Η Νέλλη Γκίνη στο Χ-τύπο: “Επιδιώκω να συνεργάζομαι με νέους ανθρώπους”

Αποτελεί ένα από τα πιο σπουδαία ονόματα του ελληνικού καλλιτεχνικού στερεώματος αφήνοντας το δικό της αποτύπωμα με το ταλέντο και τη θετική της ενέργεια.

Την κα Νέλλη Γκίνη την έχουμε αγαπήσει μέσα από τις αμέτρητες εμφανίσεις της την “χρυσή εποχή” του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά και από τις ερμηνείες της τόσο στην τηλεόραση, όσο και στο θέατρο.

Φέτος το καλοκαίρι θα την απολαύσουμε στην παράσταση “Κάντω Τζαβέλλα”, ένα σπουδαίο έργο βγαλμένο μέσα από τα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, η οποία θα βρεθεί σε περιοδεία. Η κα Γκίνη μιλά αποκλειστικά στο Χ-τύπο και την Ιφιγένεια Μπελή για το ρόλο της “Ρήνας Τζαβέλλα” και τη συνεργασία της με τον υπόλοιπο θίασο, ενώ αποκαλύπτει τι χρειάστηκε για να μπει στο “πετσί” του ρόλου, αλλά και τις δυσκολίες που έχει συναντήσει στη διάρκεια της πορείας της.

 

Φέτος θα σας απολαύσουμε σε περιοδεία με την παράσταση “Κάντω Τζαβέλλα”, αφού πλέον επιστρέψαμε στα ζωντανά θεάματα. Σας έλειψε η επαφή με τον κόσμο;

Εννοείται ότι μου έχει λείψει. Είναι κάτι που για μας τους ηθοποιούς είναι ανάγκη. Ειδικά για μένα η επαφή με τον κόσμο είναι πολύ μεγάλη ανάγκη, αλλά και για τον κλάδο γενικά.

 

Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για τον ρόλο σας;

Κάνω τη θεία της Κάντω, της ηρωίδας του έργου μας η οποία είναι μια μικρή κοπέλα που την παίρνει ο Αγάς και προκειμένου να ικανοποιήσει τις ορέξεις του, αλλά αυτή αντιστέκεται με έναν τραγικό τρόπο θα έλεγα, προκειμένου να σώσει το χωριό της, θυσιάζοντας τον εαυτό της. Κάνω τη θεία της λοιπόν, τη Ρήνα Τζαβέλλα, η οποία είναι μια τραγική γυναίκα καθώς ήδη οι Τούρκοι της έχουν σφάξει το παιδί της που ήταν μόλις 8 χρονών,και έχει βιώσει με αυτό τον τρόπο τον χαμό του. Είναι μια τραγική γυναίκα που καλείται ωστόσο να πάει το κακό μαντάτο στην αδερφή της τη Μπινιώ, ότι ο Αγάς ζητά να πάρει στο χαρέμι την κόρη της προκειμένου να μην καταστρέψει το χωριό, γιατί ο θυμός του θα ήταν ικανός να σφαγιαστεί ένα ολόκληρο χωριό.

 

 

Ήταν εύκολο να μεταφέρετε όλη αυτή την εποχή και τον πόνο που τη συνόδευε στο σανίδι;

Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι μαγικό. Κάπως έτσι λειτουργεί μέσα μου. Όλη αυτή η αναζήτηση, η προσέγγιση του ρόλου, είναι μαγικές στιγμές της δουλειάς.

 

Χρειάστηκε δηλαδή κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία;

Εννοείται ότι πρέπει να ενημερωθείς για την εποχή, για το τι συνέβαινε ακριβώς. Και ειδικά μέσα στην οικογένεια, γιατί οι Τζαβελλαίοι ήταν μια σπουδαία οικογένεια εκεί στην Ηλεία που έγραψαν κι αυτοί ιστορία μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς. Δεν μπορείς απλά να αγγίξεις ένα ρόλο χωρίς να έχεις εμβαθύνει.

