“Η Μακεδονία και το έλλειμμα εθνικής συνείδησης”

O επικεφαλής της παράταξης “Ιωνία 21ος αιώνας”, και Δημοτικός Σύμβουλος Νέας Ιωνίας, κ. Νίκος Κουκουλάρης μας απέστειλε το ακόλουθο άρθρο σχετικά με το μεκαδονικό ζήτημα:  
“Η επιλογή του αυθεντικού αρθρογράφου είναι, με τη γραφή και με τη γλώσσα να βρίσκει τρόπους και να δείχνει την ψυχή του. Πότε μπορεί να έχει σημασία ένα άρθρο ή μία μελέτη;
Πρώτα, όταν αυτός που γράφει, να είναι αρκετά ελεύθερος, ώστε να μην φοβάται να προσεγγίσει την αλήθεια για όσα αντιλαμβάνεται στη ζωή του, και ιδιαίτερα όταν αυτά που έπραξε στη ζωή του έχουν κάποια γενικότερη αξία της ιστορίας ή ακόμη πιο υπεύθυνα αφορά και την ιστορία του πνεύματος.
Το υπόμνημα αυτό που αφορά το Μακεδονικό ζήτημα, το διατύπωσα σε νεαρή ηλικία τον Νοέμβριο του 1983 ως αρθρογράφος της «Μεσημβρινής» και αποτελούσε για μένα μια εξομολόγηση, που κινήθηκε σε πλαίσια εθνικά και πατριωτικά αλλά ταυτόχρονα ήταν και είναι ένα κατηγορητήριο, όχι ενώπιον του Θεού, αλλά ενώπιον κάποιων μειοδοτών Ελλήνων πολιτικών. Γι’ αυτό και αποτελεί μία δύσκολη ψυχολογική προσπάθεια. Χρειάζεται να υπερβείς τον εαυτό σου, πράγμα που ευκολύνεται, όταν κατ’ ουσίαν καταφέρεις να ξεπεράσεις το φόβο που σου προκαλούν εκείνα που κάνουν κακή χρήση της δύναμης της εξουσίας και θεωρήσεις πλέον ότι είσαι ελεύθερος.
Εκείνο που επιθυμώ να μεταφέρω στους σημερινούς συνομήλικους και παλαιούς μου φίλους πολιτικούς είναι ότι: Παλαιοί μου φίλοι πολιτικοί! Η καταγραφή και η ανάλυση των πολιτικών γεγονότων, στην προκειμένη περίπτωση το Μακεδονικό, δεν αποτελεί μία δοκιμασία, ούτε μία προπαρασκευή για το ουσιώδες που λέτε δεν βαριέσαι, άφησέ το έρχεται μετά και βλέπουμε. Κάνετε λάθος. Η πολιτική παρατήρηση είναι από μόνης της το ουσιώδες. Σας λυπάμαι που οι ψυχές σας είναι νεκρωμένες, γιατί λέτε ότι αγαπάτε το Λαό και τους ανθρώπους. Λέτε ψέματα, γιατί τους ανθρώπους και το Λαό τους αγαπάς για να τους πας ή για να σε πάνε στο Θεό.
Εσείς για να έχετε και να διατηρείτε εξουσία ίσως να είσαστε εκτεθειμένοι να κάνετε μακροχρόνια μίσθωση ακόμη και το Λευκό Πύργο, λέγοντας από το Mega, το ΣΚΑΙ, κτλ ότι δεν τον πουλήσαμε, τον νοικιάσαμε για να έχουμε σε λίγους μήνες πρωτογενές πλεόνασμα. Ο ικανός πολιτικός είναι αυτός που έχει την δυνατότητα να κάνει προβολή στο μέλλον, εσείς όμως είστε ανίκανοι.
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε με την ευκαιρία της επίσκεψης στην Αθήνα το 1983, της τελευταίας Πρωθυπουργού της ενωμένης τότε Γιουγκοσλαβίας Μίρκα Πλάνιτς.
Την περίοδο εκείνη η συλλογή των στοιχείων έγινε από αποκόμματα παλαιών εφημερίδων και εφημερίδων εποχής, λόγω απουσίας διαδικτύου.
Η μελέτη περιελήφθη σε ειδικό φάκελο στα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών μαζί με άλλα εξίσου χαρακτηριστικά άρθρα που δημοσιεύθηκαν κατά καιρούς, κυρίως σε εφημερίδες της Βορείου Ελλάδος.
