Πέτρος Αποστολόπουλος: Η Αναζήτηση του «Γιου» Στα Δέντρα της Ντυράς

Ο Πέτρος Αποστολόπουλος, καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης, συνεχίζει να αποδεικνύει την καλλιτεχνική του ευχέρεια σε απαιτητικούς ρόλους στο θέατρο.

Με μια πορεία που περιλαμβάνει παραστάσεις όπως Ηλέκτρα (2017), Εγώ, η Μάρθα Φρόυντ (2016) και Ένας μήνας στην εξοχή (2018), ο Π. Αποστολόπουλος φέτος υποδύεται τον ρόλο του Ζακ στην παράσταση Μέρες Ολόκληρες Στα Δέντρα της Μαργκερίτ Ντυράς. Το έργο, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Εκστάν, είναι μια εντυπωσιακή προσαρμογή του ομώνυμου μυθιστορήματος του 1954 και αποτελεί μια εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης, των αντιφάσεων και των ανεκπλήρωτων ονείρων.

Στην αποκλειστική συνέντευξή του στον Χτύπο, ο Π. Αποστολόπουλος αποκαλύπτει τις προκλήσεις που αντιμετώπισε στον ρόλο του Γιου, ενός ανθρώπου εγκλωβισμένου μεταξύ της φυγής από την πραγματικότητα και των καταναγκασμών της ενήλικης ζωής. Περιγράφει την ένταση της σχέσης με τη μητέρα του, τις αντιφάσεις του χαρακτήρα του και τη συνεργασία του με τον διεθνούς φήμης σκηνοθέτη Ζαν-Πολ Ντενιζόν. Ο ηθοποιός μιλά επίσης για τη γραφή της Ντυράς, η οποία τον εντυπωσίασε με τη δυνατότητα να προκαλεί ερωτήματα και να προκαλεί το κοινό να λάβει θέση.

Πώς προσεγγίσατε τον ρόλο του Γιου; Υπήρχαν συγκεκριμένα στοιχεία του χαρακτήρα που σας δυσκόλεψαν ή σας προκάλεσαν;
Ο γιος, ο Ζακ, είχε από παιδί τάσεις φυγής από την πραγματικότητα κι ήταν ασυμβίβαστος με τους κανόνες της κοινωνίας. Αντί να πηγαίνει σχολείο, ανέβαινε στα δέντρα. Επικοινωνούσε με τα πουλιά και στο δωμάτιό του ζωγράφιζε πλοία και τρένα, δείγμα της φυγής που ένιωθε. Τώρα πια, στα 50 του, είναι φτωχός και απασχολείται ευκαιριακά, ανειδίκευτα, σε κάποιο κλαμπ, κερδίζοντας κάποια χρήματα κυρίως από τους πελάτες, τα οποία τα παίζει στη χαρτοπαιχτική λέσχη, που βρίσκεται στο ίδιο κλαμπ.
Ο ρόλος αυτός μου προκαλούσε για καιρό ανάμεικτα συναισθήματα. Όμως αυτές οι αντιφάσεις ήταν που με προκάλεσαν να τον ανακαλύψω. Ήθελα να τον κατανοήσω. Και συνεχίζω σε κάθε παράσταση να τον προσεγγίζω εκ νέου.
Η σχέση του Γιου με τη Μητέρα του είναι έντονα συναισθηματική και αντιφατική.

Πώς δουλέψατε αυτή τη δυναμική στις πρόβες;
Εστιάζοντας στην κάθε στιγμή, στην κάθε φράση, στα βλέμματα και τις σιωπές. Είναι μια σχέση πλατιά από συναισθήματα, που συγκρούονται ή και εμπεριέχονται. Η μάνα για τον Ζακ είναι ο μόνος άνθρωπος που τον ξέρει από μωρό. «Ο μοναδικός μάρτυρας της ζωής μου» όπως λέει. Ο άνθρωπος που του ξυπνά στιγμές. Μαζί της έρχεται αντιμέτωπος με παλιά συμβάντα. Τη μάνα του δεν την αντέχει, αλλά την αγαπά όσο κανέναν άλλον στον κόσμο…

Πώς ήταν η εμπειρία σας να συνεργάζεστε με έναν σκηνοθέτη διεθνούς φήμης όπως ο Ζαν-Πολ Ντενιζόν; Τι σας έμαθε η συνεργασία αυτή;
Ο κ. Ντενιζόν είναι απολύτως δοτικός. Συνεχώς διευρύνει την επαφή σου με τον ρόλο. Κάθε πρόβα είναι όλο και πιο αποκαλυπτική. Ωστόσο, δεν πιέζει, στο ξέφωτο θα βγεις αν είσαι κι εσύ ως ηθοποιός διαθέσιμος. Κι εκεί που λες πως «το έχεις», κάνει μία έτσι και σου αλλάζει τις σιγουριές σου. Μέχρι να αντιληφθείς πως δεν υπάρχει σιγουριά. Υπάρχει μόνο διαδρομή.

