν (2η χρόνια για το εγχείρημα μας φέτος) και σίγουρα χρειαζόμαστε στήριξη από αυτούς που ψυχαγωγήθηκαν από την παράσταση μας.