“Ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ”, του Θόδωρου Ρουσόπουλου

Εάν αναζητήσει κανείς ιστορικά την ρίζα του λαϊκισμού νομίζω θα χαθεί στην πληθώρα ιστοριών που έχουν καταγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο. Ήταν από τους πρώτους ο Αλκιβιάδης που με την ωραία κορμοστασιά του, την απαράμιλλη ομορφιά και τον θελκτικό του λόγο έπειθε πότε τους Αθηναίους να ξεκινήσουν έναν καταστροφικό για εκείνους πόλεμο στην Σικελία, πότε τους Σπαρτιάτες να εκστρατεύσουν κατά των Αθηνών και πότε τους Πέρσες να ξεκινήσουν μια νέα επίθεση στους Έλληνες.

Ο λαϊκισμός ως τις μέρες μας στηρίζει πολιτικά κόμματα και χτίζει πολιτικές καριέρες. Πόσοι και πόσοι δεν καβάλησαν στο άρμα του και επέτυχαν να γίνουν υπουργοί και πρωθυπουργοί, πρόεδροι χωρών και βουλευτές… Για πόσο όμως είναι το ερώτημα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο ακραιφνής λαϊκιστής Τράμπ έχασε μεν τις εκλογές αλλά όχι παταγωδώς όπως θα περίμεναν κάποιοι. Στην Ουγγαρία ο Ορμπάν καλά κρατεί και στην Τουρκία ο Ερντογάν συνεχίζει να κυβερνά παρά τα προβλήματα που η πολιτική του συσσώρευσε στην χώρα και τον λαό του.

Στην πατρίδα μας η έννοια έχει αναλυθεί συχνά και ιδίως από την δεκαετία του ’80 όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου στην μετά την δικτατορία εποχή κατηγορήθηκε για λαϊκιστικές θέσεις. Βέβαια μπροστά σε όσα ακολούθησαν με κομματίδια και αρχηγίσκους που κούνησαν και κουνάνε την σημαία της τρομοκρατίας του λαού βασιζόμενοι σε σενάρια συνωμοσίας, ο Ανδρέας ήταν …μειράκιον.

Η άλλοτε πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση μπορεί να έχασε στις εκλογές αλλά συνεχίζει στον δρόμο που έχτισε στην άνω και κάτω πλατεία των αγανακτισμένων της εποχής των μνημονίων. Το σκίσιμό τους με έναν νόμο και ένα άρθρο, ο κατώτερος μισθός στα 750 ευρώ, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ μετατράπηκαν πολύ σύντομα σε νέο μνημόνιο, περαιτέρω μείωση των μισθών και των συντάξεων με την κατάργηση του ΕΚΑΣ και ο ΕΝΦΙΑ καλά κράτησε και επί εποχής Σύριζα.

Προφανώς στηριζόμενος στην αρχή ότι ο λαός ξεχνά εύκολα και θέλει να νοιώσει μια νότα αισιοδοξίας ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επανέρχεται στα παλαιά νάματα που ανέδειξαν τον ίδιο σε πρωθυπουργό και το κόμμα του σε κυβερνών. Τώρα κουνάει την σημαία της τρομοκρατίας ότι δήθεν καταργείται το οχτάωρο- μια υπεραιωνόβια κατάκτηση του εργατικού κινήματος, ότι καταργούνται οι εργασιακές σχέσεις και ξαναγυρίζουμε στον μεσαίωνα και διάφορα γραφικά τοιαύτα. Η δυνατότητα που δίνεται στους εργαζόμενους να δουλεύουν δέκα ώρες την ημέρα και έτσι να κερδίζουν μια ημέρα επιπλέον ξεκούρασης την εβδομάδα (Δευτέρα έως Πέμπτη δουλειά – Παρασκευή Σάββατο Κυριακή ξεκούραση) υπάρχει εδώ και τριάντα χρόνια στην Ελλάδα. Και επί Σύριζα ίσχυσε σε πολλές επιχειρήσεις που είχαν συμφωνήσει οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες. Το μόνον που αλλάζει η σημερινή κυβέρνηση είναι ότι επεκτείνει το μέτρο και σε διαπροσωπικές συμφωνίες ενός εργαζόμενου με τον εργοδότη του και όχι μόνον του συνόλου των εργαζομένων σε μια επιχείρηση με τον εργοδότη. Παραλλήλως μπαίνει σκληρός ελεγκτικός μηχανισμός με ηλεκτρονική κάρτα παρουσίας στην οποίαν φαίνεται επακριβώς το ωράριο και οι υπερωρίες του εργαζόμενου και είναι η Νέα Δημοκρατία που σε προηγούμενη κυβερνητική της θητεία είχε αυξήσει το πρόστιμο σε 10.000 ευρώ για έναν εργοδότη που παραβιάζει την εργατική νομοθεσία.

Αυτό το απλό και κατανοητό μέτρο, μαζί με τη δυνατότητα οι νέοι πατεράδες να διεκδικούν πληρωμένη δίμηνη άδεια πατρότητας μαζί με τις νέες μητέρες είναι που φέρνει το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Ο λαϊκισμός όμως του Σύριζα προσπαθεί τις υπέρ του εργαζόμενου ρυθμίσεις να τις εμφανίσει σαν οπισθοδρόμηση.

Ο λαϊκισμός καλά κρατεί αλλά θέλω να ελπίζω ότι δεν θα περάσει στις ημέρες που η αληθής πληροφορία μπορεί να βρεθεί εύκολα και γρήγορα για έναν πολίτη που επιζητά σωστή ενημέρωση.

 

*Ο Θόδωρος Ρουσόπουλος είναι Βουλευτής Β1 Περιφέρειας Αθηνών