Πέτρος Λιόντας: «Όποιος θέλεις να είσαι, μπορείς να γίνεις»

• Ο “Μόγλης” της καρδιάς μας μιλά για το φως που νικά το σκοτάδι

Ο Μόγλης δεν είναι μόνο ένας ήρωας από το «Βιβλίο της Ζούγκλας». Είναι ένα παιδί που μεγαλώνει ανάμεσα σε λύκους, αρκούδες και τίγρεις. Μαθαίνει να ξεχωρίζει φίλους και εχθρούς και, τελικά, ψάχνει να βρει πού πραγματικά ανήκει.

Αυτή η αναζήτηση δεν είναι μόνο παραμύθι – είναι κάτι που λίγο-πολύ αγγίζει όλους μας.

Στην παράσταση που ταξιδεύει σε Λάρισα, Ξάνθη, Κιλκίς και Βόλο, τον Μόγλη ενσαρκώνει ο ταλαντούχος Πέτρος Λιόντας. Με λόγια αληθινά, χωρίς στόλισμα και φιοριτούρες, μας μιλά για τη χαρά, τις δυσκολίες και τις μικρές στιγμές μαγείας που γεννάει το θέατρο – και που, ενίοτε, σώζουν και τον ίδιο τον ηθοποιό από… τη δική του ζούγκλα.

Γιατί όπως θα μας πει κι ο ίδιος, το φως της σκηνής είναι πάντα πιο δυνατό από κάθε σκοτάδι.

Πέτρο, πες μας: πώς είναι να μεγαλώνεις… στη σκηνή, ανάμεσα σε λύκους, αρκούδες και τίγρεις;

Μοιάζει ουτοπικό και επικίνδυνο αλλά κάπως έτσι δεν είναι και στην πραγματική ζωή? Δεν ξέρεις ποιον έχεις απέναντί σου και τι προθέσεις έχει ο καθένας κάθε φορά. Νομίζω κάθε άνθρωπος κάποια στιγμή στη ζωή του έχει χρειαστεί να γίνει χαμαιλέων για να τα καταφέρει.

Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο στον ρόλο του Μόγλη;

Είναι ένας απαιτητικός ρόλος, αλλά με την βοήθεια της ικανότατης σκηνοθέτιδας μου, Αθανασίας Καλογιάννη νομίζω τα καταφέραμε.

Αν έπρεπε να διαλέξεις έναν χαρακτήρα από την παράσταση για κολλητό σου στη ζωή, ποιον θα διάλεγες και γιατί;

Τον Μπουτ. Ο οποίος είναι και ο κολλητός του Μόγλη. Είναι ένα αθώο πλάσμα, χωρίς πονηριά και με μία γερή δόση ενέργειας που την χρειάζομαι από τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου για να με σηκώνουν από τον καναπέ μου.

Ο Μόγλης είναι σύμβολο ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Εσύ τι προσωπικά στοιχεία έφερες στον ρόλο;

Σε κάθε ρόλο φέρεις τον εαυτό σου και σκαλίζεις τα προσωπικά σου βιώματα. Ο Μόγλης με άγγιξε βαθιά, γιατί όπως όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε αναζητήσει το που ανήκουμε.

Στη σκηνή χορεύεις, τραγουδάς, παίζεις. Ποιο από αυτά απολαμβάνεις περισσότερο;

Παίρνω πολύ χαρά στην σκηνή. Είναι ένα μεγάλο φως που σκεπάζει το σκοτάδι μου. Περισσότερο όμως απολαμβάνω τα δύο υπέροχα τραγούδια μου, που έγραψε ο σπουδαίος Μανώλης Ανδρουλιδάκης.

Ποια στιγμή της παράστασης νιώθεις το κοινό πιο κοντά σου; Υπάρχει μια σκηνή που λες «αυτή είναι η αγαπημένη μου»;

Πιο κοντά μου νιώθω τα παιδιά τη στιγμή που έχουν πιάσει οι άνθρωποι τον Μόγλη και τον έχουν κλείσει στο κλουβί. Τα παιδιά φωνάζουν να τον αφήσουν ελεύθερο και να μην του κάνουν κακό. Όσον αφορά την αγαπημένη μου σκηνή στη παράσταση είναι, όταν ο Μπαγκίρα συμβουλεύει τον Μόγλη να μείνει στους ανθρώπους. Είναι πολύ συγκινητικό γιατί ο Μπαγκίρα βάζει πιο πάνω το καλό του Μόγλη, από την αγάπη του για εκείνον.

Τα παιδιά είναι ίσως το πιο ειλικρινές κοινό. Έχεις ακούσει κάποιο σχόλιο ή έχει συμβεί κάτι απρόοπτο που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

Είμαι μέσα στο κλουβί φοβισμένος και έρχεται ένα αγοράκι και μου λέει μην φοβάσαι Μόγλη, θα σε σώσω εγώ. Προσπαθούσε να με βγάλει από το κλουβί το σούπερ γλυκάκι. Ήταν τέλειο!

Τι θα ήθελες να μείνει στα παιδιά (αλλά και στους μεγάλους) φεύγοντας από την παράσταση;

Στο τέλος μας λένε όλοι, μικροί και μεγάλοι πολύ όμορφα λόγια. Είναι συγκινητικό το πως με κοιτάζουν τα παιδιά, οι αγκαλιές τους, τα χαμόγελα τους. Σε εμένα λοιπόν μένει ότι έδωσα σε μερικά πλασματάκια χαρά και χαμόγελα. Στα παιδιά ελπίζω να μείνουν τα μηνύματα της παράστασης μας.

Με τόσες περιοδείες και τόσα χιλιόμετρα, υπάρχει κάτι που παίρνεις πάντα μαζί σου για γούρι;

Τα γούρια μου είναι μέσα στην καρδιά μου.

Και τέλος… Αν σε ρωτούσε ο ίδιος ο Μόγλης «ποιος είμαι;», τι θα του απαντούσες;

Όποιος θέλεις να είσαι!