 

 

Πώς είναι η συνεργασία με τον υπόλοιπο θίασο;

Πολύ καλή. Έχουμε ξεκινήσει πρόβες δύο μήνες τώρα. Μακάρι να είχαμε ξεκινήσει πιο νωρίς, γιατί η δουλειά αυτή είναι πολύ δύσκολη. Έχει φοβερές απαιτήσεις, όχι μόνο στην προσέγγιση των όλων, έχει απαιτήσεις σκηνογραφικές, ενδυματολογικές, μουσική κ.α. Έχουμε την ευτυχία να έχουμε την Κατερίνα Κόρου που είναι μια σπουδαία δημοτική τραγουδίστρια και οι αναφορές που κάνει με τα τραγούδια πρέπει να γίνονται. Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας. Είμαστε όμως μια ομάδα με την Αθηνά Τσιλύρα, μια εξαιρετική θεατρίνα, την Όλγα Πολίτου που έχουμε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν και είναι ένα σπουδαίο πλάσμα και πολύ καλή ηθοποιός, ο Γιώργος ο Γιαννόπουλος συμμετέχει επίσης που κάνει τον Αγά και νομίζω του ταιριάζει πολύ (γέλια), ο Ορφέας Παπαδόπουλος που κάνει τον Αρίστο, τον αγαπημένο της Κάντω, και μια νέα κοπέλα που υποδύεται την Κάντω και που είναι η Έφη η Κιούκη, με λίγα χρόνια στο θέατρο που όμως πραγματικά δουλεύει πολύ για να προσεγγίσει το ρόλο της, ο οποίος δεν είναι και εύκολος. Επίσης υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που είναι πολύ ταλαντούχα. Εγώ είμαι πολύ υπέρ των νέων παιδιών και αυτής της συνεργασίας. Τα τελευταία χρόνια επιδιώκω να συνεργάζομαι με νέους ανθρώπους. Πιστεύω στο ταλέντο τους, στα νιάτα τους και πιστεύω ότι αυτοί είναι το μέλλον. Και είναι πολύ ενδιαφέρον να συνεργάζεσαι. Φτάνει να υπάρχει καλή πρόθεση και τα παιδιά αυτά να έχουν αφτιά και μάτια ανοιχτά γιατί το ταλέντο μόνο δεν φτάνει. Αυτό το επάγγελμα δεν έχει ταβάνι. Εγώ σε κάθε δουλειά αισθάνομαι ότι έχω ακόμα να μάθω πάρα πολλά πράγματα. Δεν μπορείς να πεις ότι “εντάξει το’ χω”. Όχι δεν το’ χεις. Αυτή η δουλειά θέλει διάβασμα, θέλει προσέγγιση. Θέλει πολλή δουλειά!

 

Έχετε φυσικά μια μεγάλη και αναμφισβήτητα επιτυχημένη πορεία στο χώρο. Εσείς πότε νιώσατε ότι έχετε εδραιωθεί πλέον σαν “επαγγελματίας” καλλιτέχνης;

Επαγγελματίας σε ό,τι αφορά τη συνέπειά μου στο χώρο δεν έχω κάτσει να το σκεφτώ, πότε και εάν έγινα. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Με ενδιαφέρει, αυτό που ζω, αυτό που εισπράττω, αυτό που μπορώ να δώσω. Αν νιώσω ότι σε ένα ρόλο έφτασα “κάτω”, είναι μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή. Και παλεύω κάθε φορά γι’ αυτό. Και εκ των πραγμάτων – γιατί πάνε και 50 χρόνια πια – ακόμα να μην ήθελα θα είχα μάθει πέντε πράγματα. Νιώθω ότι κάθε στιγμή μαθαίνω και κάτι και αυτό είναι μαγικό.

