Ο Σταύρος Καλλιγάς στο Χ-τύπο: “Όταν πρόκειται να μοιράσω χαρά προτιμώ να είμαι γενναιόδωρος”

Το ταλέντο και το χιούμορ του τον έχουν κάνει να ξεχωρίζει στις δουλειές του με τη συνέχεια να έπεται άκρως ενδιαφέρουσα.

Ο Σταύρος Καλλιγάς φέτος συμμετέχει στην παράσταση “Οι Άθικτοι”, με όχι έναν, ούτε δύο, αλλά πέντε (!) ρόλους και μια αληθινή ιστορία που ήδη έχει καταφέρει να αγγίξει κοινό και κριτικούς.
Ο Χ-τύπος και η Ιφιγένεια Μπελή μιλούν μαζί του σε μια απολαυστική συνέντευξη για την επιστροφή στις δια ζώσης παραστάσεις, για το πώς ήταν η πορεία του μέχρι να φτάσει εδώ που βρίσκεται και τα νέα επαγγελματικά του σχέδια.

Πώς αισθάνεστε που επιστρέφετε στην “ενεργό δράση” του θεάτρου;
Μετά από ενάμιση χρόνο παίζουμε μπροστά σε κοινό. Μας έχει λείψει. Το καλό είναι ότι και στο κοινό έχει λείψει. Υπάρχει δηλαδή αρκετό κοινό που ενδιαφέρεται να πάει στο θέατρο αυτή την εποχή. Έρχονται με τις προφυλάξεις βέβαια, αλλά υπάρχει δίψα και από την πλευρά μας και από την πλευρά των θεατών, οπότε υπάρχει ένα μίγμα το οποίο δημιουργεί μια αισιοδοξία.

Προσωπικά πώς βιώσατε τον εγκλεισμό την περίοδο της καραντίνας;
Το διάστημα του εγκλεισμού το βίωσα με υπομονή, γνωρίζοντας ότι κάποια στιγμή αυτό θα έχει ένα τέλος. Η άγνοια ήταν μόνο το πρόβλημα, του πότε δηλαδή θα τελειώσει. Αλλά τέλος καλό όλα καλά φαντάζομαι και οπότε επανερχόμαστε.

Τι να περιμένουμε από την παράσταση; Έχει διαφορές με την ταινία;
Καταρχάς είναι μια ιστορία η οποία από μόνη της προσφέρει μεγάλη συγκίνηση, καθώς πρόκειται για δύο ανθρώπους από εντελώς διαφορετικούς κόσμους, και δημιουργείται μια τέτοια συνθήκη που τους ανθρώπους αυτούς τους συνδέει και τους κάνει αχώριστους. Από την άλλη όμως έχει πάρα πολύ χιούμορ, οπότε ακροβατεί ανάμεσα στο γέλιο και στη συγκίνηση, όπως και στην ταινία. Όσον αφορά τις διαφορές, η αλήθεια είναι ότι έχει, γιατί βασίζεται κυρίως στις αυτοβιογραφίες των δύο ηρώων, σε συνδυασμό βέβαια και με την ταινία. Οπότε θα έλεγα ότι υπάρχουν κάποιες διαφορές, όχι και τόσο σημαντικές.

Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για το δικό σας ρόλο;
Εγώ εμφανίζομαι με 5 διαφορετικούς ρόλους στην παράσταση και ουσιαστικά γίνεται ένα παιχνίδι με τους ρόλους που παίζω εγώ, και την προσέγγιση βάσει της πραγματικής ιστορίας. Διότι στην ταινία το ρόλο του βοηθού του πλούσιου τον παίζει ένας μαύρος ηθοποιός ενώ στην πραγματικότητα ήταν Αλγερινός. Και γίνεται αυτό το παιχνίδι -χιουμοριστικό ως επί το πλείστον.

Επηρεάζεστε περισσότερο όταν παίζετε σε έργα που είναι αληθινές ιστορίες;
Εγώ προσωπικά όχι. Αντιμετωπίζω όλα τα έργα και όλους τους ρόλους με την ίδια βαρύτητα, και από τη στιγμή που τα αντιμετωπίζω έτσι δεν διαφοροποιείται κάτι αν πρόκειται για αληθινή ιστορία ή αν είναι προϊόν μυθοπλασίας.

Πώς είναι η συνεργασία με τον υπόλοιπο θίασο;
Η αλήθεια είναι ότι περάσαμε πάρα πολύ ωραία. Αυτό για μένα προσωπικά οφείλεται και στον τρόπο που προσεγγίζω εγώ καινούργιες δουλειές, καινούργιους συνεργάτες. Με το σκηνοθέτη τον Νικορέστη Χανιωτάκη έχουμε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν, με τους υπόλοιπους συντελεστές όμως είναι πρώτη φορά που βρίσκομαι και φροντίζω να δημιουργώ ωραίο κλίμα, ευχάριστο όσο μπορώ να περνάμε όλοι καλά. Όταν πρόκειται να μοιράσω χαρά προτιμώ να είμαι γενναιόδωρος.

Υπάρχει γενικότερα κάποια δουλειά ή συνεργασία που ξεχωρίζετε μέσα από την καριέρα σας;
Βεβαίως υπάρχουν πράγματα που ξεχωρίζω στην πορεία μου. Προσφάτως κάναμε σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη με το Μάνο Ζαχαράκο στο Τρένο στο Ρουφ το “Sunset Limited” το οποίο για μένα ήταν έργο σταθμός και από άποψη ποιότητας του έργου, και σκηνοθεσίας και συνεργασίας με το Μ. Ζαχαράκο ο οποίος είναι ένας εξαίρετος ηθοποιός και συνεργάτης. Και είναι μια από τις καλύτερες δουλειές στις οποίες έχω συμμετάσχει. Και πιο παλιά, βέβαια που είχα παίξει μονόλογο το “Ημερολόγιο ενός Τρελού”, το έχω πολύ ψηλά στα έργα που έχω συμμετάσχει.