Ο αρθρογράφος έλαβε προ του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, τον Ιανουάριο του 1984, ευχαριστήρια αναλυτική επιστολή, από τον αείμνηστο ευπατρίδη πολιτικό Ευάγγελο Αβέρωφ Τοσίτσα.
Με ευθύνη και σεβασμό
Νίκος Δ. Κουκουλάρης

Ζωηρή έκπληξη προκάλεσε στους πολιτικούς κύκλους και στον ελληνικό λαό η ομιλία του μέλους του Π.Γ. τού ΚΚΕ Κ. Τσολάκη σε συγκέντρωση πολιτικών προσφύγων στα Ιωάννινα. Μιλώντας για τα προβλήματα πού απασχολούν τούς επαναπατριζόμενους μεταξύ άλλων ισχυρίστηκε ότι το πρόβλημα τού επαναπατρισμού δεν έχει λυθεί. ‘Υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι πού φθάνει περίπου τις 20.000 πού βρίσκονται έξω. Και δυστυχώς και με τη σημερινή κυβέρνηση υπάρχουν προβλήματα πού δυσκολεύουν τον επαναπατρισμό αυτών πού μένουν εκεί. “Έχουμε συντρόφους πού ζούνε έξω και όταν πάνε να πάρουν διαβατήριο και εφ’ όσον διαπιστώσουν ότι ανήκουν σε μια μειονότητα πού ζει στην ‘Ελλάδα τούς στερούν την δυνατότητα επαναπατρισμού, ενώ είναι φανερό ότι πρόκειται για πολιτικούς πρόσφυγες, πράγμα πού δεν γίνονταν προηγούμενα».
Με την αποστροφή του αυτή ό Κ. Τσολάκης, υιοθέτει την ύπαρξη ψευδομακεδονικής μειονότητας, την οποία προβάλει πλέον μόνο ή κυβέρνηση των Σκοπίων, και επαναφέρει στη μνήμη των ‘Ελλήνων, ένα μελανό ζήτημα πού το ΚΚΕ πολύ θα ήθελε να λησμονήσει.
Και πράγματι ο αντικειμενικός ιστορικός ερευνητής, κάνοντας μια επιτροχάδην αναδίφηση των θέσεων-κειμένων τού ΚΚΕ, διαπιστώνει μια σειρά από μειοδοτικές απόψεις, πάνω στο θέμα αυτό.
Το Μακεδονικό ζήτημα απασχόλησε το ΚΚΕ για πρώτη φορά τον Μάιο τού 1921, όταν ό Βασίλης Κολάρωφ, αρχηγός τής Βουλγαρικής αντιπροσωπείας στο Συνέδριο τής Τρίτης Διεθνούς στη Μόσχα, πίεσε τον αντιπρόσωπο τού ΚΚΕ Γ. Γεωργιάδη να δεχτεί την δημιουργία μιας ανεξάρτητης Μακεδονίας, αποσκοπώντας αφ’ ενός στον προσπορισμό κομματικών οφελών από τις ψήφους των προσφύγων Μακεδόνων τής Βουλγαρίας και αφ’ ετέρου στην στελέχωση τού ΚΚΕ σε αμφισβητούμενες μειονότητες στην Μακεδονία. Ο Γ. Γεωργιάδης μετά την επιστροφή του στην ‘Ελλάδα εκφράζει δημόσια την ριζική διαφωνία του στη πρόταση αυτή και διαγράφεται από το κόμμα.
Στα τέλη τού 1923 ή Κομιτέρν υιοθετεί την αρχή τής “ανεξαρτησίας” τής Μακεδονίας, την οποία επιβάλλει σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα ενώ το 1924 οι Έλληνες κομμουνιστές μετά από ορισμένες αμφιταλαντεύσεις και υπεκφυγές εξαναγκάζονται κάτω από την ασφυκτική πίεσή της, στο Πέμπτο Παγκόσμιο Συνέδριο τής Κομιτέρν, να δεχθούν «μια ενότητα εργασίας για το ζήτημα τής Μακεδονίας και τής Θράκης»». Το έκτακτο συνέδρια του ίδιου χρόνου στο μανιφέστο του αναφέρει σαφώς ότι σκοπός του κόμματος είναι ή ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη».