 

Ωστόσο γνωρίζουμε ότι πρόκειται γενικά για έναν δύσκολο χώρο. Υπήρξε ποτέ κάποια στιγμή που να νιώσατε ότι θέλετε να εγκαταλείψετε;

Ναι υπήρξαν πολλές τέτοιες στιγμές. Και τα τελευταία χρόνια θα έλεγα γιατί πραγματικά όταν “στριμώχνεσαι” σαν άνθρωπος όσο και να το θέλεις κάτι και να έχεις κάνει focus πάνω σε αυτό, υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγοντας που δεν το αντέχει. Ναι έχω φύγει. Πριν 4-5 χρόνια είχα κάνει δηλώσεις ότι εγκαταλείπω, γιατί είχα μια πολύ κακή συνεργασία στην οποία δεν θα αναφερθώ. Αλλά είχα ζήσει πάρα πολύ άσχημα και θεώρησα ότι δεν υπάρχει λόγος να ζω τέτοιες καταστάσεις. Είμαι ένας πολύ γεμάτος άνθρωπος. Είμαι από τα 12 μου πάνω στο σανίδι χωρίς να έχω σταματήσει ούτε μια μέρα, οπότε από αυτή την πλευρά είμαι καλυμμένη. Αυτό που δεν υπολόγισα όταν είπα ότι “κρεμάω τα παπούτσια” μου ήταν ότι θα μου έλειπε τόσο πολύ. Είναι απίστευτο. Νόμιζα ότι επειδή έχω κάνει ένα μεγάλο κύκλο, ήταν αρκετά μέχρι εκεί, προκειμένου να ζω τέτοιες καταστάσεις, γιατί πραγματικά η ζωή τρέχει πάρα πολύ γρήγορα, οι ρυθμοί και οι απαιτήσεις είναι πολύ γρήγοροι. Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει πολύ. Και στο χώρο μας. Είτε από ανάγκη, είτε από φιλοδοξία, δεν ξέρω, δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες γιατί αγαπώ το χώρο, αγαπώ τους ανθρώπους, τους θεωρώ οικογένειά μου. Σε κάθε συνεργασία μου οι συνεργάτες μου είναι η οικογένειά μου. Μπορεί να ζω με αυτούς 12 ώρες την ημέρα ή να περάσω μαζί τους 6 μήνες, ένα χρόνο, δύο ή και περισσότερα χρόνια, τα έχω ζήσει αυτά είτε στην τηλεόραση, είτε στο θέατρο. Έχουν αλλάξει όμως τα πράγματα και έτσι είχα πάρει εκείνη την απόφαση, χωρίς να υπολογίσω όμως ότι θα μου έλειπε τόσο πολύ αυτή η στιγμή, και ακόμα και η ταλαιπωρία που μπορεί να υποστώ. Όταν θα νιώσω ότι έχω κλείσει τον κύκλο, ίσως να είναι καλύτερα για μένα. Σίγουρα είναι πολλά τα χρόνια, σίγουρα είναι μεγάλη η κούραση και υπό αυτές τις συνθήκες μεγάλη η πίεση. Και ποτέ δεν σκέφτηκα τον εαυτό μου π.χ. να κάνω διακοπές, που δεν έχω κάνει, ό,τι ταξίδια ή διακοπές πήγα το 90% ήταν μέσα από τη δουλειά μου. Οπότε ίσως έχω κι εγώ δικαίωμα σε κάποια πράγματα.

 

 

Ετοιμάζετε κάτι άλλο για το χειμώνα;

Τίποτα αυτή τη στιγμή. Είμαι εκεί σε αυτό που κάνω στο “Κάντω Τζαβέλλα”. Υπηρετούμε ένα εκπληκτικό σενάριο, ένα κείμενο του Θανάση Σταυρόπουλου, ενός νέου σχετικά στο χώρο ανθρώπου, αλλά πολύ ταλαντούχου και η σκηνοθεσία είναι του φίλου μου του Μενέλαου Τζαβέλλα, ο οποίος είναι και της γενιάς των Τζαβελλαίων. Δηλαδή οι αναφορές που γίνονται στην παράσταση, είναι αληθινά γεγονότα πασπαλισμένα με λίγη μυθοπλασία.