Είστε από τους ηθοποιούς που σας αρέσει να δοκιμάζεστε σε “κόντρα ρόλους” ή προτιμάτε να πηγαίνετε σε κάτι πιο κοντά σε εσάς;
Επειδή κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός ως οντότητα, ως χαρακτήρας, ως προσωπικότητα, δε νομίζω ότι υπάρχουν ρόλοι που να είναι “ο Σταύρος Καλλιγάς”. Οπότε κάθε ρόλο τον ξεκινάω από την αρχή και προσπαθώ να προσεγγίσω εγώ το ρόλο και όχι να φέρω το ρόλο στα μέτρα μου. Υπό αυτή την έννοια δεν θεωρώ ότι υπάρχουν ρόλοι που είναι ¨κόντρα”, είναι δεδομένο ότι είναι ένας ρόλος και ένας χαρακτήρας διαφορετικός, οπότε είναι κάτι το οποίο πρέπει να το προσεγγίσω από την αρχή, tabula rasa που λέμε.

Στην πορεία σας προς την πραγματοποίηση του ονείρου να γίνετε ηθοποιός, ήρθαν όλα όπως τα περιμένατε;
Η ίδια η ζωή είναι γεμάτη εμπόδια, είναι απρόβλεπτη και δεν μας τα φέρνει όπως τα ονειρευόμαστε και όπως τα φανταζόμαστε. Άλλες φορές μας τα φέρνει καλύτερα, άλλες χειρότερα και άλλες απλά διαφορετικά. Δεν έχω μετανιώσει για κάτι μέχρι σήμερα και ούτε νομίζω ότι θα μετανιώσω. Ακόμα και για τα λάθη μου δεν έχω μετανιώσει. Έχω κάνει και λάθος επιλογές και λάθος χειρισμούς, και λάθος αντιμετώπιση συναδέλφων, αλλά δεν είναι κάτι που έχω μετανιώσει. Είναι κάποια πράγματα τα οποία θεωρώ ότι με έχουν βοηθήσει να ωριμάσω. Οπότε οι δυσκολίες, είτε από δικό μου χειρισμό, είτε από εξωγενείς παράγοντες συνέβαλαν σε αυτό που είμαι σήμερα και να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου.

Έχετε αναλάβει τόσο το ρόλο του σκηνοθέτη, όσο και του συγγραφέα στην παράσταση “Αναδρομή γάμου”. Θα το ξανακάνατε;
Ήταν η πρώτη μου εμπειρία σκηνοθετικά και συγγραφικά. Ήταν μια δημιουργική διαδικασία από άλλο “πόστο”, αυτό του συντονισμού και της διεύθυνσης μιας θεατρικής παράστασης. Μου άρεσε πάρα πολύ και σαφώς θα ήθελα να το ξανακάνω.

Πάλι με κωμωδία ή θα δοκιμάζατε κάτι πιο δραματικό;
Δεν ξεχωρίζω την κωμωδία από το δράμα. Αρκεί να είναι ένα έργο που να έχουμε να πούμε κάτι μέσα από αυτό. Αν είναι κάτι που με ιντριγκάρει, δεν με ενδιαφέρει αν θα είναι κωμωδία ή δράμα.

Είστε ιδιαίτερα ενεργός στα social media. Πόσο σημαντικό θεωρείτε για έναν καλλιτέχνη να χρησιμοποιεί αυτές τις πλατφόρμες για να τοποθετείται πάνω στην επικαιρότητα, αλλά και να έρχεται σε επαφή με το κοινό;
Η δουλειά του καλλιτέχνη είναι έτσι κι αλλιώς επικοινωνιακή. Απευθύνεται σε κάποιους ανθρώπους, σε κάποια target group και πάντα έχει κάτι να πει αυτός που θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη, ανάλογα με τις ευαισθησίες του, τη νοοτροπία του. Εγώ προσωπικά γι’ αυτό έγινα αυτό που έγινα γιατί είχα την ανάγκη να εκφραστώ μέσα από αυτή τη δουλειά. Σαφώς προσπαθώ να δώσω μια οπτική δική μου πάνω στα πράγματα. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, αυτό που εμένα με ξενίζει στη συμπεριφορά των ανθρώπων είναι όταν επιρρίπτουν τις ευθύνες κάπου αλλού και ξεχνούν τις δικές τους. Όχι μόνο τις ατομικές, και τις συλλογικές. Οπότε πάνω σε αυτό σχολιάζω πότε σοβαρά, πότε χιουμοριστικά, πότε λίγο σκωπτικά.

Ετοιμάζετε κάτι άλλο επαγγελματικά για τη συνέχεια;
Μέσα στο Νοέμβριο πρόκειται να συμμετάσχω σε μια ταινία μεγάλου μήκους, κυπριακής παραγωγής από την οποία προσδοκώ ένα πολύ καλό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Είναι και πρώτη φορά που συμμετάσχω σε κινηματογραφική ταινία με αρκετά απαιτητικό και μεγάλο ρόλο. Μέχρι τώρα έχω παίξει μικρούς ρόλους, αλλά αυτό είναι κάτι το ιδιαίτερο, το οποίο περιμένω με αίσθημα μεγάλης ευθύνης.