‘Ενώ σε άρθρο τού Ριζοσπάστη με τίτλο «Το Μακεδονικό ηφαίστειο» αναπτύσσονται τα ακόλουθα: «.,.ή απελευθέρωση των λαών αυτών από τον ζυγό τής σέρβικης, βουλγάρικης, ελληνικής και τουρκικής μπουρζουαζίας, η συνένωση όλων των τμημάτων τής διαμελισμένης μεταξύ Βουλγαρίας, Σερβίας και ‘Ελλάδας Μακεδονίας και τής διαμελισμένης μεταξύ Βουλγαρίας, ‘Ελλάδος και Τουρκίας Θράκης σε μια ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία, σε μια ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη, ή Ομοσπονδιακή Ένωση όλων των Βαλκανικών λαών σε μια Βαλκανική ‘Ομοσπονδία’ αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο θα καταπαύσει κάθε εθνική καταπίεση στα Βαλκάνια, θα σταματήσει μια για πάντα αλληλοσπαραγμός των λαών…»
‘Η γραμμή αυτή υιοθετείται πλήρως, με εξαίρεση τις εκλογές τού 1926 για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους, αλλά μετά την συντριβή τού ΚΚΕ στις εκλογές τού 1928, ό Ν. Ζαχαριάδης επιβάλλει περισσότερο ακραίες θέσεις. Στις αποφάσεις τής ΙV Ολομέλειας (Κομμουνιστική ‘Επιθεώρηση. Γενάρης 1933) περιλαμβάνονται παρόμοιες απόψεις.
Το ίδιο ακριβώς πνεύμα διέπει την απόφαση τού Πέμπτου Συνεδρίου, η οποία επισημαίνει ότι «η υποστήριξη και ενίσχυση των έθνικοεπαναστατικών οργανώσεων των εθνικών μειονοτήτων και η στερέωση των δικών του οργανικών θέσεων μέσα σ’ αυτές, δίπλα στην σημερινή τους πάλη για όλα τα ζητήματα, και τα πιο ελάχιστα, των εθνικών μειονοτήτων, πού παλεύουν ενάντια στην εθνική, οικουμενική και κοινωνική καταπίεση τής άστικοτσιφλικάδικης ‘Ελλάδας και η αναγνώριση στις μειονότητες αυτές τού δικαιώματος τής αυτοδιάθεσης μέχρι και τού αποχωρισμού».
Στα 1935 όμως ή Κομιτέρν αντιλαμβάνεται ότι ο λανθασμένος δρόμος πού ακολουθούσε, δεν έβγαζε συγκεκριμένα οφέλη για το κίνημα και εμπόδιζε τούς σοσιαλιστές και τις ευρύτερες λαϊκές μάζες να συσπειρωθούν στα λαϊκά μέτωπα, πού έκρινε ότι απαιτούσαν οι καιροί. Και δεν δίστασε στην υιοθέτηση τής νέας γραμμής. Το Δεκέμβριο τού ίδιου έτος το ΚΚΕ με απόφαση τού Έκτου Συνεδρίου αντικαθιστά το σύνθημα “τής ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας” με την αρχή τής ισότητας των μειονοτήτων.
Ενώ ό Ν. Ζαχαριάδης μιλώντας στην 2η Ολομέλεια τής ΚΕ. τού ΚΚΕ την 15 Ιουνίου 1936 ισχυρίζεται ότι «η πλουτοκρατία και η αντίδραση, αν και τρέμουν για την Μακεδονία και την Θράκη, όμως, παραγνωρίζοντας τις ιδιομορφίες των επαρχιών αυτών και πρώτα απ’ όλα την πολυεθνική σύνθεσή τους και εφαρμόζοντας αυτού επάνω πολιτική οικονομικής αποστράγγισης και τρομοκρατικού ξεφαντώματος, δεν φτάνουν παρά σε αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά που θέλουν.. Το χειρότερο ακόμα, είναι η πλουτοκρατία της χώρας μας και ο φασισμός αντιπροβάλλουν και αυτοί καταχτητικές βλέψεις πάνω στη Βόρειο ‘Ήπειρο, το Μοναστήρι είτε την Ανατολική Ρωμυλία και έτσι σπρώχνουν τα πράγματα πιο γοργά προς πολεμικές καταστροφικές περιπέτειες».
