Ο Κώστας Αρζόγλου στον Χ-τύπο: “Η καραντίνα δεν μπορεί να μας αφήσει ανεπηρέαστους”

Όντας ένας από τους πιο καταξιωμένους ηθοποιούς και σκηνοθέτες, είναι γεγονός ότι ο Κώστας Αρζόγλου έχει δικαιολογημένα κερδίσει τον θαυμασμό και τον σεβασμό τόσο των δημιουργών και συναδέλφων του, όσο και του κοινού.

Η θρυλική παράσταση “Με τη σιωπή” στην οποία και πρωταγωνίστησε επιστρέφει με δύο διαδικτυακές προβολές και ο αγαπημένος ηθοποιός μιλά αποκλειστικά στο Χ-τύπο και την Ιφιγένεια Μπελή για όσα θυμάται από εκείνη την εμπειρία, αλλά και για πολλά ακόμη σε μια απολαυστική συνέντευξη.

Πώς σας φαίνεται η αυτή πρωτοβουλία με τα live streaming; Θα περιμένατε ποτέ να δείτε την παράσταση αυτή μέσα από μια οθόνη;
Δεν ήξερα καν ότι είχε κινηματογραφηθεί η συγκεκριμένη παράσταση. Πάντως αυτή είναι μια καλή επαφή, γιατί αυτή ήταν μια σπουδαία παράσταση, αλλά βέβαια με την παρουσία του κοινού. Δεν είναι το live streaming που παίζεις “στο κενό” και υπάρχει αυτή η έμμεση επαφή με το θεατή. Εκεί κινηματογραφήθηκε η άμεση επαφή με τον θεατή. Ελπίζω στο μέλλον να μην συνεχιστούν οι διαδικτυακές προβολές. Γιατί το συστατικό της παρουσίας του κοινού και της συγκίνησής του ή οποιασδήποτε αντίδρασής του, είναι μοναδικό. Δεν μπορεί να γίνει μέσω μιας τηλεόρασης ή μιας οθόνης.

Υπάρχει κάτι που να θυμάστε έντονα από τότε;
Είναι τόσα πολλά, μου άλλαξε τη ζωή ουσιαστικά. Μου άλλαξε το “βλέμμα” μου πάνω στη ζωή, μου έδειξε ότι μπορεί να υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν τα πιάνουν οι αισθήσεις μας κι όμως υπάρχουν. Στη σκηνή εκεί ένιωσα και είδα να συμβαίνει κάτι που θεωρείται “μεταφυσικό” αλλά δεν είναι. Οι αισθήσεις μας, τα 5 αυτά “εργαλεία” που έχουμε, έχουν ένα τέρμα. Πέραν του τέρματος αυτού υπάρχουν άλλα πράγματα, και αυτό μου το έδειξε η προσέγγιση σε αυτή την παράσταση, που βεβαίως οφείλεται στο Νίκο Καραγέωργο.

Η αλήθεια είναι ότι έχετε μια τεράστια πορεία γεμάτη επιτυχίες. Υπήρξε ποτέ κάποια στιγμή στη ζωή σας που σκεφτήκατε να εγκαταλείψετε την υποκριτική;
Όχι ποτέ. Ίσα ίσα που περιτριγυρίζω γύρω από αυτή τη “δουλειά” με διάφορους τρόπους. Και τώρα ετοιμάζω μια παράσταση που με αφορά πάρα πολύ. Είτε με τη σκηνοθεσία, είτε με τη συγγραφή, είτε με τη διδασκαλία που έχω κάνει στη Δραματική Σχολή που είχα στην Πετρούπολη, με διάφορους τρόπους γυρίζω γύρω από το ίδιο θέμα που είναι η σκηνή.

Υπάρχει κάποια δουλειά ή συνεργασία που τη θεωρείτε την κορυφαία της καριέρας σας;
Νομίζω ότι εκτός από την συγκεκριμένη παράσταση, το “Με τη σιωπή”, πιο πριν μου άλλαξε πάλι προσανατολισμό και κατεύθυνση το “M. Butterfly”. Από αυτό ίσως δεν υπάρχουν τεκμήρια γιατί είχαμε αποφασίσει όλος ο θίασος να μην το κινηματογραφήσουμε ποτέ.