Πώς σας επηρέασε η γραφή της Μαργκερίτ Ντυράς; Υπάρχει κάποιο σημείο στο έργο που σας συγκίνησε προσωπικά;
Αυτό που με τραβά στην Ντυράς είναι το ό,τι βάζει ερωτήματα. Δεν απαντά, ρωτά. Σε καλεί να πάρεις θέση. Οι «Μέρες ολόκληρες στα δέντρα» είναι ένα έργο εντελώς αλλιώτικο από την «Αγγλίδα ερωμένη» που παίζαμε πέρυσι. Είναι όμως γραμμένα και τα δυο από τον ίδιο ανήσυχο, σκεπτόμενο και αιχμηρό άνθρωπο.

Βρήκατε κοινά στοιχεία ανάμεσα στη δική σας προσωπικότητα και στον χαρακτήρα του Γιου; Αν ναι, πώς σας βοήθησε αυτό στην ερμηνεία σας;
Η φυγή είναι ένα κοινό στοιχείο, δε λέω. Μα υπάρχουν πολλά στον Ζακ, που δεν είναι κοινά -ή έτσι νομίζω-.  Αλλά τα κοινά δε βοηθούν και τόσο τελικά. Δε σημαίνουν και πολλά πράγματα. Κάθε ρόλος είναι μια ειδική περίπτωση, θέλει προσέγγιση και κατανόηση.

Ποια είναι η δική σας ερμηνεία για τη σχέση του Γιου με τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου, πέρα από τη Μητέρα;
Υπάρχουν δύο ακόμα πρόσωπα. Το ένα είναι η Μαρσέλ, μια ορφανή κοπέλα που εργάζεται ως πόρνη στο κλαμπ, στο οποίο ο Ζακ απασχολείται. Διατηρεί σχέση μαζί της, χωρίς όμως να την υπολογίζει ουσιαστικά. Κάθε μέρα τη διώχνει, κάθε μέρα είναι και πάλι μαζί. Το άλλο πρόσωπο είναι ο Ντέντε, ο ιδιοκτήτης του κλαμπ. Ο άνθρωπος που αποδεχόμενος τον Ζακ στο κλαμπ του, του παρέχει την απόλαυση του τζόγου.

Τι πιστεύετε ότι θέλει να πει το έργο μέσα από τον χαρακτήρα του Γιου; Υπάρχει κάποιο μήνυμα που εσείς θα θέλατε να περάσετε στο κοινό μέσω της ερμηνείας σας;
Νομίζω πως το έργο θέλει να δείξει, πως ένα ασυμβίβαστο παιδάκι κάποτε, γίνεται αργότερα θύμα των παθών του. Μα το ίδιο δεν συμβαίνει και με τα συμβιβασμένα παιδάκια; Τελικά, όλα ως ενήλικοι κάπως πέρασαν τη ζωή τους. Κάπως την «έχασαν». Αυτό το μήνυμα είναι που με απασχολεί να το μοιραστώ, να το επικοινωνήσω με τους θεατές μας.

Τι ελπίζετε να νιώσει το κοινό όταν σας βλέπει στη σκηνή στον ρόλο του Γιου;
Δεν ξέρω ακριβώς. Ίσως κατανοήσουν τον Ζακ, ίσως ταυτιστούν σε κάποια σημεία μαζί του, ίσως τους ξυπνήσει μνήμες. Το πιο πιθανό όμως, είναι πως, λίγο ή πολύ, θα τον αντιπαθήσουν.

Πώς νιώθετε που συμμετέχετε σε μια παράσταση τόσο σημαντική για την 15ετή πορεία του Θεάτρου Εκστάν;
Χαίρομαι. Παίζω, εκφράζομαι, συμμετέχω, σε ένα θέατρο που ίδρυσε η Ελένη Παπαχρηστοπούλου και ο αγαπημένος Γιάννης Σταματίου, που έφυγε από τη ζωή πριν δύο χρόνια, ένας ηθοποιός μοναδικός. Δοσμένος στην τέχνη ουσιαστικά.

Υπάρχει κάποια σκηνή που πιστεύετε ότι θα συγκινήσει ιδιαίτερα το κοινό;
Θα συγκινήσουν οι αλήθειες του έργου, που απλώνονται σε όλες τις σκηνές. Η φθορά, η ανάγκη, ο πόνος, οι συμβιβασμοί, είναι στοιχεία που μας αφορούν όλους, θαρρώ. Ωστόσο η σχέση της μάνας με τον γιο της, είναι αυτό που κυριαρχεί. Μια σχέση δαιδαλώδης, που εκεί μέσα συνυπάρχουν, η απόλυτη αγάπη με την απαλλαγή από την εξάρτηση της μάνας, από τη φροντίδα της.