Κατά την διάρκεια τής κατοχής οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές παρτιζάνοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες, πού αργότερα θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην προσάρτηση εδαφών τής ‘Ελληνικής Μακεδονίας. Το 1943 αποστέλλουν τον Βουκμάνοιτς-Τέμπο ο οποίος ζητεί από το ΚΚΕ την ίδρυση σλαβομακεδονικών ανταρτικών ομάδων, πού θα υπάγονταν στην διοίκηση τού Γιουγκοσλαβικού ΚΚ. Ο ΕΛΑΣ απέρριψε το αίτημα αυτό αλλά ίδρυσε χωριστά σλαβομακεδονικά τάγματα, στο πλαίσια των τμημάτων του επανδρωμένα με άτομα Σλαβικής συνειδήσεως, τα οποία είχαν οργανωθεί στο Σλαβομακεδονικό, ‘Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο» (ΣΝΟΦ).
Τον Ιανουάριο τού 1944 υπογράφεται στις Καρυδιές ‘Εδέσσης σύμφωνο μεταξύ τού Βουλγάρου Κάλτσεφ και τού ‘Ανδρέα Τζήμα, ηγετικού στελέχους τού ΚΚΕ και τού ΕΑΜ, με το οποίο μεταξύ άλλων οι επαρχίες Κιλκίς, Παιωνίας, ‘Αλμωπίας, Γιαννιτσών, Άρδαίας, Φλωρίνης και Καστοριάς εκχωρούνται από το ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ και υπάγονται στην ζώνη δράσεως τής ΣΝΟΦ, με απώτερο σκοπό «την δημιουργία αυτονόμου Μακεδονικού κράτους Σοβιετικής ‘Οργάνωσης, το οποίο θα ζητήσει να μπει κάτω από την προστασία τής Ρωσίας».
Κατά τον ανταρτοπόλεμο (1946-49) οι Σλαβομακεδόνες, οι οποίοι λόγω τής προσκολλήσεως στις επιταγές των Γιουγκοσλάβων λίγο πριν την απελευθέρωση, είχαν αναγκάσει το ΕΛΑΣ να τούς απωθήσει Βορειότερα, επιστρέφουν στην Μακεδονία και οργανώνουν δικό τους κίνημα το ‘Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΝΦΟ), το οποίο θεωρεί τον αγώνα τους ως εθνικοαπελευθερωτικό για τούς Μακεδόνες τού Αιγαίου» και «πραγμάτωση των εθνικών τους δικαίων», τής προσαρτήσεως δηλαδή των βουλγαρικών και ελληνικών μακεδονικών εδαφών μέσα στην Σοσιαλιστική Δημοκρατία τής Μακεδονίας. Η ρήξη όμως μεταξύ Τίτο — Στάλιν το 1948 εξαναγκάζει το ΚΚΕ να ευθυγραμμιστεί με την Κομινφόρμ στις επιθέσεις της κατά τού Τίτο και να υιοθετήσει με απόφαση τής 5ης Ολομέλειας τής Κ.Ε., τον Ιανουάριο τού 1941, το παλαιότερο αίτημα του “για ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία στο πλαίσιο μιας μελλοντικής Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας”.
Μετά το 1956 το ΚΚΕ εγκατέλειψε το σύνθημα τής «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας» σε συμφωνία με το Βουλγαρικό ΚΚ και ξαναγύρισε στην αρχή τής «ισότητας των μειονοτικών δικαιωμάτων» ενώ οι προσπάθειες τής Γιουγκοσλαβίας να αναγνωριστούν οι ψευδομακεδονικές μειονότητες στις γειτονικές χώρες προκάλεσε, σ’ όλο το διάστημα από το 1950 μέχρι σήμερα, την οργισμένη αντίδραση τής κοινής γνώμης και των υπεύθυνων κυβερνήσεων των χωρών αυτών.
Μετά από την σύντομη ιστορική αναδρομή, γίνεται αντιληπτό, ότι πράγματι ο έμπιστος της Μόσχας Κ. Τσολάκης δημιουργεί γενικότερο θέμα σε μια περίοδο, κατά την οποία οι σχέσεις μεταξύ Σόφιας και Βελιγραδίου περνούν κρίση λόγω τής προσπάθειας των δύο πλευρών να οικειοποιηθούν την πατρότητα της εξεγέρσεως κατά των ‘Οθωμανών στο ‘Ιλιντεν και της τάσεως τού Βελιγραδίου για την σταδιακή υιοθέτηση των απόψεων Σκοπίων, όσον αφορά τις σχέσεις της Ομοσπονδίας με τις γειτονικές χώρες. Σε συνέντευξή του ο Γκρλίτσκωφ (μέλος τού προεδρείου τού ΚΚ Σκοπίων) τονίζει τα εξής:
Ο θέσεις των ‘Ελλήνων κομμουνιστών κατά το παρελθόν πέρασαν διάφορα στάδια — από την αναγνώριση και την υποστήριξη της Μακεδονικής μειονότητας μέχρι ίσως και την μή αναγνώριση. Εμείς, αγωνιζόμαστε να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματα τής εθνικής Μακεδονικής μειονότητες στην ‘Ελλάδα και το δικαίωμα τής Γιουγκοσλαβίας να ενδιαφέρεται, καθώς και της Δημοκρατίας των Σκοπίων σαν κράτος τού Μακεδονικού λαού, για το μέλλον του Τμήματος αυτού του λαού της.