Πιστεύετε ότι αν το είχατε κινηματογραφήσει θα “έχανε” κάτι από αυτό που ήταν;
Ναι βέβαια. Αυτή η παράσταση είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, και τάραξε τόσο πολύ τα νερά, που είχαμε αποφασίσει ότι όποιος “θέλει να το ζήσει, να έρθει εδώ στην παράσταση”. Είχε πολύ μεγάλη επιτυχία και πάρα πολύ κόσμο.
Γενικά είμαι περήφανος και για πολλά άλλα πράγματα. Για την κατασκευή του “Αεικίνητου”, για τη συνεργασία μου με τον Σεβαστίκογλου, με τον Βολανάκη, μετά με τον Ανδρέα Βουτσινά, με τη Λαμπέτη, με τον Παπαμιχαήλ, με τον Αλεξανδράκη, και με την Αλίκη βέβαια. Το να σκηνοθετείς την Αλίκη είναι μεγάλη εμπειρία.

Με την υποκριτική ασχολούνται και οι κόρες σας. Πώς σας φαίνεται που έχουν διαλέξει τον ίδιο “δρόμο” με εσάς;
Έχω δύο κόρες, η δεύτερη, η Μαρία, τελειώνει τώρα τη σχολή του Κουν, και η μεγάλη η Ορόρα, είναι ηθοποιός και έχει ήδη κάνει πάρα πολύ ωραία πράγματα. Δε νομίζω ότι το ακολουθούν, είναι καθαρά δική τους επιλογή. Δεν είναι “το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά” που λένε.

Ποιους άλλους ηθοποιούς της νέας γενιάς που να έχετε ξεχωρίσει;
Καταρχήν είναι τόσα πολλά τα νέα ταλέντα που θα αδικήσω κάποιον αν δεν τα πω. Στο μυαλό μου έρχεται ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, αλλά δεν είναι μόνο 2, είναι πάνω από 25-30. Η Άννα η Μονογιού επίσης.

Στη Δραματική Σχολή της Πέτρας έχετε σταματήσει τη διδασκαλία ή συνεχίζετε; Γενικά τι σας προσφέρει όλη αυτή η ενασχόληση;
Μας διέκοψε ο κορωνοϊός. Το τι μου προσφέρει είναι ένα βαθύ θέμα. Πιστεύω ότι η πραγματικότητα της σκηνής και αυτά που μπορεί να δημιουργήσει είναι πολύ πιο σημαντικά απ’ τη ζωή την ίδια. Υπάρχουν όμως πράγματα που αφορούν π.χ. τη γέννηση ενός παιδιού, τον έρωτα, που πράγματι ξεπερνούν τη δύναμη της σκηνής, αλλά παρόλα αυτά η δύναμη αυτή υπάρχει και είναι σημαντικότερη για μένα τουλάχιστον.

Είχατε μεγάλη συμμετοχή από νέα παιδιά;
Είχαμε μεγάλη και έχουν κάνει και πάρα πολύ ωραία πράγματα στο επάγγελμα τα παιδιά.

Ετοιμάζετε κάποια δουλειά για το μέλλον;
Πάντα ετοιμάζω. Βρίσκομαι στο γραφείο και σχεδιάζω τη νέα παράσταση που σας είπα. Θέλω να πω ότι αυτή η καραντίνα δεν μπορεί να μας αφήσει ανεπηρέαστους. Παρεμβαίνει και μέσα στο χτίσιμο μιας παράστασης. Είναι ένα καινούργιο υλικό, ένα καινούργιο “τούβλο” στο χτίσιμο αυτό. Όταν ακούω “πότε θα γυρίσουμε στην κανονικότητα”, οργίζομαι. Δηλαδή άμα γυρίσουμε σα να μη συνέβη, είναι πολύ κακό. Είναι σα να γυρίζουμε σε έναν καταναλωτισμό, όπου κυριαρχεί η οικονομολατρεία και τέτοιου είδους πράγματα. Πρέπει να μας αφήσει κάτι αυτός ο εγκλεισμός και αυτή η αναμέτρηση με τον εαυτό μας.

Μπορείτε να δείτε πληροφορίες σχετικά με το live streaming της παράστασης εδώ