Η κατακραυγή για τις δηλώσεις αυτές ανάγκασε το ΚΚΕ να δώσει στην δημοσιότητα την ακόλουθη αποπροσανατολιστική ανακοίνωση, στην οποία μόνο για την “ταμπακιέρα” δεν γίνεται λόγος:
“Ο Τύπος τής Δεξιάς, δίνοντας ύποπτες ερμηνείες σε ένα σημείο τής ομιλίας ηγετικού στελέχους τού κόμματος προχωρεί σε μια ενορχηστρωμένη προβοκατόρικη καμπάνια προβάλλοντας ότι τάχα το ΚΚΕ ανακινεί μακεδονικό πρόβλημα. Στην πραγματικότητα ο Τύπος της Δεξιάς πλασάρει από καιρό σχέδια αμερικανικών υπηρεσιών, τα οποία το κόμμα μας έγκαιρα έχει καταγγείλει, πού αποβλέπουν στην ανακίνηση τέτοιον είδους θεμάτων, με σκοπό να πλήξουν τις σχέσεις τής χώρας μας με τις γειτονικές, να υπονομεύσουν τις προσπάθειες για απύραυλη Βαλκανική και να αποπροσανατολίσουν τον λαό μας».
Για το ίδιο αυτό θέμα ο υπουργός Εσωτερικών Γ. Γεννηματάς, άπαντά εκ μέρους τής κυβερνήσεως το εξής:
“Η άτυχής απόπειρα ανακίνησης ενός εντελώς ανύπαρκτου για την ‘Ελλάδα θέματος άλλα και η προβολή του με οποιονδήποτε τρόπο από οποιαδήποτε πλευρά, προσφέρουν κακές υπηρεσίες στην εθνική μας υπόθεση, όταν δεν εξυπηρετούν αντικειμενικά περίεργες σκοπιμότητες».
Αν στα παραπάνω προστεθούν οι δραστηριότητες των λαϊκομετωπικών κοινοτικών και δημοτικών συμβουλίων, ορισμένων παραμεθορίων περιοχών, πού δεν διστάζουν να αντικαταστήσουν σειρά μνημείων και τάφων Μακεδονομάχων με ονόματα στελεχών τής ΣΝΟΦ, όπως πρόσφατα καταγγέλθηκε από την Ν.Δ. στην Βουλή (περί Μακεδονικού Κράτους των Σκοπίων Ειρήνης-Μίρκας Γκίνη, για την οπαία έχει στηθεί προτομή στα Σκόπια) το πρόβλημα παίρνει άλλη διάσταση. Είναι αξιοπρόσεκτο ότι ό χαρακτηρισμός της “άτυχούς απόπειρας” δίδεται από μια κυβέρνηση, η οποία πολλές φορές χωρίς περίσκεψη και φειδώ, κατηγόρησε τους αντιπάλους της για «εθνική μειοδοσία» και ισχυρίστηκε άτι η στάση της ήταν πάντα «εθνικά υπερήφανη» ενώ θα έπρεπε, στην συγκεκριμένη περίπτωση να καταδικάσει αναφανδόν την εθνικά απαράδεκτη πρόταση τού Κ. Τσολάκη, χωρίς μάλιστα να θεωρήσει ίσης βαρύτητας τα λεγόμενο τού ΚΚΕ, με την δικαιολογημένη αντίδραση τού Τύπου και της κοινής γνώμης προς αυτά.
Ο κάθε αμερόληπτος και αντικειμενικός αναγνώστης με μεγάλη ευχέρεια μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για την σκοπιμότητα πού κρύβεται πίσω από την στάση αυτή”.
(